Djembe
Djembe jest przyrząd udarowy Afryki składa się z beczki z drewna w kształcie kubka , na którym jest zamontowana na skórze, kozę lub antylopy naprężony przez układ napinający (pierwotnie drewnianych kołków lub liny skóry, obecnie najczęściej stosuje się syntetycznych i betonu pierścieni), które grane są gołymi rękami, a ich bardzo szerokie spektrum dźwiękowe daje ogromne bogactwo barwowe . Rozszerzony kształt lufy pochodziłby z moździerza do kruszenia ziarna.
Pochodzenie i ewolucja
Pochodzi z Afryki Zachodniej , stworzony w Imperium Mandingo, również znany jako Mali Imperium ustanowionego Sundiata Keita w XIII th wieku , który wyciągnął z Gwinei na wschodzie Mali , a na północy Wybrzeża Kości Słoniowej poprzez Burkina Faso .
Djembe, zwane przez Soussousa z Gwinei „boté”, jest częścią zespołu polirytmicznego i rzadko można go usłyszeć samodzielnie. Członkami tego instrumentarium są Doundounba the sangban the kenkeni, kilka towarzyszących djembe oraz solista djembe. W dodatku jest niemal nierozerwalnie związany z tańcem afrykańskim, którego frazy solisty wyznaczają ślady.
W latach pięćdziesiątych XX wieku djembe zaczęto eksportować poza Afrykę, dzięki Fodéba Keïta i afrykańskim baletom , a następnie dzięki Gwinei i jej prezydentowi Sekou Touré , który stworzył narodowy balet republiki jako wizytówkę jego diety.
To w latach 80. djembé podbiło świat, dzięki wielkim djembefoli (graczom) z baletów narodowych ( Mamady Keïta , najsłynniejszy z nich, ale także Amadou Kiénou , Famoudou Konaté , François Dembélé , Adama Dramé itp.), grają regularnie i założyli centra edukacyjne w Europie , Stanach Zjednoczonych i Japonii .
W 2000 roku djembe wyróżniało się poza swoim tradycyjnym kontekstem, towarzysząc zdecydowanie nowoczesnej muzyce. Od 2002 roku, perkusista amerykańskiego artysty Jasona Mraza , Noel "Toca" Rivera, wprowadził zmodernizowany instrument do muzyki pop-rockowej podczas tournee duetu gitarowego i djembe. Od 2010 roku francuska artystka Christina Goh uczyniła djembe swoim jedynym podstawowym instrumentem rytmicznym na swoich albumach i koncertach. Perkusja towarzyszy instrumentom elektrycznym (gitara, 8-strunowy bas) w utworach bluesowych i afro-rockowych.
Czw
Djembe jest wyrzeźbiony z jednego kawałka litego drewna składającego się z trzech części:
- Głowa, w której dźwięk nabiera kształtu, jest zwrócona ku niebu i styka się ze skórą.
- Głos jest przejściem, częścią pośrednią, w której dźwięk nabiera skali i która jest przedmiotem specyficznej ceremonii podczas poczęcia.
- Stopa zwrócona ku ziemi jest wzmacniaczem dźwięku instrumentu.
Często soliści dodają Seke-Seke, rodzaj „metalicznych uszu”, które rezonują z wibracjami djembe i pomagają rozjaśnić koloryt skóry. Tradycyjnie djemby mają średnicę od 50 do 60 cm i są wyrzeźbione z drewna lengi, iroko , dugury, mahoniu , goni, djala, akacji , coli ... Są osadzone z wygoloną skórą antylopy, kozy, krowy a czasem nawet wielbłąda, trzymanego za pomocą trzech metalowych kółek i rozciągniętego za pomocą lin.
