W Djiminis stanowią populację Afryki Zachodniej , mieszka we wschodniej części Wybrzeża Kości Słoniowej , w regionie Dabakala . Stanowią 1% całej populacji, czyli około 125 000 osób .
W zależności od źródeł i kontekstu istnieją pewne odmiany: A Dji-Mini, Djimini, Djiminis, Dyimini, Gimini, Jimini.
Djimini to wyrażenie w języku Dioula , które oznacza: „odwrócić się”.
Ich językiem jest Djimini , język Senufo, którego liczba użytkowników została oszacowana na 95 500 w 1993 roku. Djimini to język, który ma bardzo wyraźne dialekty. W regionie Dabakala (stolicy regionu) każda podprefektura odpowiada ściśle określonemu obszarowi dialektu. Przyczyniło się to do sukcesu języka Malinke w tym regionie. Tak więc podprefektury Boniéré, Basswa, Foumbolo i Dabakala mają różne dialekty niż Djimini.
Kultura Djimini jest jedną z najstarszych na Wybrzeżu Kości Słoniowej.Ludzie Djimini są jednymi z pierwszych, którzy przybyli na terytorium Wybrzeża Kości Słoniowej. Ci ludzie będą bardzo cierpieć, a na ich kulturę wpłynie ruch przybyszów innych narodów (Baoulé, Malinké, Abron itd.). Djimini znający sztukę żelaza i drewna zmierzą się z tymi, którzy wypowiedzą im wojnę. Stracą sporą część ludności, która ucieknie, dziś stanowią tylko 1% ludności Wybrzeża Kości Słoniowej.
Djimini zdołali rozszerzyć swoje kultury w dziedzinie sztuki wśród Akanów. Mają tak kulturę obronną, że wyjechali wraz z Andohami z Prikro i Taguanas, by bronić ludności na terenie dzisiejszego Togo i Beninu .
Djimini jest animist na początku, on zwierza się dzieła sztuki, rzeki, góry, skały, słońce, itd. Djimini mają wykształcenie w świętym lesie, podobnie jak inne Senufo, które jest obowiązkowe dla każdego dorastającego mężczyzny. Ta edukacja ma charakter militarny, społeczny i duchowy.
Kowal Djimini wykracza poza innych: dzięki swojej wiedzy o żelazie znajduje się w centrum społeczeństwa , zapewnia narzędzia pracy kultywującym, broń myśliwską myśliwym i wojownikom Djimini. Kowal Djimini uwielbia swoje kowadło szczególnie z psem, który jest dla niego duchowym zwierzęciem. Lud Djimini jako całość wierzy w duchowy osąd swojego przodka kowadła. Ceremonia wyjścia ucznia z kuźni w kraju Djimini jest wyjątkowa i indywidualna, ponieważ jest pełna zajęć tanecznych, przywołań przodków ucznia i ciężkiej pracy. Rzeczywiście, tego samego dnia student otrzymuje wszystkie swoje profesjonalne narzędzia, w tym święte kowadła, w postaci dyplomów i materiałów roboczych. Ogólnie rzecz biorąc, Djimini nie przewozi złota, chociaż zna jego wartość . Uważa, że żelazo jest bardzo przydatne do przetrwania.