Francois Kollar

Francois Kollar
Narodziny 8 października 1904
Senec ( Austro-Węgry )
Śmierć 3 lipca 1979(w wieku 74 lat)
Créteil ( Francja )
Narodowość czechosłowacki francuski
Działalność fotograf

François Kollar , ur. Ferenc Kollár (po węgiersku ) lub František Kollár (po słowacku ) dnia8 października 1904w Senec i zmarł dnia3 lipca 1979w Créteil , jest fotografem komercyjnym i przemysłowym francuskim oryginalnym węgierskim i czechosłowackim .

Biografia

Dzieciństwo i emigracja

Ferenc Kollár urodził się w Górnych Węgrzech , węgiersko-słowackim regionie językowym znajdującym się wówczas w Austro-Węgrzech , w mieście Senec , niedaleko Presbourga, obecnie Bratysława . Jego rodzina ma skromne pochodzenie: jego dziadkowie byli rolnikami w rejonie Šaa . Jego ojciec Michał jest pracownikiem kolei. Jej matka, Maria, z domu Hlavati, zajmuje się domem. Rodzina ma czworo dzieci.

Ferenc Kollár kształcił się w Plavecký Štvrtok, następnie w wieku 14 lat kontynuował naukę języka węgierskiego w Wyższej Szkole Technicznej w Presbourgu. Uczęszczał tam na kurs francuskiego.

Interesuje się już fotografią, ma aparat płytowy, Ernemann 10x15 oferowany przez ojca.

W 1919 roku, wraz z włączeniem miasta do nowej Czechosłowacji , Presbourg stał się Bratysławą, a kursy języka węgierskiego zostały zniesione, co zmusiło młodego człowieka do przerwania studiów. Następnie wstąpił do kolei czechosłowackich i objął swoje pierwsze stanowisko w Novych Zamkach , węźle kolejowym w pobliżu granicy węgierskiej.

W 1923 został awansowany i przeniesiony do centralnego zarządu kolei w Bratysławie. Woli jednak wyemigrować – bez ostrzeżenia rodziców, którzy na próżno próbowali go poślubić – i jedzie pociągiem do Francji, skąd wysiada w Paryżu , Gare de l'Est . Zarobił tylko kilka oszczędności, które szybko wyparują w kosztach hotelowych.

Instalacja we Francji

Młody człowiek szybko znalazł pracę w fabrykach Renault w Boulogne-Billancourt . Najpierw był tokarzem, potem monterem. Zaradny, szybko się uczy, szybko się przystosowuje, czyni znaczne postępy w nauce francuskiego.

Ale to życie mu nie odpowiada, bo marzy o zostaniu fotografem. Kilkakrotnie podejmował próby zatrudnienia fotografów, które zakończyły się niepowodzeniem. Dopiero w 1927 roku udało mu się zatrudnić w pracowni Bernès Marouteau et C ie , specjalizującej się w reprodukcji dzieł sztuki, co pozwoliło mu poznać wielu artystów, w szczególności amerykańskiego rzeźbiarza Jo Davidsona .

Jeden z jego znajomych, hiszpański ilustrator Benito , przedstawił go Draeger Frères , dużej paryskiej drukarni, która starała się być w czołówce technologii w zakresie grafiki i reklamy. Pracował w tej firmie z projektantem Paulem Iribe , z którym tworzył różne kompozycje reklamowe.

Nawiązał także kontakt z rodziną, która chce, aby wrócił do kraju. Jego ojciec przyjechał do niego w 1929 roku i zaproponował wypłatę środków potrzebnych na stworzenie studia fotograficznego w Bratysławie. Nieco niechętny François Kollar wrócił jednak z ojcem do Czechosłowacji, nie przestając myśleć o młodej Francuzie, którą poznał miesiąc wcześniej, Fernande Papillon. Po dwóch miesiącach zmęczony Bratysławą, którą uznał za nudną, wrócił do Paryża.

Odnajduje po powrocie Fernande, młodszą o cztery lata młodszą kobietę, sierotę wojenną, która pracuje w administracji pocztowej . Pobiorą się w następnym roku,30 października 1930.

Jednak tymczasowy powrót François Kollara do Czechosłowacji spowodował, że stracił pracę w Draeger i znalazł pracę w Studio Chevojon , domu specjalizującym się w reportażach przemysłowych i architektonicznych. Opuścił tę firmę, aby wejść do drukarni Lecram. Przez kilka miesięcy pracował tam u boku malarza André Vigneau , który jednocześnie szkolił Roberta Doisneau . Vigneau jest dyrektorem artystycznym firmy, w której stworzył duże studio fotograficzne i gdzie eksploruje różne drogi, takie jak kreskówka i kino.

Praca fotograficzna

Rok 1930 był jednym z najbardziej owocnych dla François Kollara. Po raz pierwszy opublikował zdjęcia pod swoim nazwiskiem, w szwajcarskim magazynie Silber Spiegel , a następnie w kwietniu Jo Davidson poprosił go o sfotografowanie niektórych jego rzeźb. Kollar nie ma studia, Davidson oferuje mu osiedlenie się we własnym studiu przy rue de la Tour 17 i daje mu pieniądze potrzebne do skompletowania sprzętu.

Pracuje dla agencji Dorland i wykonuje liczne zdjęcia reklamowe, które publikowane są w magazynach L'Illustration , Vu i Vogue . Dla dekoratora Maurice'a Barreta stworzył duży fotograficzny fryz składający się z dwunastu kwadratowych obrazów do aranżacji biura, którego rygorystyczna i wyrafinowana kompozycja idealnie komponuje się z liniami mebli.

Młody człowiek nie mający środków na wynajęcie modelki, to jego żona Fernande jest wzywana, a także pozuje na własnych zdjęciach.

czerwiec do wrzesień 1930, jego prace pokazywane są na Międzynarodowej Wystawie Fotografii w Monachium wraz z pracami innych awangardowych fotografów paryskich, których jest obecnie członkiem. Właśnie z tej okazji otrzymał swoją pierwszą recenzję: „Jedną z najlepszych prac z monachijskiej wystawy była niewątpliwie praca tego młodego artysty – celowo używam słowa artysta – François Kollar. Kollar w pewien sposób wyspecjalizował się w efektach odbić, przezroczystości lub przezroczystości i perspektyw. To znaczy, że grał na trudności. Świadczy to o bardzo żywym zainteresowaniu jego pracami” . W tym samym czasie wystawiał w Szwajcarii.

w Listopad 1930, Kollar może zarejestrować się jako fotograf w rejestrze handlowym.

W 1931 roku firma Kodak-Pathé poprosiła go o opublikowanie reklamy swoich filmów i papierów drukarskich w magazynie Le Professionnel Photographe, którego dystrybuowała. Jedenaście obrazów jest reprodukowanych na całej stronie, których jakość ujawnia mistrzostwo techniczne, do którego osiągnął Kollar. W tym samym czasie skontaktował się z nim przyjaciel Iribe, Maximilien Vox , który zaproponował mu w imieniu Éditions Horizons de France realizację dużego przeglądu świata pracy. Miało to stać się jego głównym dziełem, La France Travail , efektem czterech lat filmowania podczas prawdziwego Tour de France.

Rozgłos, jaki zyskał dzięki temu imponującemu raportowi, umożliwił mu kilka publicznych zamówień w ramach Frontu Ludowego i kilkakrotnie wystawiał w prestiżowych warunkach, zwłaszcza w Museum of Modern Art w Nowym Jorku .

Jednocześnie kontynuował działalność fotografa reklamowego, szczególnie w zakresie mody i produktów luksusowych. Namalował też portret wielu osobistości: Cocteau , Piaf , Dalego , Treneta , ale także księżnej Windsoru czy księcia Metternich . W 1937 wyprodukował zdjęcie reklamowe dla Coco Chanel , która pozowała do promowania perfum N°5 .

François Kollar i jego rodzina osiedlili się w pobliżu Poitiers podczas II wojny światowej , w niedawno zakupionym Château de Vayres . Kollar otwiera sklep z radioelektryką w Poitiers. Po powrocie do Paryża w 1945 roku otworzył tam studio fotograficzne, ale nie znalazł prestiżowych przedwojennych zamówień. Wystawa, którą zorganizował w 1948 roku z 250 jego najlepszymi pracami, okazała się porażką. To reklama przemysłowa umożliwiła mu życie: pracował wtedy dla Potasses d'Alsace , Grands Moulins de Paris , cementowni, ale także złotnika Christophle'a .

W 1951 wyjechał do Afryki francuskiej, aby przygotować raport na zlecenie rządu.

W 1960 roku, z pomocą swoich dzieci Marie-Françoise i Jean-Michel, wykonał największą odbitkę fotograficzną, jaką kiedykolwiek wykonano w Europie, obraz o powierzchni 750  m 2 na Międzynarodowy Festiwal Haute Couture. Choć mniej prestiżowa niż przed wojną, jej kariera trwała z honorem, aw 1965 r. ojczyzna złożyła jej hołd wystawą jej prac w Galerii Narodowej w Bratysławie .

Zmarł w Créteil w 1979 roku.

Rodzina

Fernande Papillon, żona Kollar, urodziła się dnia 11 września 1908w Kairze , jego ojciec był wówczas kapitanem firmy żeglugowej z macierzystym portem w Aleksandrii . Zmarła dnia11 listopada 1985w Créteil . Para miała troje dzieci, Jean-Michel w 1936, Marie-Françoise w 1937 i Jean-Bernard w 1942. Młodszy brat żony Kollara, André Papillon (1910-1986), uczył się z nim fotografii, a później został profesjonalnym fotografem .

Zbiory publiczne

Wystawy

Wystawy osobiste

Wystawy zbiorowe

Publikacje

Uwagi i referencje

  1. Anne-Claude Lelieur i Raymond Bachollet , La France travail: Regard sur le monde du travail w przeddzień festiwalu Popular Front , Paryż, New Society of Editions du Chêne,1986, 239  s. ( ISBN  2-85108-435-6 ).
  2. Światło , s.  176 i następnych.
  3. Fotografia, na której pozują François i Fernande Kollar .
  4. Bénédicte Burguet, „Le club du 5”, Targi próżności nr 88, kwiecień 2021, s. 116-117.
  5. "  Opis kolekcji Kollar  " , na CCfr
  6. "  François Kollar, rzemieślnik światła  " , o L'Obs ,10 lutego 2016(dostęp 11 lutego 2016 r . ) .

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Linki zewnętrzne