śródziemnomorska gorączka plamista

śródziemnomorska gorączka plamista Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Czarna plama i pryszcze na nodze pacjenta z gorączką plamistą śródziemnomorską Kluczowe dane
Specjalność Choroba zakaźna
Klasyfikacja i zasoby zewnętrzne
ICD - 10 A77.1
CIM - 9 082.1
ChorobyDB 31780
eMedycyna 221240
Siatka D001907
Inkubacja min Trzy dni
Maksymalna inkubacja 18 dni
Objawy Gorączka , zatrucia ( d ) , ostrość infekcji pierwotnej ( d ) , powiększenie węzłów chłonnych , owrzodzenia skóry , wysypka , grudki i macule
Choroby przenoszone Transmisja kleszcza ( d )
Przyczyny Rickettsia conorii
Lek Josamycyna , doksycyklina , chloramfenikol , cyprofloksacyna i azytromycyna

Wikipedia nie udziela porad medycznych Ostrzeżenie medyczne

Mediterranean gorączkę plamistą ( FBM ) stanowi część tych chorób przenoszonych przez kleszcze . Jest to zakażenie bakterią z rodziny rickettsia  : Rickettsia conorii i przenoszone przez psiego kleszcza Rhipicephalus sanguineus .

Znany pod innymi nazwami (patrz historia), występuje we Francji, na wybrzeżu Morza Śródziemnego, gdzie najczęściej występuje latem. Ale turystyka i nowoczesny transport oznaczają, że przypadki mogą pojawić się gdzie indziej (zwroty z podróży). Będzie to zasięg geograficzny i rosnąca grawitacja. Jest uważana za chorobę pojawiającą się lub raczej nawracającą.

Historyczny

W 1910 roku Conor i Brüch opisali pod nazwą „spotty fever” łagodną chorobę wybuchową, którą obserwowali w Tunisie od kilku lat i którą uznali za ciekawostkę tego regionu. W następnych latach na wybrzeżu Morza Śródziemnego mnożyły się podobne opisy, każdy z autorów uważał, że ma do czynienia z lokalną nowością. Najbardziej kompletne opisy pochodzą od autorów z Marsylii.

Stąd dziesiątki nazw takich jak: gorączka stawowo-mięśniowa, letnia gorączka osutkowa, gorączka escarro-guzkowa, gorączka Marsylii czy Olmera, endemiczny tyfus letni, tyfus łagodny, tyfus żniwny, dur brzuszny -wykwit, choroba Carducci itp.

W 1925 Pieri opisał czarną plamę lub odleżynę, charakterystyczną dla choroby. W 1927 Olmer wykazał analogie między tą chorobą, gorączką plamistą Gór Skalistych a japońską gorączką rzeczną . Durand i Conseil (1930) wykazują transmisję przez kleszcze u psów. Brumpt (1932) odkrywa czynnik sprawczy: rickettsia, którą nazwie na cześć Connora: Rickettsia conorii .

W 1933 roku, podczas międzynarodowego kongresu, który odbył się w Marsylii pod kierownictwem Charlesa Nicolle , uznano, że jest to rzeczywiście ta sama choroba, zwana odtąd „śródziemnomorską gorączką plamistą”.

Uzgodniono usunięcie wszystkich geograficznych i lokalnych odniesień patronimicznych, aby zachować tylko ogólny termin „śródziemnomorski”. Nie było zgody na scharakteryzowanie wysypki o charakterze polimorficznym (gorączka wysypkowa? gorączka escarro-guzkowa?). Dlatego zachowaliśmy pierwszy opis Conora z 1910 r.: „Nie są to ani plamki, ani grudki, ani guzki, jeszcze mniej pęcherzyków. To są przyciski ... ”.

Termin „guzik” nie ma dokładnego znaczenia w dermatologii ani w anatomii patologicznej. Opis Conora był nieprecyzyjny, ale zawierał konsensualną wartość.

Rozkład geograficzny

Choroba obecna w całym basenie Morza Śródziemnego , w Afryce (gorączka kleszczowa w Kenii) oraz w Azji, od Turcji po Birmę . Podejrzewa się, że z Morza Czarnego osiedla się w kierunku Europy Wschodniej.

Jest to choroba sezonowa, szczególnie latem (od kwietnia do października, okres aktywności kleszczy w zależności od warunków klimatycznych). W tym samym regionie objawia się małymi zlokalizowanymi ogniskami grupującymi kilka przypadków. W regionach endemicznych jego zachorowalność wynosi około 50 przypadków na 100 000 mieszkańców rocznie.

W dużej skali czasowej (dziesiątki) przedstawia fazy znikania i ponownego pojawiania się. Na przykład w Bułgarii (prawie zniknął w latach 70.), we Francji (silny wzrost w latach 80.), w Algierii (ponowne pojawienie się pod koniec lat 90.).

Zanieczyszczenie

Infekcja jest przenoszona na ludzi przez brązowego kleszcza psiego lub Rhipicephalus sanguineus . Ten kleszcz ma niewielkie powinowactwo do ludzi, prawdopodobieństwo ugryzienia wynosi mniej niż 10%, ale kleszcz jest bardziej agresywny, gdy temperatura wzrasta. Na południu Francji kleszcze te są aktywne od maja do października, a większość przypadków u ludzi diagnozuje się w lipcu i sierpniu.

Ukąszenie zakaźne nie jest wynikiem postaci dorosłej, ale form niedojrzałych (larwa, nimfa). Ich ugryzienie jest zwykle bezbolesne, niezauważalne, zwłaszcza że niedojrzałe kleszcze są na granicy widoczności. Kleszcz musi pozostać na skórze przez 10 do 20 godzin, aby był zanieczyszczony.

Pies nie stanowi rezerwuaru żywiciela dla bakterii sprawczych, ponieważ te ostatnie nie są zdolne do namnażania się u psa (daje co najwyżej przejściową gorączkę u zwierzęcia). Ten ostatni jest tylko środkiem transportu, który przenosi kleszcza na ludzi. Kleszcze same są rezerwuarem poprzez transmisję jajnikową (samice przenoszą infekcję do jaj).

Rezerwuarem prawdopodobnego pochodzenia są dzikie króliki. We Francji liczba zachorowań spadła podczas eliminacji królików przez myksomatozę (1952), a następnie została wznowiona w 1967 r. wraz z ponownym pojawieniem się dzikiego królika. Możliwe są jednak inne zbiorniki, takie jak jeż lub małe gryzonie. Bakteria przyczynowa Rickettsia conorii , nieobecna na kontynencie amerykańskim, pierwotnym rezerwuarem prawdopodobnie musi być mały, ściśle europejski ssak, który pozostaje do ustalenia.

Na terenach endemicznych, w okresie letnim, ryzykowne czynności to bliskość psa, spacery (gołymi rękami lub nogami) w miejscach trawiastych lub krzaczastych. FBM to odszkodowalna choroba zawodowa dla hodowców, pracowników budów, pracowników leśnych itp.

Objawy

Inkubacja trwa średnio tydzień (3-16 dni). Początek jest nagle z grypopodobne zespołu skupiającego gorączki w 39  ° C , intensywnie głowy i światłowstręt, jak również bóle mięśni i stawów. W ponad połowie przypadków znajdujemy punkt ukąszenia kleszcza: czarną plamkę (odleżyna po zaszczepieniu).

Jest to bezbolesna, czarnawa i zaschnięta zmiana, o średnicy od 3 do 5  mm, skupiona wokół zapalnej otoczki o średnicy od 2 do 3  cm , której czasami towarzyszy powiększenie węzłów chłonnych . Utrzymuje się przez tydzień, po czym leczy. Inokulacji drogą do oka towarzyszy zapalenie spojówek.

Wysypka zaczyna się od odropodobnej wysypki, która pojawia się od dwóch do czterech dni w tułowiu i postępuje w postaci pchnięć w kierunku kończyn, najpierw plamistej (płaskiej), a następnie grudkowej (lekko uniesionej w dotyku), ostatecznie dając wygląd pryszczów. Zwykle oszczędza twarz, ale wpływa na dłonie i podeszwy stóp.

Mogą mu towarzyszyć wybroczyny (krwotoki w kształcie nakłucia skóry). W ciężkich przypadkach mogą łączyć się w rozległą plamicę .

