Communication System obrony satelitarna ( DSC ) jest serią amerykańskich satelitów wojskowych zapewniających usługi łączności między użytkownikami zlokalizowanych na całym świecie. Program jest koordynowany przez Defense Information Systems Agency (dawniej Defense Communication Agency ) w imieniu Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych . Od 1966 r. Następują po sobie trzy generacje satelitów geosynchronicznych. Satelity DSCS mają być stopniowo zastępowane przez serię satelitów z rodziny Wideband Global SATCOM, którą zaczęto wdrażać w 2007 r.
Pierwsza faza projektu, System Łączności Satelitarnej Obrony Początkowej (IDSCS) składa się początkowo z 7 satelitów wystrzelonych razem na16 czerwca 1966przez wyrzutnię Titan III B z bazy startowej Cape Canaveral . Trzy inne grupy wystrzeliwania odpowiednio 8, 4 i 8 satelitów uzupełniają konstelację wstyczeń 1967, w Lipiec 1967 a potem w Czerwiec 1968.
Każdy satelita waży 45 kg . Ich konstrukcja jest bardzo prosta: nie mają akumulatorów ani aktywnego systemu kontroli położenia. Segment naziemny składa się z dwóch stacji stacjonarnych i 34 terminali mobilnych.
Sieć została wykorzystana do przygotowania programu satelitarnego NATO .
Druga faza DSCS zostaje zainicjowana w Listopad 1971. Między tą datą a4 września 1989, 16 satelitów zostało wystrzelonych przez wyrzutnię Titan III ; tylko 12 z nich osiąga operacyjną orbitę geostacjonarną .
Konstelacja wykorzystuje cztery satelity operacyjne umieszczone na 175 ° E, 60 ° E, 12 ° W i 135 ° W. Dwa zwrotne satelity zapasowe w poprzednich pozycjach uzupełniają konstelację.
Satelity tej generacji są budowane przez TRW . Są to satelity stabilizowane obrotem o średnicy 4 m . Przy starcie ważą 521 kg i mogą rozwinąć moc elektryczną 535 watów. Są zaprojektowane na żywotność 5 lat. Ich układ napędowy wykorzystuje hydrazynę .
Ładunek na pokładzie składa się z dwóch 20-watowych transponderów pasma X , obsługujących 1300 kanałów głosowych lub szybkości transmisji danych 100 Mb / s .
Podczas trzeciej i ostatniej fazy programu, pomiędzy Październik 1982 i sierpień 200314 satelitów jest wystrzeliwanych przez różne wyrzutnie ( Atlas II , Titan III i Delta IV , a także prom kosmiczny ).
Konstelacja obejmuje pięć działających satelitów geostacjonarnych i cztery satelity awaryjne.
Satelity tej generacji są budowane przez GE Astro Space (później Martin Marietta, a następnie Lockheed Martin ). Są to satelity stabilizowane na 3 osiach o masie 1235 kg , wytwarzające 1240 watów. Ich żywotność na orbicie wynosi 10 lat, którą większość satelitów przekracza.
Ładunek telekomunikacyjny współpracuje z 6 transponderami pasma X i zapewnia zasięg globalny i lokalny. Zapewnia również odporność na zakłócenia . Składa się z dwóch anten tubowych pokrywających Ziemię i wielowiązkowej zorientowanej anteny soczewkowej (61 wiązek), używanej do odbioru. Do transmisji wykorzystuje dwie anteny tubowe, dwie sterowalne anteny wielowiązkowe z falowodem (po 19 wiązek każda) i antenę paraboliczną o dużym zysku.
Wydajność satelitów jest poprawiana w trakcie trwania programu w ramach Programu wydłużenia żywotności .