Podczas I wojny światowej , w Naval Battle of Jutlandii (31 maja - 1 st czerwiec 1.916) Sprzeciwia flot Royal Navy i Imperial niemieckiej marynarki w Morzu Północnym . Rezultat nie spełnił oczekiwań Brytyjczyków, w Wielkiej Brytanii doszło do zażartego sporu między zwolennikami dwóch admirałów biorących udział w tej bitwie: admirałem Jellicoe , dowódcą Wielkiej Floty i admirałem Beatty , szefem eskadry. Ten feud jest znany jako Jutlandzka Kontrowersja .
Można to znaleźć w sposobie, w jaki świat dowiedział się o tym, co się wydarzyło, a także w różnicy temperamentu między Jellicoe i Beatty .
Pierwszą znaną informację podają Niemcy, publikując w czwartek po południu następujący komunikat prasowy 1 st czerwiec 1916 :
„… Podczas wyprawy na północ, nasza flota pełnomorska napotkała główną część floty angielskiej, o wiele silniejszą niż nasza. Seria poważnych starć miała miejsce po południu 31 maja między Skagerrak a Horn Reef. Te starcia na naszą korzyść trwały przez całą noc. Podczas tych operacji, według dotychczasowych wiadomości, zatopiono duży pancernik Warspite i krążowniki bojowe Queen Mary i Indefatigable, a także dwa krążowniki pancerne, prawdopodobnie typu "Achilles", lekki krążownik, niedawne konduktory flotylli Turbulent, Nestor i Acasta oraz duża liczba łodzi torpedowych i łódź podwodna. Z dokładnych obserwacji wynika, że duża liczba brytyjskich pancerników została uszkodzona przez naszą artylerię i torpedy podczas walk dziennych i nocnych. Między innymi w duży statek z linii Marlborough został trafiony torpedą, co potwierdzili więźniowie. Kilka naszych statków przyjęło ocalałych z zatopionych brytyjskich statków, w tym dwóch ludzi, którzy uniknęli zniszczenia Indefatigable. Po naszej stronie lekki krążownik Wiesbaden został zatopiony przez ogień wroga w dzień, a Pommern w nocy przez torpedę. Los zaginionej Frauenlaub i kilku jeszcze nie zwróconych łodzi torpedowych jest nieznany. Flota pełnomorska dotarła do naszych portów w ciągu dnia…. "
Ta triumfalna informacja prasowa wzbudza entuzjazm. W ten sposób gazeta Tageszeitung posunie się tak daleko, że umieści sztandar nad gankiem wejściowym: „Nowy Trafalgar! ”.
Niemieckie oświadczenie nie zostało długo wstrzymane przez brytyjską cenzurę i zostało opublikowane w Wielkiej Brytanii w piątek, 2 czerwca, między godziną 10 a 11 rano , zanim Admiralicja była w stanie wydać własne oświadczenie.
Dopiero następnego dnia, w sobotę 3 czerwca, brytyjska prasa mogła wreszcie opublikować następujący komunikat prasowy, starannie przygotowany przez Admiralicję:
„… W środę 31 maja po południu u wybrzeży Jutlandii doszło do zaręczyn. Flota krążowników bojowych, kilka krążowników i lekkich krążowników, wspierana przez cztery szybkie pancerniki, musiała wytrzymać wysiłek wroga. Straty były ciężkie. Flota bojowa wroga, sprzyjająca słabej widoczności, była w stanie uniknąć długotrwałej akcji większości sił brytyjskich. Gdy tylko się pojawiły, wróg udał się do swoich portów, nie bez konieczności ogromnego cierpienia z powodu ognia naszych pancerników. Krążowniki bojowe Queen Mary, Indefatigable i Invincible, krążowniki Defense i Black Prince zostały zatopione. Zrozpaczona Wojowniczka musiała zostać porzucona przez swoją załogę po pewnym czasie holowania. Wiadomo też, że zgubiły się niszczyciele Tipperary, Turbulent, Fortune, Sparrowhawk i Ardent. Brakuje sześciu kolejnych. Żaden z brytyjskich pancerników ani lekkich krążowników nie zatonął. Straty wroga są poważne. Co najmniej jeden krążownik bojowy został zniszczony; pancernik zostałby zatopiony w nocy przez torpedę; dwa lekkie krążowniki zostały wyłączone i prawdopodobnie zatopione. Nie można z całą pewnością podać dokładnej liczby zatopionych lub uszkodzonych łodzi torpedowych wroga. To musi być wysokie…. "
Brytyjska ostrożność wobec triumfującego niemieckiego tonu spowodowała, że narodziła się myśl, że ta bitwa zakończyła się brytyjską klęską, którą władze chciałyby ukryć. W tym sensie prasa reaguje. Zwłaszcza, że Jellicoe był znany ze złych relacji z dziennikarzami. Co oznaczało, że wolał Beatty , bardziej przyziemne.
Prawdopodobnie starając się przeciwdziałać błędnemu przekonaniu o rozprzestrzeniającej się klęsce, pojawią się artykuły przedstawiające odważne statki ognistego Beatty'ego walczącego z hordami germańskimi. Ale jeśli sam wspierał walkę z niemiecką flotą, to też znaczy, że Jellicoe nie było na swoim stanowisku ...
Stamtąd rozwiną się długie kontrowersje, które potrwają prawie do wybuchu II wojny światowej, kontrowersje podsycane zarówno niezręcznością Admiralicji, jak i zapałem zwolenników obu obozów.
Admiralicja jest świadoma przegranej pierwszej rundy wojny komunikatów. Wyda kilka innych komunikatów, które zaczną ukazywać chwalenie się niemieckich służb propagandowych. Lepiej, wtedy wpadła na pomysł, by poprosić o raport od niekwestionowanej osobowości. To Winston Churchill (były Pierwszy Lord Admiralicji ) będzie mógł zapoznać się ze wszystkimi dokumentami i swobodnie ustalić stan faktyczny. Winston Churchill nie zalicza się do zwolenników Jellicoe . Ale jego raport jest dość wyważony.
Ale potrzeba więcej, aby podważyć pewność. Kiedy prasie odmawia się zapoznania się z tymi samymi dokumentami, aby sprawdzić wartość przedstawionego jej raportu, wnioskuje, że ten raport nie jest szczery i dlatego zawsze staramy się chronić Jellicoe .
Awans Lorda Jellicoe na stanowisko Pierwszego Lorda Morza zostanie zinterpretowany jako odejście na bok, a zatem uznanie jego odpowiedzialności za rzekomą klęskę. Zwłaszcza, że jego następcą na czele Wielkiej Floty jest nikt inny jak Beatty .
Następnie prosi się o nowy raport od wiceadmirała JET Harpera. Ale okoliczności polityczne udaremnią tę nową próbę i po raz kolejny ożywią kontrowersje. Po zmianie gabinetu Beatty zostaje Pierwszym Lordem Morza, zastępując Jellicoe. A wraz z walcem urzędników, który towarzyszy nowemu rządowi, raport zostanie dyskretnie pogrzebany.
Teraz nadeszła kolej na zwolenników lorda Jellicoe, aby zabrać głos. Jeśli zgłoszenie zostało pogrzebane, to dlatego, że zawstydza Beatty i jej klan. W konsekwencji oznacza to, że jest on odpowiedzialny za brak zwycięstwa (nie mówimy już o porażce).
W tym okresie wiele książek i artykułów pojawiało się po stronie jednego z admirałów, czasem z ponurymi argumentami i osobistymi atakami.
Krytycy skupili się na decyzji Jellicoe do 19 h 45 . Scheer wystrzelił swoje krążowniki i niszczyciele naprzód, aby przeprowadzić ataki torpedowe i osłonić odwrót swoich dużych statków, a Jellicoe zdecydował się skierować na południowy wschód, aby wydostać się z zasięgu torped. Co by się stało, gdyby wybrał inną, bardziej ofensywną opcję, jaką jest prezentacja łuku? Czy jego statki mogły uniknąć torped i zniszczyć niemiecką flotę? W każdym razie, zamiast odejść od niej, bez wątpienia przerwałby jej emeryturę, owijając ją i krzyżując jej T po raz trzeci.
