| Tytuł oryginalny | Viskningar i Rop |
|---|---|
| Produkcja | Ingmar Bergman |
| Scenariusz | Ingmar Bergman |
| Główni aktorzy |
Harriet Andersson |
| Ojczyźnie | Szwecja |
| Trwanie | 91 minut |
| Wyjście | 1972 |
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Krzyki i szepty ( Viskningar och rop ) to szwedzki film wyreżyserowany przez Ingmara Bergmana , wydany w 1972 roku . Wystawiony poza konkursem na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 1973 roku film otrzymał Grand Prix w technice Commission supérieure . Jest on nazwany na Oscara dla najlepszego filmu i Oscar za najlepszy scenariusz oryginalny i zdobył Oscar za najlepsze zdjęcia na 46 th Oscarów w 1974 roku .
Pod koniec XIX th wieku , Agnes (Harriet Andersson) umiera na raka w rodzinnej rezydencji otoczonej dużym parku na brzegu jeziora. Jej dwie siostry, Karin (Ingrid Thulin) i Maria (Liv Ullmann), przyszły jej pomóc w ostatnich dniach, ale udaje się to tylko pokojówce Annie (Kari Sylwan), która przed laty straciła córeczkę. kocham to. Karin, najstarsza, zimna, niecierpliwa i lękliwa, wyszła za sztywnego mężczyznę, którego nie lubi. Pewnego wieczoru przy stole otwarcie powiedziała mu, żeby go nienawidził. Posuwa się nawet do samookaleczenia, aby uniknąć wszelkich stosunków seksualnych. Maria jest również żoną nieistotnego mężczyzny, który podejmuje próbę samobójczą z nożem, której przyczyny nie znamy. Sama przyznaje, że jest powierzchowna i beztroska: lata wcześniej związała się z lekarzem rodzinnym, który przychodzi oglądać umierających. Siostry podążają za sobą przy łóżku pacjentki, która prowadzi prywatny pamiętnik. Mała dziewczynka Agnes bardzo podziwiała swoją mamę za jej wielką urodę i starała się przebić jej osobowość obserwując ją w ukryciu.
Po śmierci Agnieszki, oprócz problemów sukcesji, Karin i Maria próbują ze sobą rozmawiać, poznawać się, z trudem, niewypowiedziane maskuje nienawiść. Anna, pokojówka, jedyna, która naprawdę zajęła się umierającą kobietą, zostaje bezceremonialnie zwolniona i ryzykuje wylądowanie na ulicy. Jest jednak upoważniona do zabrania przedmiotu należącego do zmarłego przed opuszczeniem posiadłości, która zostanie sprzedana. Nagle skonfrontowana z faktami dokonanymi przez jej bezwzględnych pracodawców, oficjalnie postanawia niczego nie brać. Ale pozostawiona sama w rezydencji, którą opuściły siostry i ich mężowie, zaczyna czytać pamiętnik Agnieszki. Odkrywa tam tę, którą opiekowała się z taką troską i czyta fragment, w którym Agnès opowiada o chwili intensywnego szczęścia, którego doświadczyła pewnego dnia ostatniego lata przed zachorowaniem w towarzystwie swoich dwóch sióstr. , którzy odwiedzili ją w cudownym parku ich domu dzieciństwa. Film kończy się przywołaniem tej doskonałej chwili, ulotnej i zdecydowanie minionej.