Dezorganizacja społeczna jest pojęciem socjologicznym opracowane przez szkoły chicagowskiej .
Teoria dezorganizacji społecznej jest jedną z najważniejszych teorii opracowanych przez Chicago School of Sociology . Podkreśla związek między obszarami miejskimi w okresie przejściowym a spadkiem wpływu zbiorowych wartości jednostki, które mogą powodować zjawiska przestępczości. Jest to główna koncepcja w badaniach dużych amerykańskich miast, która pociąga za sobą wiele zmian społecznych.
Jest używany w szczególności przez Nelsa Andersona (1923) na pracownikach sezonowych, Frederica Thrashera (1927) na gangach, Harveya Zorbaugha (1929), Paula G. Cresseya (1929) na publicznych tańcach. Ruth Cavan (1928) o samobójstwie, Ernest Mowrer (1927) o dezorganizacji rodziny, Louis Wirth (1926) o getcie i Walter Reckless (1925) również stosują tę koncepcję.
Jeśli teoria społecznej dezorganizacji została wprowadzona we Francji w niewielkim stopniu, istnieją podobieństwa z pojęciem anomii u Émile Durkheima .
W odpowiedzi na dezorganizację społeczną amerykański socjolog Saul Alinsky opracował metody „ organizowania społeczności ”, polegające na odtwarzaniu relacji w obszarze miejskim w celu poprawy warunków życia mieszkańców.