Uprawa trzciny cukrowej jest działalność rolnicza tradycyjny z wyspy z Réunion , dział Overseas francuskim w Oceanie Indyjskim . W 2019 r. Zajmował 54% użytków rolnych (SUA), czyli 22,7 tys. Ha , i zaopatrywał lokalne rolnictwo, a bardziej ogólnie gospodarkę Reuniones , główny produkt eksportowy , cukier z trzciny cukrowej . Ale zapewnia tylko jedną trzecią rolniczej wartości dodanej obok zwierząt gospodarskich i upraw spożywczych.
Sadzarki często mówią: „Słodka i dobra miła”. (Trzcina cukrowa jest słodka i dobrze smakuje.)
W 1768 r. Hrabia Bougainville wprowadził na archipelag Mascarene odmianę trzciny cukrowej z Tahiti pod nazwą „Canne d'Otaheite” lub „Canne Bourbon”.
Wypierając tym kulturę kawy , która uczyniła to czas bogactwo wyspy, sektor trzciny cukrowej-rum wzrosła od początku XIX th wieku , zwłaszcza Wielkich avalasses i biorąc Reunion przez Brytyjczyków . Kultura spekulacyjna, zaopatruje wiele cukrowni na całej wyspie, takich jak fabryka Beaufonds lub fabryka Grands-Bois, ale jej produkcja jest bardzo skontrastowana między obszarami nawietrznymi (wschód i północ) i zawietrznymi (zachód i południe).
W latach 1980–1995 i ponownie w latach 2004–2011 doszło do fali poważnych niepowodzeń, kiedy to zadeklarowano utratę około 10% użytków rolnych, w szczególności pod presją rozbudowy. Niewielka kontrola tkanki miejskiej . W 2011 roku uprawiano 24 336 ha.
Europejska reforma wspólnej organizacji rynku cukru (cukier w ramach WOR), która 30 września 2017 r. Położyła kres polityce kwotowej WPR (pułapy eksportu WTO) i gwarantowaniu cen minimalnych, może zagrozić i tak już wrażliwemu sektorowi zamorskiemu, nawet jeśli przyniesie to korzyści producentom cukru z buraków w Basenie Paryskim. W rzeczywistości uprawa trzciny cukrowej na Reunion nie jest zbyt zmechanizowana, w szczególności ze względu na teren, który jest często zbyt nierówny, aby umożliwić przejazd mechanicznym ścinaczom - podczas gdy uprawa buraków jest całkowicie zmechanizowana, a zatem bardzo konkurencyjna. Zbiór trzciny na Reunion odbywa się głównie ręcznie, a ceny są wyraźnie wyższe od cen na rynku światowym (około 50% powyżej). Aby przezwyciężyć te problemy, przegłosowana w 2015 r. „Konwencja trzciny” gwarantuje dotacje do 2021 r. I zobowiązuje sygnatariuszy do modernizacji i zrównoważonego rozwoju.
Przemysł cukrowniczy musiał już regularnie borykać się z kryzysami, które naznaczyły jego historię. W ostatnich dziesięcioleciach grunty z trzciny cukrowej, które poprzednio należały do firm cukrowniczych, zostały przekazane rolnikom w drodze przełomowej reformy rolnej. Stopniowo ziemie trzcinowe eksploatowane bezpośrednio przez firmy lub eksploatowane przez osadników (dzierżawione partyzantom kolonistom) stawały się nieruchomościami przeznaczonymi do eksploatacji do bezpośredniego użytkowania lub dzierżawionych gospodarstw. Gospodarstwa powstałe w wyniku tej reformy charakteryzują się średnim lub małym rozmiarem rzędu 5 ha. Ta reforma, przechodząca obecnie nową fazę redystrybucji gruntów, regulowaną przez krajowe wytyczne rolne, prowadzi do zwiększenia wielkości gospodarstw, aw konsekwencji do zmniejszenia liczby plantatorów, których liczba zaledwie osiągnęła w 2016 r. 3400. Koncentracja gospodarstw rolnych pociąga za sobą koncentrację przemysłu. Z 13 fabryk, które nadal funkcjonowały pod koniec ostatniego kryzysu, pozostały tylko dwie jednostki, ta w Bois-Rouge na północy i w Gol na południu, wciąż poszukujących rentowności, każdego roku miażdżą około 1, 8 mln ton (1887 244 ton w 2011 r.). Sektor rumu z trzciny cukrowej prowadzi również terminal cukru (Eurocanne) i trzy gorzelnie przemysłowe ( Savanna , Rivière du Mat i Isautier ).
W latach osiemdziesiątych sektor ten był zagrożony wyginięciem przez liszajkę Hoplochelus marginalis , którą po raz pierwszy zaobserwowano na Reunion w 1981 roku . Ten ostatni spowodował znaczne straty w produkcji trzciny w ciągu następnych dwóch dziesięcioleci, dopóki nie znaleziono rozwiązania do zwalczania owadów. Jest to zrobione z entomopatogennego grzyba Beauveria brongniartti odkrytego na Madagaskarze przez badacza CIRAD Bernarda Vercambre w 1987 roku : najpierw wyprodukowany w sposób rzemieślniczy w celu sprawdzenia jego skuteczności, Betel uzyskał pierwsze zezwolenie na sprzedaż w 1994 roku, a jego korzystne efekty są szybko odczuwalne.
Sektor trzciny cukrowej opiera się na produkcji cukru, który pozostaje głównym źródłem wartości, ale w coraz większym stopniu otwiera się na wycenę produktów ubocznych: około 12% energii elektrycznej wytwarzanej na wyspie pochodzi z pozostałości po spalaniu trzciny ( bagassy ) reprezentujących odnawialne źródła energii. energia zastępująca 100 000 ton ekwiwalentu węgla. Melasa kierowana jest do fabryk rumu i jako uzupełnienie paszy dla zwierząt. Słomki pozostawione na polu są teraz odzyskiwane w sektorach zwierzęcych. Piana i szlam z fabryk są w pełni odzyskiwane jako nawozy organiczne do lokalnej produkcji rolnej. Nawet melasa jest obecnie interesująca ze względu na związki, które można z niej ekstrahować, w szczególności kwas akonitowy, do zastosowań przemysłowych.
Trzcina cukrowa to jedna z najbardziej obiecujących roślin dla zielonej chemii, będąca przedmiotem licznych prac ośrodka badawczego CERF [1] .
Europejskie wsparcie sprzyja produkcji cukru na Reunion, podobnie jak produkcji rolnej w Europie kontynentalnej. Ze względu na swoją przyszłość będzie musiał skonsolidować to wsparcie, aby nadal istnieć, ale będzie również musiał korzystać z aktywów, które są nadal mało eksploatowane. Wciąż generuje ponad 15 000 bezpośrednich i pośrednich miejsc pracy na wyspie, co czyni ją czołowym pracodawcą.