Zasadzka jest to taktyczne przodków wojujące wojskowych, w których czają się zaatakować wroga z zaskoczenia, gdy przechodzi on swoją pozycję.
W tym celu zasadzki wybierają ukrytą pozycję, na przykład wśród gęstej roślinności lub za domami. Ta taktyka jest powszechnie stosowana do zbierania informacji wywiadowczych, ustanawiania kontroli nad obszarem lub przechwytywania konwojów zaopatrzeniowych. Zasadzki były stosowane w sposób jednolity na przestrzeni dziejów, od czasów starożytnych po współczesne działania wojenne, często na niewielką skalę, ale całe legiony wpadły w zasadzkę w bitwie pod Teutoburgiem . Przykładem nowoczesnej zasadzki wojennej jest zasadzka w Uzbinie przez talibskich rebeliantów przeciwko francuskim siłom ISAF w Afganistanie w 2008 roku.
Użycie zasadzki przez siły zbrojne wymaga dobrej znajomości terenu i sił wroga, niezależnie od tego, czy chodzi o pozycję ich straży tylnej, czy znajomość ruchu. Próba przeprowadzenia zasadzki bez którejkolwiek z tych zalet znacznie zwiększa czynnik ryzyka, gdyż element zaskoczenia nie zawsze zapewnia zwycięstwo w przypadku bardzo dużej przewagi liczebnej przeciwnika.
Kolejną ważną kwestią jest to, że skuteczność zasadzki zależy od konfiguracji terenu. Na przykład zasadzka z krawędzi małego wąwozu będzie znacznie trudniejsza do skontrowania. Umieszczenie przeszkody na drodze uniemożliwi ucieczkę wrogim pojazdom. Dobra znajomość terenu pozwala zatem wybrać najlepsze miejsce do rozpoczęcia ataku i ewentualnie skierować wroga w wybranym przez siebie kierunku poprzez instalowanie przeszkód i niszczenie infrastruktury (mosty, tory kolejowe) itp.)
W sprawach karnych zasadzka jest czynnikiem obciążającym podczas przestępstwa, ponieważ świadczy o premedytacji (zob. we Francji ustawa o zapobieganiu przestępczości z 5 marca 2007 r.).