Badanie kliniczne jest częścią badania lekarskiego lub psychologicznego (por. Jean Piaget ), które umożliwia lekarzowi lub pielęgniarce klinicznej opisanie stanu pacjenta lub osoby badanej przez psychologa w celu postawienia diagnozy. z danych z obserwacji klinicznych. Słowo kliniczne pochodzi z łaciny i oznacza „przykuty do łóżka” lub „lekarstwo praktykowane przy łóżku pacjenta”.
Na poziomie semiologicznym należy dokonać rozróżnienia między badaniem fizycznym a badaniem klinicznym . Badanie fizyczne obejmuje 4 sposoby obserwacji; oględziny, badanie dotykowe, opukanie i osłuchiwanie. Badanie kliniczne integruje dane uzyskane podczas wywiadu (przesłuchanie, kwestionariusz) oraz dane parakliniczne (badania dodatkowe).
Badanie to zazwyczaj składa się z dwóch etapów: wywiadu, który umożliwia prześledzenie historii choroby poprzez przesłuchanie, a następnie badanie fizykalne w poszukiwaniu objawów fizycznych. Czasami konieczne są dodatkowe badania lekarskie, jeśli poprzednie dwa kroki nie są wystarczające do postawienia diagnozy.
Badanie przedmiotowe wraz z przesłuchaniem jest podstawą każdego badania lekarskiego, wymaga tylko kilku narzędzi i może być wykonane w gabinecie lub na łóżku pacjenta. Jest to czas niezbędny, umożliwiający kontakt klinicysty z pacjentem. Jednak we współczesnej medycynie coraz częściej jest on pomijany, zastępowany dodatkowymi badaniami. Technologia zastępuje zmysły lekarza.
Musi być systematyczny i możliwie najpełniejszy, ukierunkowany na cel konsultacji, objawy zgłaszane przez pacjenta i stwierdzone w wywiadzie. Pozwala, poprzez znajdowanie lub brak pewnych objawów klinicznych, dostarczyć dowodów na poparcie hipotezy diagnostycznej.
Badanie przedmiotowe składa się z kilku etapów, z których cztery główne techniki to:
Pełne badanie fizykalne obejmuje:
Ogólne badanie kliniczne obejmuje określenie: