| Tytuł | Konstytucja Arabskiej Republiki Egiptu |
|---|---|
| Kraj | Egipt |
| Języki urzędowe) | Arab |
| Przyjęcie | 11 września 1971 |
|---|---|
| Opublikowanie | 11 września 1971 |
| Wejście w życie | 1971 (zatwierdzony w referendum) |
| Modyfikacje | 1980 , 2005 i 2007 |
| Uchylać | 2012 |
Egipska konstytucja z 1971 roku jest podstawowym prawem w Egipcie od 1971 do 2012 roku . Przyjęty 11 września 1971 r. Po referendum, był kilkakrotnie nowelizowany (1980, 2005 i 2007). W szczególności gwarantuje niezależność wymiaru sprawiedliwości , równe szanse dla wszystkich obywateli, własność prywatną i wielopartyjną politykę .
13 lutego 2011 r. Konstytucja została tymczasowo zawieszona, co było konsekwencją rewolucji, która miała miejsce w kraju. Ostatecznie został uchylony w 2012 roku i zastąpiony konstytucją z 2012 roku .
W marcu 1964 r. Prezydent Nasser przyjął nową (tymczasową) konstytucję, wzmacniającą socjalistyczny charakter reżimu. W ten sposób artykuł 3 ustanawia Arabską Unię Socjalistyczną (pojedynczą partię utworzoną w 1962 r.) Jako „organ przedstawicielski ludu”. Prezydent ma prawo bezpośrednio powołać 10 deputowanych do Zgromadzenia Ludowego, które składa się z 350 deputowanych, z czego połowę stanowią „robotnicy i chłopi”. Niektóre okręgi wyborcze są połączone, każdy z nich reprezentowany jest przez dwóch posłów (w tym co najmniej jednego „robotnika lub chłopa”).
W 1971 r. Prezydent Anwar Sadat przygotował nową konstytucję, chcąc być bardziej demokratyczną: ta ostatnia, kilkakrotnie zmieniana, obowiązywała do 2012 r. Składa się z 211 artykułów podzielonych na 7 rozdziałów (ostatni, dodany w 1980 r. jako „Nowe ustalenia”), został zatwierdzony w referendum 11 września 1971 r.
Teoretycznie poświęca powrót polityce wielopartyjnej i nadaje większe znaczenie życiu parlamentarnemu, ale zachowuje socjalistyczne orientacje z poprzedniej. Chcąc być „stałą konstytucją egipską” w momencie jej sporządzania, została po raz pierwszy poprawiona w 1980 r. Przez Anouara al-Sadata i dwukrotnie, w 2005 i 2007 r., Przez Hosniego Mubaraka . Te ostatnie obiecują dodatkowe poprawki w 2011 r., Gdy krajem wstrząsają wielkie protesty, ale te obietnice nie wystarczą, by stłumić kryzys, a prezydent jest zmuszony do rezygnacji.
Konstytucja Egiptu podkreśla arabską jedność, socjalizm, postęp polityczny i społeczny, pokój i wolność. Artykuł 1 głosi, że „Arabska Republika Egiptu jest demokratycznym socjalistycznym państwem zbudowanym na sojuszu pracujących sił ludowych”, ale także, że „Naród egipski jest częścią narodu arabskiego i pracuje nad jego całkowitą jednością”. Miejsce islamu zostało zdefiniowane w artykule 2, który stanowi, że „Islam jest religią państwa, którego językiem urzędowym jest arabski; zasady prawa islamskiego stanowią główne źródło ustawodawstwa ”; ale artykuł 46 precyzuje, że „Państwo gwarantuje wolność wyznania i swobodę sprawowania kultu” wszystkim obywatelom (patrz na ten temat Prawo konstytucyjne w Egipcie ).
Artykuł 4 stwierdza, że „Podstawą ekonomiczną państwa jest demokratyczny system socjalistyczny oparty na samowystarczalności i równości”; Artykuł 59 dalej stwierdza, że „Ochrona i wzmacnianie zdobyczy socjalistów jest obowiązkiem narodowym”. Prawa ludu gwarantuje socjalistyczny prokurator generalny, „odpowiedzialny za środki, jakie należy podjąć w celu zagwarantowania praw ludu, bezpieczeństwa społeczeństwa i jego systemu politycznego oraz zabezpieczenia socjalistycznych zdobyczy i socjalistycznych zachowań” (art. 179).
System wielopartyjny jest gwarantowany przez Konstytucję: „System polityczny w Arabskiej Republice Egiptu opiera się na wieloczęściowych podstawowych elementach i fundamentalnych zasadach egipskiego społeczeństwa, proklamowanych w Konstytucji”. Konstytucja gwarantuje również zasadę rozdziału władz (władzy wykonawczej, parlamentarnej i sądowniczej). Władzę ustawodawczą zapewnia Zgromadzenie Ludowe (art. 86), zgromadzenie składające się z 350 deputowanych, z których połowę stanowią „robotnicy i chłopi”. Prezydent Republiki może bezpośrednio powołać maksymalnie dziesięciu członków (art. 87).
Cały rozdział poświęcony jest wolnościom (wolności, prawom i obowiązkom publicznym). W kilku artykułach stwierdzono, że „Wolność osobista jest prawem naturalnym; jest nietykalny ”(artykuł 41); że „każdy obywatel aresztowany, zatrzymany lub którego wolność została ograniczona, musi być traktowany w sposób chroniący jego ludzką godność. Zabrania się znęcania się nad nim fizycznie lub moralnie ”(art. 42). Inni nalegają na zachowanie życia prywatnego, „nienaruszalnego i chronionego prawem”, oraz na nienaruszalność korespondencji (art. 45). Wreszcie „gwarantuje się wolność opinii” (artykuł 47), podobnie jak wolność prasy (artykuł 48) i prawo do zgromadzeń „w porządku, bez posiadania broni” (artykuł 54). W praktyce jednak wiele z tych przepisów jest podważanych przez ustawy o stanach wyjątkowych, uchwalone w 1981 r. I obowiązujące do dziś.
Władzę wykonawczą reprezentuje Prezydent Rzeczypospolitej, który „przejmuje władzę wykonawczą i wykonuje ją w sposób określony w Konstytucji”, wiceprezydent (ci), Prezes Rady Ministrów, gabinet ministrów i samorządy. Prezydent, gwarant instytucji (art. 73), powołuje Prezesa Rady Ministrów (wybieranego z partii o największej liczbie mandatów w Zgromadzeniu), którego może odwołać bez zgody parlamentu.
Prezydent Rzeczypospolitej wybierany jest „w bezpośrednim tajnym głosowaniu generalnym” na sześcioletnią kadencję, z możliwością bezterminowego przedłużenia. Musi „być Egipcjaninem, Egipcjaninem, ojcem i matką, cieszyć się prawami obywatelskimi i politycznymi oraz mieć co najmniej czterdzieści lat” (artykuł 75). Jest najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych (art. 150) i ma prawo do rozwiązania parlamentu, ale w takim przypadku musi ogłosić wybory w ciągu 60 dni. Jeżeli tymczasowo nie może pełnić swoich obowiązków, może przekazać swoje uprawnienia wiceprzewodniczącemu (art. 82). W przypadku rezygnacji lub trwałej niezdolności do pełnienia swoich funkcji Konstytucja czyni Prezydenta Zgromadzenia Ludowego gwarantem przemian do czasu nowych wyborów. W przypadku rozwiązania Zgromadzenia Ludowego do Prezesa Sądu Najwyższego należy wówczas zapewnienie zabezpieczenia (art. 84). We wszystkich przypadkach wybory prezydenckie muszą się odbyć w ciągu 60 dni.
Władzę ustawodawczą reprezentują dwie izby parlamentu: Zgromadzenie Ludowe (lub izba niższa) i Rada Konsultacyjna (lub izba wyższa). Zgromadzenie Ludowe wybierane jest na okres 5 lat (art. 92). Jest zwoływany na nadzwyczajne posiedzenie przynajmniej raz w roku lub ilekroć sytuacja tego wymaga.
Władzę sądowniczą reprezentują niezależni sędziowie (art. 165). Konstytucja stanowi, że „żaden organ nie może ingerować w procesy i sprawy wymiaru sprawiedliwości” (art. 166). Wysoki Trybunał Konstytucyjny , „niezależny i autonomiczny organ sądowy” (artykuł 174) „zakłada, z wyłączeniem wszystkich innych, sądowej kontroli konstytucyjności ustaw i przepisów i interpretacji tekstów prawnych w sposób przewidziany przez prawo ”(Art. 175).