Druga strona obwinia admirała Beatty'ego za niepowodzenie Brytyjczyków w osiągnięciu całkowitego zwycięstwa. Wszyscy zgadzają się co do odwagi Beatty'ego, ale jego walka z Hocheseeflotte prawie przerodziła się w katastrofę. Większość strat brytyjskich pod względem tonażu pochodziła z eskadry Beatty'ego. Trzy główne zatopione statki były pod rozkazami Beatty'ego. Dowodząc swoją „kawalerią” szybkich krążowników bojowych, użył ich w zupełnie niewłaściwy sposób, wystrzeliwując je w frontalnym ataku (szarże kawalerii!) Przeciwko krążownikom bojowym, potężniejszym i lepiej chronionym, ryzykownym i taktycznym., Co było przewidywalne, krwawe .
Ponadto podkreślane są również niepowodzenia jego poleceń. Kilkakrotnie nie był w stanie przekazać Jellicoe dokładnych informacji o pozycjach floty przeciwnika, ale także o swoich pozycjach. On nie zapłacił wystarczającej uwagi przestrzegać jego wskazówek, nie dotyczy i czy czterech budynków 5 -go szwadronu na poparcie swoich krążowników, otrzymali rozkazy, a angażowanie się odpowiednio okręty Hipper z jego krążowników sam bez pancerniki bycia w stanie ich wesprzeć. Zamiast korzystać z przewagi strzelnicy dostępnej dla jego okrętów nad niemieckimi, walczył zbyt blisko, co więcej, pozwalając swoim przeciwnikom na pełne wykorzystanie ich lepszej wiedzy o artylerii , wynik szkolenia wyraźnie przewyższający wyniki szkolenia. Brytyjczycy. Słynna uwaga: „Coś jest nie tak z naszymi przeklętymi statkami dzisiaj” można zinterpretować jako próbę odmowy wzięcia odpowiedzialności za zły przebieg bitwy przez Beatty'ego. I pomimo miernych cech dowodzenia, które wykazywał, nie wahał się później wskazać rzekomego braku ugryzienia Jellicoe, i to pomimo tego, że on i Arbuthnot zostali poważnie ugryzieni przez Hippera za atak w niemal lekkomyślny sposób. .
Zwolennicy Jellicoe, w tym historyk marynarki Julian Corbett , podkreślają szaleństwo ryzykowania porażki, gdy ktoś ma już pewność panowania na morzu. W liście skierowanym do Admiralicji przed bitwą, w którym Jellicoe rozwijał swoje taktyczne wybory, sprecyzował również, że przez przypadek miał wrażenie, że wróg próbuje wciągnąć go na pole minowe lub w grupie okrętów podwodnych, wolałby przerwać walkę (z racji wyszkolenia „strzelca” krył być może przesadny strach i pewna wstręt w stosunku do tej podstępnej broni, którą są torpedy i miny). Stanowisko to zostało następnie zatwierdzone przez Admiralicję. Cokolwiek by pomyśleć o wyniku bitwy, pewne jest, że stawka była bardzo wysoka, a presja na Jellicoe ogromna. Jego roztropność była zrozumiała i można przyznać, że czuł, że nie chce narażać Imperium Brytyjskiego na niebezpieczeństwo, nawet jeśli miałby chyba 90 szans na setkę na osiągnięcie triumfu. W każdym razie jedna osoba, i nie mniej ważne, nie będzie go winić za to, że nie podjął się tego zakładu: Winston Churchill , który oświadczy, że Jellicoe „był jedynym człowiekiem, który mógł przegrać wojnę w jedno popołudnie” . Jellicoe dokładnie wiedział, czego się spodziewać po swoich statkach i ryzyku, na które się narażają, a jednocześnie doskonale manewrował, biorąc pod uwagę nieprecyzyjne informacje oraz słabe i zmieniające się warunki widoczności. Nie ma żadnej pewności, że tak było w przypadku Beatty. Wreszcie krytyka skierowana do admirałów brytyjskich nie oddaje sprawiedliwości Scheerowi, który był zdeterminowany, aby za wszelką cenę ocalić swoją flotę i wykazał się niezwykłymi umiejętnościami i pewną odwagą. Ale także na ofiarę flotylli Hippera i niemieckich łodzi torpedowych, do których poprosił o opóźnienie większości angielskiej floty, aby umożliwić jej ucieczkę.
Aby zapoznać się z niedawnym opisem bitwy o Jutlandię , możemy z pożytkiem sięgnąć do: François-Emmanuel Brezet , Le jutland (1916), najgroźniejsza bitwa morska wszechczasów , Paryż, Economica,1992, 164 str. ( ISBN 2-7178-2223-2 )