Przebieg w większości przypadków jest łagodny, ale możliwe są powikłania trzewne: trawienne, neurologiczne, sercowo-naczyniowe i płucne. Te ciężkie formy stanowią 5 do 6% przypadków. Wiążą się one z czynnikami ryzyka: alkoholizmem, cukrzycą, niedoborem G6PD , zaawansowanym wiekiem, opóźnieniem leczenia czy niewłaściwą antybiotykoterapią.

Diagnostyczny

Rozpoznanie stawia się przed „letnią grypą” występującą w rejonie endemicznym (lub pochodzącą z niego przez powrót pobytu), obecnością psa w otoczeniu, opóźnioną wysypką i charakterystyczną czarną plamą,

Rozpoznanie potwierdza się technikami serologicznymi , albo klasycznym testem Weil-Felix ( aglutynacja białek wołowych), testem ELISA lub metodą immunofluorescencyjną  ; lub przez bezpośrednią wizualizację rickettsiae na biopsji odleżynowej.

Molekularne wykrywanie riketsji metodą PCR jest możliwe, w zależności od dostępności platformy technicznej.

Leczenie

Polega na leczeniu antybiotykami (tetracykliny , makrolidy ) przez tydzień lub do dwóch dni po opadnięciu gorączki. Śmiertelność hospitalizowanych pacjentów wynosi 2,5%, ale 50% w ciężkich postaciach wielonarządowych. Na początku XXI -go  wieku, uważa się, że jest fałszywym FBM reputacja benignity.

Czynniki powstawania

Wydaje się, że od lat 80. XX wieku nasila się występowanie ciężkich (wielotrzewnych) postaci, a także postaci z mnogimi odleżynami. Odzwierciedlałoby to zmianę zachowania psich kleszczy i/lub większą zjadliwość podgatunku Rickettsia conori .

Naukowcy z CNRS w Marsylii starali się wyjaśnić pochodzenie małej epidemii śródziemnomorskiej gorączki plamistej, która miała miejsce w kwietniu 2007 r. w Nîmes oraz dlaczego riketsjozy występowały liczniej i poważniej w bardzo gorące lata. kleszcz psi ( Rhipicephalus sanguineus ) występuje głównie wiosną.

kwiecień 2007ponieważ był najgorętszy w regionie od 50 lat, jedną z hipotez było, że zachowanie kleszcza mogło zostać zmodyfikowane przez wyjątkową temperaturę, która towarzyszyła tym trzem zdarzeniom epidemiologicznym. I rzeczywiście, ustalono w laboratorium, że jeśli „psi kleszcz” naprawdę wolał psy w normalnych czasach, z wciąż słabo poznanych powodów, starał się ugryźć ludzi w cieplejszym kontekście.

Uwagi i referencje

  1. (en) C. Rovery, P. Brouqui i D. Raoult, „  Pytania o gorączkę śródziemnomorską sto lat po jej odkryciu  ” , Emerging Infectious Diseases , tom.  14 N O  9,wrzesień 2008
  2. G. Lemaire „  gorączkę plamistą, a pseudotyphus  ” Encyclopédie medyczno-chirurgicale , n O  8104,1935, s.  1-3.
  3. P. Parola, CMIT, Rickettsioses , Paryż, Alinéa Plus,2017, 720  pkt. ( ISBN  978-2-916641-66-9 ) , s.  370.w E. PILLY, 2018, wydanie 26.
  4. PE Fournier „  gwałtownego Riketsjozy  ” Przegląd leku praktykujący generalny , N O  3368 kwietnia 1996, s.23-28
  5. Philippe Parola , Cristina Socolovschi , Luc Jeanjean i Idir Bitam , „  Cieplejsza pogoda związana z atakiem kleszczy i pojawieniem się ciężkich Rickettsioses  ”, PLoS Zaniedbane Choroby Tropikalne , tom.  2 N O  1118 listopada 2008( ISSN  1935-2727 , PMID  19015724 , PMCID  2581602 , DOI  10.1371 / journal.pntd.0000338 , czytaj online , dostęp 8 września 2019 )

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne