Wydajność kwantowa detekcji (wyznaczony dla angielskiego DQE Detective wydajność kwantową ) jest środek łączący działanie hałasu i przeciwieństwie do układu obrazowania, wyrażone w zależności od poziomu szczegółowości lub częstotliwości przestrzennej .
Jest stosowany w obrazowaniu optycznym i obrazowaniu rentgenowskim w celu odzwierciedlenia degradacji stosunku sygnału do szumu w porównaniu z szumem fotonicznym. Przekłada zatem pojęcie zbliżone do współczynnika szumu w elektronice, ale nabiera pełnego znaczenia, gdy rozważa się detekcję zjawisk poddanych szumowi fotonicznemu , czyli brak statystyk dotyczących liczby wykrytych fotonów. Degradacja stosunku sygnału do szumu jest następnie redukowana do równoważnej skuteczności wykrywania.
DQE jest używany w szczególności w aparatach CCD oraz w dziedzinie radiologii cyfrowej. Koncepcja DQE została pierwotnie wprowadzona przez A. Rose'a pod nazwą równoważnej wydajności kwantowej i spopularyzowana w dziedzinie obrazowania medycznego przez R. Shawa.
Można to wywnioskować z funkcji przenoszenia modulacji , średniej widmowej gęstości mocy szumu obserwowanego na obrazie i strumienia padającego. Jego głównym celem jest połączenie pojęć szumu i rozdzielczości przestrzennej w tej samej wielkości.
Jest więc często obliczany za pomocą następującego wzoru, wyrażonego jako funkcja częstotliwości przestrzennej :
,gdzie jest liczbą padających kwantów (fotonów), funkcją przenoszenia modulacji i widmową gęstością mocy szumu mierzoną na wyjściu systemu jest wzmocnienie systemu.
W szczególnym przypadku detektora kwantowego, mierzącego indywidualnie fotony bez dodatkowego szumu, uzyskuje się następującą wartość:
,gdzie jest kwantową wydajnością wykrywania systemu, stosunkiem liczby wykrytych fotonów do liczby incydentów .
Podobnie jak współczynnik szumów ma również ciekawe właściwości: