Ecce Bombo to włoski film napisany, wyreżyserowany i zagrany przez Nanni Moretti, wydany w 1978 roku . To jego pierwszy sukces. Przedstawia pytania młodych mężczyzn i młodych kobiet, które odbiją się echem w Ruchu z 1977 roku .
Młoda Michele jest korepetytorką dla dwojga młodych ludzi przygotowujących się do matury. Spotyka się z pracującą w kinie Silvią, co powoduje długie i pełne pasji rozmowy o kinie włoskim. Michele, jak wszyscy w jej wieku, ma konfliktowe relacje z ojcem, matką i młodszą siostrą, które są ofiarami własnych frustracji i ogólnie z kobietami. Przez resztę czasu Michele spędza czas ze swoją grupą przyjaciół, Mirko, Vito, Goffredo i Cesare. Razem słuchają pierwszych darmowych radia, a zwłaszcza pozwalają sobie na bezczynność i dyskomfort po sześćdziesiątym ósmym , który wyrażają podczas sesji samoświadomości. W upale rzymskiego lata przyjaciele postanawiają znaleźć Olgę, młodą schizofrenię...
Kilka scen, fraz i tyrad z filmu stało się sławnych we Włoszech i są często cytowane. „ Faccio cose, vedo gente ”, dosłownie „robię rzeczy, widzę ludzi”, jest jednym z najbardziej znanych (właściwie przeformułowanie nieco innego zdania w filmie). Jest to odpowiedź przyjaciela na główną bohaterkę, która pyta ją, czym się zajmuje, a która odnosi się do sytuacji młodych ludzi, którzy nie mają realnej pracy ani rzeczywistego statusu, oraz do przemiany rynek pracy w kierunku nowych form niepewności. Ten opis kontekstu Ruchu w Złotej Ordzie 1977 nawiązuje bezpośrednio do problematyki poruszanej w filmie: „Duża część młodzieży z odległych peryferii metropolii spontanicznie wymyśla nowe formy agregacji, z krytyki nędzy ich codzienne życie: dla jednych sytuacja studentów, dla innych bezrobotnych, w większości niepewnych i nisko opłacanych pracowników. Dla wszystkich, obojętnie, pozostaje kwestia „czasu wolnego”, czasu doświadczanego jako zadanie dla pustka, nuda, alienacja”.
W innej słynnej scenie Michele zastanawia się, czy iść na imprezę, czy nie, i waha się między powodami, aby iść i nie iść. " Vengo, ci vediamo LA. Nie, non mi va, nie vengo * (idę, będziemy spotkać się tam. Nie, to nie pasuje do mnie, ja nie idę ), to Hamletian wątpienia odnosi się do temat o znaczeniu kryzysowym dla tej młodzieży. Te wahania odnajdujemy w scenach, w których zastanawia się, czy może powiedzieć „jestem w tobie zakochany” i powtarza to, zanim powie to przez telefon do przyjaciela, i w innym, gdzie pyta, czy może jej powiedzieć, że chce się z nią przespać.
W innej kultowej scenie Michele rzuca się na gościa baru, który twierdzi, że „Czerwoni czy czarni są tacy sami”, krzycząc na niego; "Ale co, jesteśmy w filmie Alberto Sordiego ?" nawiązujący do ról postaci apolitycznych i amoralnych odgrywanych przez największą rzymską gwiazdę tamtych czasów.
Tytuł filmu zaczerpnięty jest z frazy wykrzykiwanej przez ulicznego sprzedawcę, która została zgłoszona Nanniemu Morettiemu i która wprowadza scenę w jego filmie. Miał na myśli inny tytuł, który go nie przekonywał: mam dość smażonych jajek . Ecce bombo , nawiązuje do wyrażenia Ecce homo , „Tu jest człowiek”, ale zastąpione przez tajemnicze portmanteau , które jednocześnie nawiązuje do bomby , „bomby”, nawiązanie do ataków ołowianych lat, które się rozpoczynają, bombo , „Bumblebee”, mały wędrowny owad, wbrew pretensji człowieka, który chce być lepszy, lub bombola , „butelka” jak ta niesiona przez podróżującego kupca. Temat filmu wynika również z połączenia dwóch projektów Nanniego Morettiego Petit groupe o grupie męskiej samoświadomości i Délire d'août o wątpliwościach co do jego charakteru.
Scena, w której Michele pohukiwa i przywołuje wspomnienie dziecięcej traumy Goddfredo, powtarza się w teledysku do piosenki La mia parte intollerante autorstwa Caparezza z 2006 roku.
Film często przedstawiany jest jako komedia, ale poza pewnymi komediowymi rysami przedstawia bolesną rzeczywistość.
W rolę poety-aktora wciela się ojciec Nanni Moretti, profesora epigrafii greckiej na Uniwersytecie.