Fernando de la Rúa
Fernando de la Rúa , urodzony dnia15 września 1937w Kordobie i zmarł dalej9 lipca 2019 rw Buenos Aires jest argentyńskim mężem stanu z partii Radykalna Unia Obywatelska .
Został wybrany na prezydenta Argentyny, na którym piastował stanowisko 10 grudnia 1999 w 20 grudnia 2001. Zastąpił Carlosa Menema .
Biografia
Młodość
Fernando de la Rúa studiował w wojskowej szkole średniej i został przyjęty jako prawnik na National University of Córdoba . W bardzo młodym wieku rozpoczął karierę polityczną w Radical Civic Union . Po raz pierwszy pojawił się na scenie politycznej w 1973 roku, kiedy występował w swojej partii jako kandydat na senatora w stolicy federalnej Buenos Aires . Okazał się jednym z nielicznych, którym udało się w tym roku przezwyciężyć justycyzm . Fakt ten skłonił Ricardo Balbína , szefa radykałów, do wyboru go jako kandydata na wiceprezydenta w wyborach prezydenckich we wrześniu 1973 roku .
Wczesna kariera polityczna
W 1983 roku został wybrany zastępcą. Ale nie udało mu się zostać senatorem w 1989 r. , Stojąc przed frontem między peronistami a Unią centrum demokratycznego (lub Ucedé). Dzięki reformie konstytucyjnej z 1994 r. Fernando de la Rúa był pierwszym szefem rządu wybranym przez mieszkańców autonomicznego miasta Buenos Aires, stanowisko to zajmował międzysierpień 1996 i Grudzień 1999, kiedy obejmuje urząd Prezydenta Narodu.
Wybory 24 października 1999są wielką porażką dla Partii Justycystów . Fernando de la Rúa, kandydat konglomeratu partii centrum i umiarkowanej lewicy kierowanej przez radykała Unión Cívica zwanego „Alianza”, zostaje wybrany i justycjalizm traci większość w Izbie Deputowanych.
De la Rúa doszedł do władzy dzięki sukcesowi w zarządzaniu autonomicznym miastem Buenos Aires , któremu przewodził w sojuszu różnych partii politycznych z centrum i umiarkowanej lewicy. Ale jego zwycięstwo wynikało przede wszystkim z odrzucenia korupcji panującej w latach kadencji Menema i ostrego pogorszenia się gospodarki w ciągu ostatniego roku.
Jednak jego obietnice wyborcze odnowienia kraju poturbowanego przez reżim menemistyczny , obietnice, które wymawiał podczas swojej kampanii wyborczej, rzadko były realizowane podczas jego kadencji prezydenckiej.
Prezydent narodu argentyńskiego
Menem opuścił chorą ekonomicznie Argentynę. De la Rúa natychmiast podjął surowe kroki w celu poprawy sytuacji, ale były one niewystarczające, aby rozwiązać pogarszające się finanse publiczne oraz zdolność produkcyjną i eksportową kraju.
Utrzymywał rodzaj wymiany łączącej peso z dolarem amerykańskim, co doprowadziło do poważnej recesji w 2000 roku . De la Rúa zwrócił się o dodatkową pomoc do Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i banków prywatnych, aby zmniejszyć presję zadłużenia zewnętrznego.
W grudniu 2000 r. Wynegocjowano pakiet ratunkowy w wysokości 40 000 milionów dolarów, a rząd zapowiedział zainwestowanie 20 miliardów dolarów w programy robót publicznych w celu ożywienia gospodarki. Jednak recesja i ucieczka kapitału trwały, a nawet pogłębiły. Okoliczność obciążająca, powszechne niezadowolenie z działań dostosowawczych wymaganych przez MFW w zamian za pomoc Gwałtownie wzrosło.
Pod koniec 2001 r. Bezrobocie osiągnęło 20%.
Wydawało się, że system polityczny całkowicie kontrolował rezygnację wiceprzewodniczącego Carlosa „Chacho” Álvareza, 8 października 2000, pośród skandalu związanego z łapówkami w Senacie za przyjęciem prawa pracy, które pozbawiłoby argentyńskich pracowników ich historycznych praw.
Pod koniec tego kraju przez cały kraj przetoczyły się grabieże, strajki, demonstracje ludowe grudzień 2001. De la Rúa ogłosił stan oblężenia i zarządził zaciekłe represje (jeszcze jeden w Argentynie), w wyniku których 19 i 20 grudnia zginęło ponad 35 osób . Bunt ludowy, daleki od ustania, uzyskał poparcie klasy średniej (której depozyty bankowe zostały wywłaszczone), w obliczu której de la Rúa musiał ustąpić, wykonując zaledwie połowę swojego mandatu. Następnie opuścił pałac prezydencki na pokładzie helikoptera. Zastąpił go szereg tymczasowych prezydentów, którzy nie byli w stanie ustabilizować sytuacji. Wstyczeń 2002Kongres ostatecznie wyznaczył Eduardo Duhalde na dokończenie kadencji prezydenckiej. Duhalde zdewaluował argentyńską walutę peso , usankcjonował wywłaszczenie małych depozytów bankowych sektora prywatnego, chroniąc w ten sposób interesy dużych banków i sektora eksportowego. Głównym hasłem popularnego buntu z grudnia 2001 roku (znanego jako „el Argentinazo”) było: „¡Que se vayan todos! "-" Puść ich wszystkich! ”.
De la Rúa podziękował również w 2000 r. Ostatnim 500 cywilom, którzy nadal pracowali dla Batalionu Wywiadu 601 , jednego z przywódców „ brudnej wojny ” w latach 1970-80.
W 2013 roku sądzony za korupcję został uniewinniony.
Choroba i śmierć
W styczniu i maju 2019 roku przebywał w szpitalu z powodu problemów sercowo-naczyniowych. Zmarł 9 lipca 2019 roku po ponownym hospitalizacji w bardzo ciężkim stanie.
Uwagi i odniesienia
- (es) „Murió Fernando de la Rúa: the militancy of al poder, con una breve y gestión conflictiva” na clarin.com , 9 lipca 2019
- „ Śmierć byłego prezydenta Argentyny De La Rua, który musiał ustąpić w 2001 roku ” (dostęp 10 lipca 2019 )
- „ Argentyna ujawnia sekrety„ brudnej wojny ” , Buenos Aires News , 29 stycznia 2010.
- „ Argentina: sądzono o korupcji, były prezydent Rua zaprzecza en bloc ” , na LExpress.fr (dostęp 10 lipca 2019 )
- „ Argentyna: oskarżona o korupcję, były prezydent De la Rua uniewinniony ” , w RTBF Info (dostęp 10 lipca 2019 )
- Le Point, magazyn „ De la Rua, prezydent Argentyny, który uciekł helikopterem ” , w Le Point (dostęp 10 lipca 2019 )
- „ Były prezydent Argentyny De la Rúa hospitalizowany w ciężkim stanie ” , Le Figaro (dostęp 10 lipca 2019 )
Załączniki
Powiązane artykuły
- Antonio de la Rúa , jego syn