Eibhlín Nic Niocaill

Eibhlín Nic Niocaill Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 22 października 1884
Dublin
Śmierć 13 sierpnia 1909(na 24)
Wyspy Blasket
Pogrzeb Cmentarz Glasnevin
Narodowość Irlandia ( d )
Czynność Pisarz

Eibhlín Nic Niocaill ( angielski  : Eveleen Constance Nicholls  ;22 października 1884 - 13 sierpnia 1909) jest aktywistą Irish Gaelic League .

Dzieciństwo i edukacja

Eibhlín Nic Niocaill urodziła się jako Eveleen Constance Nicholls w Dublinie 22 października 1884 r. Jest jedyną córką Archibalda J. Nichollsa (1845-1924) i Mary (1853-1938). Jej ojciec jest prawnikiem i sekretarzem Rady Funduszu Pożyczkowego w Irlandii . Ma trzech braci: Jaspera, Edwarda i George'a. Pomimo zatrudnienia jego ojca w rządzie, rodzina miała przekonania nacjonalistyczne i mówiła po irlandzku. Jego brat, George, później dołączył do Sinn Féin . W spisie z 1901 roku Nic Niocaill używa irlandzkiej pisowni swojego nazwiska, a George to Seoirse.

Uczęszczała do klasztoru Loreto w Rathmines, a następnie do klasztoru Loreto w St Stephen's Green, gdzie wyróżniała się, szczególnie w językach. Na egzaminie wyższym zdobyła pierwsze nagrody z języka irlandzkiego, francuskiego i niemieckiego, a następnie uczęszczała na kursy na Royal University of Ireland w Loreto College. Na studiach konsekwentnie jest najlepsza w swojej klasie, wygrywając wiele wystaw. Kiedy uzyskała tytuł licencjata w 1906 roku, przyjechała na pierwsze miejsce w całej Irlandii i zdobyła stypendium Stewarda. Aby ukończyć studia magisterskie, otrzymała stypendium na podróż w wysokości 300 funtów, podróżując do Niemiec i Paryża, aby uczyć się języka staroirlandzkiego u Marie Henri d'Arbois de Jubainville . W Paryżu wykładała na Uniwersytecie Paryskim i reorganizowała paryski oddział Ligi Celtyckiej.

Kariera i śmierć

Po powrocie do Irlandii była wybitnym członkiem Ligi Celtyckiej. Wstąpiła do oddziału pięciu prowincji, wygłaszała wykłady i organizowała Feis w 1909 r. W swoich pismach dla gazety League, An Claidheamh Soluis , łączyła odrodzenie Irlandii z ruchem niepodległościowym, a także z wprowadzeniem praw kobiet. Nic Niocaill jest jedną z pierwszych feministek, która pisze dla magazynu. Jest częścią dużego kręgu przyjaciół, w tym Patricka Pearse'a i Mary EL Butler.

Latem 1909 roku udała się z Butlerem, aby odwiedzić South Kerry Gaeltacht z Butlerem. W poprzednich latach podróżowała na Wyspy Aran , zdobywając dogłębną znajomość języka gaelickiego. Butler wraca do domu po tygodniu w Dingle , Nic Niocaill nadal Ventry pozostać z Thady Kevane. Tam zaprzyjaźniła się z Jamesem Cousinsem, który opisał ją jako „wysoką, majestatyczną: ucieleśnienie łagodności i dobroci, łagodności pozbawionej wulgarności i łagodności opartej na trwałości. Jak wiele jej opisów, wydaje się wyidealizowana i nawiązuje do jej skromności, piękna i spokoju. 13 lipca 1909 roku przybyła na wyspę Great Blasket i zatrzymała się w domu Pádraiga Ó Catháina, zwanego „królem”. Zauroczona wyspą postanawia zostać na dłużej. Tam zaczęła uczyć wyspiarskie dziewczęta pływania. W piątek 13 sierpnia uczy się pływać w Cáit, córce Tomasa O'Crohana . Chociaż znajdują się zaledwie kilka stóp od brzegu, ona i Cáit mają kłopoty. Brat Cáita, Donal, próbuje ich uratować. Kolejna osoba Peats Tom Ó Cearnaigh próbuje im pomóc, ale udaje mu się tylko uratować Cáita. Nic Niocaill i Donal utonęli.

Jego śmierć wywołuje ogromną falę żalu, zarówno na poziomie lokalnym, jak i krajowym. Właśnie została wybrana do komitetu wykonawczego Ligi Celtyckiej, najmłodsza wybrana na to stanowisko. W Dunquin odbył się pogrzeb , po którym jego ciało zostało przewiezione pociągiem z Dingle do Dublina, gdzie zostało powitane przez tysiące ludzi. Towarzyszą jego ciału na cmentarz w Glasnevin w celu pochówku. Dziennikarz Joseph Holloway pisze, że nigdy nie było bardziej uroczystego pogrzebu. Pearse nazywa Nic Niocaill „najszlachetniejszą” ze wszystkich kobiet, które zna w artykule z 16 sierpnia Freeman's Journal . Później biografowie próbują insynuować romans między nią a Pearse, ale nie ma na to dowodów.

Liga celtycka czyni Nic Niocaill bohaterem za uratowanie Cáita i sprzedaje jej portrety na spotkaniach, dzięki funduszom zebranym dla rodziny O'Crohan. 300 zdjęć zostało sprzedanych w lipcu 1910 roku i przyniosło ponad 21 funtów. Na spotkaniu 9 września 1909 roku zebrano 49 funtów na stypendium ku jej pamięci, na wysłanie młodej dziewczyny do Gaeltacht oraz na posąg lub tablicę poświęconą Nicowi Niocaillowi. W ciągu następnych 6 miesięcy zebrano 100 funtów, ale plany nigdy nie doszły do ​​skutku. Pochwały napisali Katharine Tynan , Padraic Colum i James Cousins.

Książka Mícheál Ó Dubhshláine'a Ciemny dzień na blaszkach jest inspirowana wydarzeniami związanymi ze śmiercią Nic Niocaill. Sztuka Róisína Sheehy'ego Snámh na Saoirse opowiada o wydarzeniach z jego utonięcia.

Bibliografia

  1. (en) Bridget Hourican , Dictionary of Irish Biography , Cambridge, Cambridge University Press,2009, „Nic Niocaill, Eibhlín”
  2. (ga) Breathnach and Murphy, „  NIC NIOCAILL, Eibhlín (1884–1909)  ” , ainm.ie (dostęp 10 marca 2020 r. )
  3. (w) „  Blasket Recalled tragedy  ” , The Kerryman ,12 sierpnia 2009( czytaj online , sprawdzono 10 marca 2020 r. )
  4. (w) Gerald Hayes i Eliza Kane , The Last King Blasket: Pádraig Ó Cathain, An Rí , The Collins Press,2015( ISBN  1848898878 )
  5. (w) „  Zagubieni we mgle czasu  ” , The Irish Times ,31 lipca 2004( czytaj online , sprawdzono 10 marca 2020 r. )
  6. (in) „  Guest speaker - Róisín Sheehy  ” , University College Cork (dostęp: 10 marca 2020 )
  7. „  Snámh na Saoirse  ” , www.irishplayography.com (dostęp 10 marca 2020 )

Linki zewnętrzne