Diogo Boitaca

Diogo Boitaca Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 1460
Leiria
Śmierć 1528
Batalha
Czynność Architekt
Podstawowe prace
Kościół Jezusa z Setúbal

Diogo Boitaca (około 1460 - w Batalha , w 1528 roku ), Diogo Boytac , był wpływowym architektem i inżynierem z głównych budynków Portugalii w pierwszej połowie XVI -go  wieku. Był pochodzenia francuskiego, prawdopodobnie z Langwedocji .

Jej imie

Jego imię zostało zapisane na różne sposoby: Diogo Boytac, Diogo de Boytac, Diogo de Boitaca, Diogo Boitaca.

Pisownia jego imienia, Boitac (lub Boytac), sugeruje, że może mieć francuskie pochodzenie, ale pozostaje to niepewne, podobnie jak większość tego, co wiadomo o jego życiu. Jego rok urodzenia również jest nieznany, ale wydaje się, że to 1460. Zmarł w Batalha w 1528 r., Ale nawet ta data nie jest pewna.

Jego nazwisko pojawia się po raz pierwszy w 1498 r. W dokumencie króla Manuela I, który po raz pierwszy zaoferował mu roczną emeryturę za pracę wykonywaną w klasztorze klarysek i kościele Jezusa z Setubal . Drugie wystąpienie jego nazwiska to jego podpis na dokumencie w 1514 r. Jego nazwisko pojawia się w dwunastu dokumentach przechowywanych w klasztorze w Batalha i spisanych między 1515 a 1521 r. Jego imię pojawia się tylko raz: w 1515 r. Na liście członków o niefortunnej wyprawie do Mamora (obecnie El-Mehdiya lub Al Madhiya w Maroku), gdzie Portugalczycy stracili 4000 ludzi.

W 1512 roku, gdy Diogo Boitaca pracował w klasztorze Batalha, poślubił Isabel Henriques, córkę Mateusza Fernandesa , architekta tego samego klasztoru.

Osiadł w Batalha w 1516 r., Gdzie zmarł w 1528 r. Został pochowany w klasztorze Batalha , niedaleko grobu Mateusza Fernandesa.

Setubal

Klasztor Jezusa został założony przez Justę Rodrigues Pereira poza murami miasta Setúbal i za namową króla Portugalii Jana II, który w 1490 roku poprosił mistrza Diogo Boitaca o zbudowanie kościoła klasztornego. To było pierwsze osiągnięcie, na którym wspomniano jego nazwisko. Ten kościół jest pierwszym budynkiem uważanym za styl manueliński . Ten specyficzny styl architektoniczny przyniósł do Portugalii późnogotycki styl i połączył go z zasadami architektury wczesnego renesansu, dodając skręcone kolumny i odniesienia do nawigacji.

W kościele wprowadził koncepcję nawy flankowanej nawami bocznymi o tej samej wysokości, ujednolicając w ten sposób przestrzeń wewnętrzną jak w kościele halowym, cechę, która później znajdzie się we wnętrzach budynków manuelińskich, takich jak klasztor Hieronimitów w Lizbona. W bujnym sklepieniu kaplicy głównej widać żebra w postaci spiralnych lin - kolejny temat już tu obecny, który na stałe zagości w sklepieniach manuelińskich w całym kraju.

Belem

Jego kolejnym zleceniem było zaprojektowanie klasztoru Hieronimitów w Belém pod Lizboną . Będzie to jego najsłynniejsze dzieło i jeden z najważniejszych budynków w Portugalii, a także kwintesencja stylu manuelińskiego. Korzystając ze znacznych funduszy, architekt miał dość swobody, by myśleć na wielką skalę. Początkowo zaplanował budynek z czterema klasztorami, czyli czterokrotnie większą niż obecnie istniejąca. Diogo Boitac pracował nad tym projektem między 1502 a 1516 rokiem, a kolumny i ściany zewnętrzne zostały ukończone, gdy został powołany do innego projektu. Jego współpracownik João de Castilho zastąpił go, stopniowo przenosząc projekt ze stylu manuelińskiego do stylu Plateresque .

Ogólny plan klasztoru i kościoła przypomina ten z Setúbala. Zaprojektował fundamenty tego trójnawowego kościoła z pięcioma przęsłami nad pojedynczym sklepieniem, dobrze oznaczonym transeptem, nawet jeśli nie jest wysunięty, i podwyższonym chórem. Boitac podniósł mury do gzymsu, a następnie przystąpił do budowy sąsiedniego klasztoru. Diogo Boitac jest także autorem pierwszego piętra rozległego klasztoru i jego manuelińskich dekoracji. Zbudował sklepienia krzyżowe o szerokich łukach i otworach z maswerkami wspartymi na delikatnych słupkach .

Inne konstrukcje

Pracując przy budowie klasztoru Hieronimitów Diogo Boitac, jako architekt królewski, podjął jednocześnie kilka innych projektów. Trudno jednak ocenić, jaką konkretną rolę pełnił dla każdego z nich.

W 1507 roku powierzono mu renowację klasztoru Santa Cruz w Coimbrze . Zaprojektował plan kościoła manuelińskiego i kapitularza . Zredukował wewnętrzną przestrzeń kościoła do jednej nawy i dokonał kilku innych modyfikacji. Powróci w 1513 roku, aby dokończyć swoje dzieło.

W tym samym roku, w 1507 roku, zbudował klasztor Hieronimitów Nossa Senhero da Pena na szczycie w pobliżu Sintry (obecnie Pałac Narodowy Pena ). Jego wpływ widać zwłaszcza w projektowaniu sklepień.

W 1509 r. Udałby się do klasztoru Batalha, gdzie zostałby mistrzem prac, ale to pozostaje niepewne. Wzniósł filary niedoskonałych kaplic, ozdobione motywami manuelińskimi wykutymi w kamieniu. Gotycka dekoracja wykonana z rzeźbionych maswerków (w tym czworoliści , fleur-de-lis i rozet) przywieziona przez Davida Hugueta , została najwyraźniej ukończona przez Boitaca, tworząc syntezę ze stylem manuelińskim.

W 1511 r. Diogo zbudował wraz z Mateusem Fernandesem rzeźnie w Coimbrze, ulepszył most nad Mondego (Ponte de Sainte-Claire ) i podjął pewne prace nad kanałem tej rzeki. Czasami inni artyści pracowali nad projektami Boitaca, na przykład Marcos Pires, który zaprojektował Sala Grande pomnika Manueline, Pałac Królewski. Absyda kaplicy uniwersyteckiej została przebudowana i powiększona według planów Boitaca.

W Maroku

W 1510 r. Został pasowany na rycerza przez hrabiego Vasco Menezesa Coutinho za udział w niefortunnym drugim oblężeniu Arzili (obecnie Asila w Maroku) w 1509 r., Po przejęciu go przez Maurów w 1508 r.

W 1514 r. Ponownie udał się do Maroka jako ekspert budowlany. Zbudował fortecę w Marmora (dziś Mehdya lub Mâmora, niedaleko Rabatu), która zostanie utracona przez Maurów w 1515 roku i stanie się jaskinią straszliwych barbarzyńców .

Uwagi i odniesienia

  1. Portugalia: nieporozumienia na temat Portugalii , Pierre Léglise-Costa, Le Cavalier Bleu Editions ( ISBN  9782846706100 )

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne