Dominus

Dominus (liczba mnoga domini , żeńska domina ) to łacińskie słowooznaczające „pana”, „właściciela”, a później „pana”.

W prawie rzymskim

• Prawo rzymskie uznawało tytuł dominus rei dla tego, kto posiadał rzymską własność na rzecz ( dominium ). Tytuł ten pozostawał przy nim, nawet jeśli zachował on jedynie własność , ponieważ osoba trzecia nabyła prawo użytkowania .
• Zasada ta była nadal stosowana w przypadku dzierżawionych gruntów ( ager vectigalis ).
• W prawie rzymskim nazwa dominus była nadal nadawana osobie, której sprawami zarządzali dobrowolnie inni, bez wiedzy pierwszego.
• W sprawach spornych nazywaliśmy dominus stroną, która była reprezentowana w pozwie przez kognitywnego , a której nazwisko pojawiło się w zamiarze formy działania . W tym przypadku powaga rzeczy osądzonej istniała w odniesieniu do dominus litis . Wręcz przeciwnie, zwykły pełnomocnik, prokurator , stał się przez litis Contestatio , dominus litis i actio judicati kompetentną dla niego i przeciw niemu, formalistycznym rygorem, który został później złagodzony.

Honorowe oznaczenie i tytuł

Tytuł dominus był również używany jako imię honorowe, na przykład konsultantowi prawnemu, z którym się konsultowano, małżonkowi lub cesarzowi od czasów Septymiusza Sewera i późnego cesarstwa .

W średniowieczu , Dominus stał się tytuł feudalny, którego odpowiednikiem w języku francuskim jest Pan . Stąd wywodzi się tytuł dom nadany duchownym (głównie członkom Zakonu św. Benedykta ) oraz portugalski i hiszpański tytuł dom & don .

Pod koniec XX th  wiecznym mediewista Dominique Barthelemy głęboko zmienia znaczenie Dominus w średniowieczu.

Źródło

1. Bathélémy Dominique, Notatka o tytule seigneurial we Francji, XI wiek

„Dominus”, w: Charles Victor Daremberg i Edmond Saglio ( red. ), Dictionary of Greek and Roman Antiquities , 1877-1919 [ szczegóły wydania ] ( czytaj online )( „  Niektóre transkrypcje artykułów  ” , na mediterranees.net )