Główne dźwięki djembe
Afrykańscy mistrzowie uczą trzech głównych dźwięków: zależą one zarówno od tego, gdzie uderzasz w skórę, jak i od tego, jak ustawiona jest ręka:
- dźwięk „niski”: Jest to dźwięk niski, uzyskiwany przez uderzanie w środkową część instrumentu całą ręką, z wyjątkiem podniesionego kciuka. Ręka musi być wystarczająco wysunięta, aby nie opierała się o krawędź djembe, ale nie jest konieczne przesuwanie dłoni do środka skóry. Ręka nie powinna przyklejać się do skóry, ponieważ dźwięk byłby przytłumiony.
- dźwięk „toniczny”: Jest to pełny dźwięk, który znajduje się w środkowych częstotliwościach. Aby uzyskać ten dźwięk, uderzamy w brzeg skóry zaciśniętymi palcami; ani kciuk, ani dłoń nie powinny dotykać skóry (dźwięk ten można również uzyskać, grając ręką nieco bardziej do przodu, do około jednej trzeciej dłoni). Ręka nie powinna pozostawać „przyklejona” do skóry, ponieważ ta ostatnia musi swobodnie rezonować. Dźwięk musi być krótki: często identyfikujemy problem struktury (zły profil uderzenia, górne paski nie są równoległe do lufy, co prowadzi do nieregularności w napięciu skóry itp.) Lub napięcie skóry, gdy brzmi „tonik”. Długi: ogólnie dostrzegamy metaliczne harmoniczne .
- dźwięk "trzaskania": jest to najwyższy dźwięk, często uważany - niesłusznie - za najpotężniejszy (uwaga: z Famoudou Konaté , podobnie jak z innymi wielkimi djembéfolasami, to toniki są silniejsze niż trzaskane). Uzyskuje się go na dwa różne sposoby:
- tak zwane „malijskie” uderzenie uzyskuje się poprzez przesunięcie ręki do przodu w stosunku do położenia dźwięku tonicznego, tak aby lekko uniesiony kciuk znalazł się prawie na poziomie żelaznego paska. Ręka jest lekko łyżeczką, tak aby tylko czubki palców dotykały skóry (spód dłoni styka się z krawędzią djembe). Dokładne położenie zależy od wielkości djembe, długości palców gracza itp. i można się tego nauczyć tylko poprzez praktykę. Uzyskany w ten sposób dźwięk jest bardziej suchy niż w przypadku następującej metody.
- tak zwane „uderzenie gwinejskie” uzyskuje się przyjmując mniej więcej taką samą pozycję jak przy toniku, ale przez lekkie rozłożenie palców; jest to cała powierzchnia palców powiększona o około jedną trzecią dłoni, która klika na skórze. Tutaj znowu wyjaśnienie nie jest wystarczające; tylko wytrwała i regularna praktyka pozwala opanować różne dźwięki, które można wydobyć z djembe.
Oprócz tych trzech głównych dźwięków istnieją inne, które można znaleźć w tradycyjnym graniu.
- dźwięk „matowy”: jest to dźwięk przytłumiony, uzyskiwany dzięki zapobieganiu drganiom skóry. Jedną z dwóch rąk kładziemy na skórze (w tej samej pozycji co bas), podczas gdy druga uderza. Istnieje zatem zatrzaskowa mata i tonik matowy.
- the „fla”: Nie jest to ściśle mówiąc dźwięk, ale technika gry, która w wielu utworach jest interweniująca. Są to dwa uderzenia, które są bardzo blisko siebie w czasie, prawie nakładają się na siebie i tworzą coś w rodzaju „mini-rolki”.
Słynna djembefola
Załączniki
Bibliografia
- Julien Comtet, Mémoires de djembéfola: esej o bębnie djembe w Mali: metoda nauki gry na djembe, z partyturami i CD , Harmattan, Paryż, 2012, 282 s. + CD ( ISBN 978-2-296-96702-1 )
Filmografia
-
Le Djembe , film dokumentalny w reżyserii Laurenta Chevalliera, CNC-Images de la culture, Paryż, 1998, 50 min (VHS)
-
Bębny i djemby z Burkina Faso , film dokumentalny w reżyserii Patricka Kersalé, Sunset France, Boulogne, 2005, 1 godz. 09 min (DVD)
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne