Eksplozja pocisku Titan w Damaszku (znany również jako „Damascus wypadku”) był wypadek, który wystąpił w 1980 roku w obszarze wiejskim w Arkansas , Stany Zjednoczone. W propelenty międzykontynentalnego pociskiem LGM-25 Tytan II C wybuch w ośrodku nośnych19 września 1980. Wypadek miał miejsce w Launch Complex 374-7 w Van Buren County , na północ od Damaszku , około 80 kilometrów (50 mil) na północ od Little Rock . W chwili wybuchu The kompleks 374-7 zawierał osiemnaście silosy rakietowe pod dowództwem 308 th eskadry strategicznych pocisków z Dowództwa Lotnictwa Strategicznego , a konkretnie jeden z dziewięciu silosy zależny 374 e dywizjon rakiet strategicznych.
Urządzenia zabezpieczające pocisk działają prawidłowo i zapobiegają eksplozji jądrowej lub utracie materiału radioaktywnego.
Do wypadku doszło w kompleksie startowym 374-7 Bazy Sił Powietrznych Little Rock (w) . Czwartek 18 września 1980 do 18 h 30 ( czas środkowy ), dwóch wojskowych propelenta zespołu transferowego ( miotającego systemie transferu - PTS) sprawdzić ciśnienie zbiornika utleniacza ( dwutlenku azotu ) na rakiety Titan II . Z braku czasu zespół PTS nie wyposażył się w klucz dynamometryczny , ponieważ ostatnio stał się to obowiązkiem; otrzymała grzechotkę, dotychczas używane narzędzie o wadze 11 kg i długości 90 cm ( 25 funtów, 3 stopy). Łuska 3,6 kg ( 8 funtów) przypadkowo spada z wysokości 24 m (80 stóp) i przebija pocisk w zbiorniku paliwa pierwszego stopnia, powodując wyciekającą chmurę aerozine 50 .
To ostatnie jest paliwem hipergolicznym z utleniaczem Titan II, czyli nadtlenkiem azotu; innymi słowy, te miotające wybuchają spontanicznie w kontakcie ze sobą. Nadtlenek azotu jest przechowywany w drugim zbiorniku w pierwszym stopniu rakiety, bezpośrednio nad zbiornikiem paliwa i pod drugim stopniem i jego dziewięciomegatonową głowicą nuklearną W53 .
Ostatecznie zespół obsługi rakietowej i zespół PTS ewakuują centrum kontroli startu, podczas gdy na miejsce przybywają cywilne i wojskowe zespoły ratownicze. Obawiają się możliwego zawalenia się obecnie pustego zbiornika paliwa pierwszego stopnia, co spowodowałoby upadek i przemieszczenie reszty pocisku, umożliwiając kontakt nadtlenku azotu z „ aerozine 50” już obecnym w silosie.
Wczesnym rankiem 19 września dwuosobowa drużyna PTS weszła do silosu. Ponieważ ich detektory oparów wskazują atmosferę wybuchową, nakazano im ewakuację. Następnie proszeni są o ponowne wejście do silosu w celu uruchomienia wentylatora wyciągowego. Kapral David Livingston ponownie wszedł do silosu, aby wykonać rozkaz, a wkrótce potem, około 3 nad ranem , eksplodowały hipergoliczne paliwo .
Początkowa eksplozja katapultuje pokrywę silosu, która waży 232 tony, i wyrzuca drugi stopień oraz głowicę. Drugie piętro eksploduje, gdy tylko opuści silos. Głowica W53 wylądowała około 30 m (100 stóp) od bramy wejściowej kompleksu startowego, około 200 m dalej; jego urządzenia zabezpieczające działają prawidłowo i zapobiegają utracie materiałów radioaktywnych. Kapral David Livingston (pośmiertnie awansowany na sierżanta) został ciężko ranny, a później zmarł w szpitalu. Rannych zostało także 21 innych osób, które znajdowały się w pobliżu wybuchu; 6 był w niedzielę 22 września, nadal przebywał w szpitalu w ciężkim stanie. Cały kompleks startowy został zniszczony, aw miejscu silosu wykopano krater o szerokości 75 metrów.
O świcie siły powietrzne znajdują głowicę i transportują ją do bazy Little Rock Air Force. Podczas operacji odzyskiwania głowica, dowódca 308 -go dywizjonu rakiet, pułkownik John Moser, otrzymuje znaczne wsparcie z jednostek wojskowych i federalnych i lokalnych decydentów.
Stary kompleks startowy jest dezaktywowany i demontowany za szacunkowy koszt 20 milionów dolarów, a obecnie znajduje się na prywatnym terenie. Witryna pojawia się od18 lutego 2000w Krajowym Rejestrze miejsc o znaczeniu historycznym .