Ciało kolankowate boczne lub CGL ( corpus geniculatum laterale , dawniej ciało kolankowate boczne lub ciało kolankowate zewnętrzne) wzgórza jest częścią mózgu, która przetwarza informacje wzrokowe z siatkówki .
Naukowe terminy „ geniculate ” i „geniculate” pochodzą z łaciny : geniculatum , geniculatus , „zakrzywione jak zgięte kolano”.
Ciało kolankowate boczne (CGL) odbiera informacje bezpośrednio z siatkówki i wysyła projekcje do pierwotnej kory wzrokowej w warstwie 4c. Ale korze wzrokowej V1 ma silną opinię na temat GLC rejestracji 8/ 10 e połączeń pobudzających którzy wchodzą pochodzę V1 i strukturach podkorowych.
Te komórki zwojowe z siatkówki wysyłania ich długości aksonów do bocznego kolankowate poprzez do nerwu wzrokowego , na skrzyżowanie wzrokowe i dróg wzrokowych . Mają ponad milion włókien, aby podążać tą ścieżką, która omija śródmózgowie , wędruje po przyśrodkowej powierzchni płata skroniowego i kończy (w 80% z nich) w bocznym ciele kolankowatym.
CGL znajduje się w dolnej części międzymózgowia , powyżej śródmózgowia . Jest połączony z przednim guzkiem czworogłowym przez „ramię spojówkowe”; i do przodu do paska optycznego , który otacza śródmózgowie do skrzyżowania nerwów wzrokowych, na przednim poziomie podstawy czaszki.
CGL jest równą i symetryczną strukturą po obu stronach śródmózgowia.
Składa się z sześciu odrębnych warstw, z których każda charakteryzuje się aferami włókien nerwu wzrokowego i ich efektami w pierwotnej korze wzrokowej. Są ponumerowane od 1 do 6, zaczynając od brzusznej, wklęsłej okolicy. Układają się jeden na drugim jak naleśniki, owijając się wokół przewodu wzrokowego jak staw kolanowy, z którego pochodzi ich kwalifikator „geniculate” (od łacińskiego geniculatum składającego się z genu , „knee” i culum , culus , „buttock” , „zakrzywiony”).
W CGL rozróżnia się trzy typy neuronów o różnej wielkości: duże komórki warstw 1 i 2 (zwane „magnokellularnymi” M), dość małe komórki warstw 3 do 6 (zwane „parvocellular” P) i jeszcze mniejsze komórki z 6 podwarstw interkalowanych (zwanych „koniokomórkowymi” K lub „koniokomórkowymi”).
Dwie warstwy magnokomórkowe CGL otrzymują aksony komórek zwojowych , one również, o dużych rozmiarach i nazywane są "parasolami", ponieważ ich dendryty tworzą powiększony system parasola, zdolny do zbierania sygnałów pochodzących z losowego zbioru R , Stożki V, B lub pręty wielokrotne ( przez amakryny). W 4 parvocellular warstwy otrzymać aksonów małych neuronów (zwane „karzeł” butelkami ) odbierania informacji z R i V czopków. A koniocellular podwarstwy otrzymać aksonów „bistratified” komórek zwojowych połączonych kilka stożków B z Siatkówka oka.
Transmisja nerwów z siatkówki do kory odbywa się równoległymi ścieżkami, które mogą przenosić różne aspekty sceny wizualnej, jednocześnie będąc w stanie częściowo zachować informacje o relacjach topograficznych w polu widzenia. Spośród dużych milionów (1,25 · 10 6 ) włókien zwojowych wychodzących z siatkówki przez nerw wzrokowy, 90% to P, 5% M, a reszta K (koniocellular). Segregacja między tymi trzema typami jest utrzymywana na poziomie CGL, a następnie kory V1. Stanowią one jedną z wielu równoległych i funkcjonalnie niezależnych ścieżek od siatkówki do kory.
Projekcja obiektów pola widzenia odbywa się w bardzo uporządkowany sposób na CGL.
Niektóre zasady rządzą organizacją projekcji na CGL:
1. Każdy CGL otrzymuje informacje tylko z kontralateralnego pola widzenia. W ten sposób prawy CGL odbiera bodźce z lewego pola widzenia . A ponieważ układ optyczny oka odwraca obraz (góra / dół i lewo / prawo), te bodźce dochodzące z lewej strony aktywują prawe hemiretyny każdego oka (tj. Hemiretynę nosową lewego oka i hemiretynę skroniową prawego oka). oko). 2. Warstwy 1, 4, 6 CGL otrzymują aksony z kontralateralnej hemiretyny nosowej, warstwy 2, 3, 5 CGL otrzymują aksony z ipsilateralnej hemiretyny skroniowej (ryc. 5). Organizacja ta jest związana z krzyżowaniem się włókien pochodzących z hemiretyny nosowej na poziomie skrzyżowania i kontynuacją po tej samej stronie włókien pochodzących z hemiretyny skroniowej.| Zasada rzutowania | ||
| Warstwy CGL | Hemiretyna | Półkula wzrokowa |
|---|---|---|
| M1, P4, P6 | kontralateralny nosowy | kontralateralny |
| M2, P3, P5 | ipsilateralne skroniowe | |
Włókna od CGL do kory prążkowanej (lub obszaru Brodmanna 17 lub obszaru V1) tworzą wiązkę promieniowania optycznego . Kora prążkowana znajduje się na dolnej i górnej wardze szczeliny kalkarynowej , po wewnętrznej stronie lewego i prawego płata potylicznego . Włókna, które wystają na dolną wargę szczeliny wapiennej, najpierw biegną do przodu do płata skroniowego, jako pętla Meyera, zanim cofną się.
Bardzo ścisła organizacja, która reguluje projekcję włókien siatkówki na CGL, nadal rządzi również projekcją tego ostatniego na kory prążkowanej.
Przestrzenna organizacja obiektów w polu widzenia jest odwzorowana w pierwotnej korze wzrokowej V1 (i obszarach V2, V3, VP, V3A, V3v) zgodnie z zasadą tzw. Projekcji „retinotopowej”, zgodnie z którą pobliskie miejsca na siatkówce są rzutowane w punktach w pobliżu kory.
Ciągłość tej aplikacji ma jednak pewne wyjątki. Tak więc, chociaż można w sposób ciągły przechodzić z lewej półkuli wzrokowej do prawej półkuli, nie jest to to samo w korze, gdzie projekcja przeskakuje z jednej półkuli na drugą: lewa półkula otrzymuje informacje tylko z prawej półkuli wzrokowej i odwrotnie .
Organizacja retinotopowa kory jest zatem ustalana przez homeomorfizm między pozycjami w polu widzenia i pozycjami na powierzchni kory w obszarach retinotopowych. Z matematycznego punktu widzenia stwierdzenie, że dwa obiekty są homeomorficzne, sprowadza się do stwierdzenia, że jeden może przejść od jednego do drugiego przez ciągłą deformację.