Główny kompleks zgodności tkankowej

Główny kompleks zgodności tkankowej ( MHC ) jest w immunologii , A samo- system rozpoznawania u większości kręgowców . Cząsteczki MHC znajdują się na powierzchni wszystkich komórek jądrzastych dla MHC klasy I i komórek prezentujących antygen dla MHC klasy II, które zapewniają prezentację antygenu limfocytom T w celu ich aktywacji.

Rozróżnia się główne kompleksy zgodności tkankowej klasy I i II . U ludzi nazywa się to antygenem HLA .

Odkrył je Jean Dausset w 1958 roku. Pierwszego opisu tych antygenów na powierzchni białych krwinek ( leukocytów ) dokonał na podstawie analizy reakcji aglutynacji uzyskanych z surowicami od osób immunizowanych przy okazji transfuzji krwi.

Zasada

Genetycznie jest to złożony zestaw genów (w tym system HLA ) umiejscowiony na chromosomie 6 (u ludzi) , który nie może być identyczny u dwóch osobników (z wyjątkiem identycznych bliźniaków) ze względu na liczbę alleli i możliwe konfiguracje (wysoki polimorfizm). Rzeczywiście, każdy osobnik ma zestaw 6 alleli MHC I i 8 alleli MHC II.

Na poziomie molekularnym ta informacja genetyczna jest wyrażana w szczególności w białkach powierzchniowych. Cząsteczki MHC I są obecne na wszystkich jądrzastych komórkach kręgowców ze szczękami , z wyjątkiem niektórych tkanek, takich jak rogówka lub gruczoły ślinowe. Jeśli chodzi o MHC II , występuje głównie na komórkach prezentujących antygen (limfocyty B, makrofagi, komórki dendrytyczne i komórki nabłonka grasicy). Wykazano, od 2010 roku, że neurony również ekspresjonują MHC I cząsteczki . Prezentują antygen cytotoksycznym limfocytom T (TCD8) i służą z niekonwencjonalnymi cząsteczkami klasy I jako markery własne (komórki wchodzące w skład organizmu) dla limfocytów NK . MHC II umożliwia niektórym białym krwinkom prezentację części ciała intruzom w celu wywołania odpowiedzi immunologicznej .

Kompleksy te uczestniczą w odpowiedziach immunologicznych, są kluczem do odporności komórkowej i komunikacji między komórkami, które chronią organizm przed atakami organizmów chorobotwórczych. W rzadkich przypadkach peptydy MHC mogą z kolei stać się odpowiedzialne za choroby autoimmunologiczne niezależne od odporności komórkowej.

Techniczny

Komórki prezentujące antygen (APC) wyrażają na swoich powierzchniowych strukturach polipeptydowych MHC I („MHC klasa I ”) lub MHC I i MHC II (MHC klasa I i klasa II ). Połączenie tych dwóch umożliwia przedstawienie kodu peptydowego antygenu obcego, który będzie następnie rozpoznawany przez limfocyty i / lub makrofagi (które będą miały funkcję ich aktywacji poprzez wywołanie reakcji immunologicznej ). Wszystkie komórki jądrzaste mają MHC I , niektóre (jak komórki dendrytyczne) mają również MHC II . CIITA transkrypcji czynnika umożliwia MHC II cząsteczki być syntetyzowane przez pewne komórki, takie jak tymocytów, komórki dendrytyczne , monocyty i makrofagi , limfocyty B i eozynofilowych i zasadochłonnych granulocytów . W określonych warunkach niektóre komórki nabłonkowe mogą również eksprymować MHC II : przykład komórek zrębu zwojowego.

Skojarzenie między peptydem antygenowym a MHC

Niezależnie od klasy MHC, cząsteczki te są stabilne tylko wtedy, gdy są związane z peptydem znajdującym się w kieszeni. Słabe interakcje, takie jak wiązania wodorowe i jonowe, powstają między resztami aminokwasowymi wnęki, zwanymi resztami kotwiczącymi, a resztami peptydu antygenowego. Dlatego w każdej kieszeni peptydowej można w niej umieścić tylko peptyd antygenowy mający reszty kotwiczące zdolne do tworzenia takich wiązań. Ale tylko kilka reszt aminokwasowych jest zaangażowanych w kotwiczenie, więc w danej cząsteczce MHC można umieścić kilka typów peptydów. Mówi się, że wiązanie MHC z peptydem jest zdegenerowane. Zwyrodnienie oraz ekspresję kilka rodzajów cząsteczek MHC pozwalają komórkom obecnych wiele peptydów zwiększa szanse na prezentacji antygenowej peptydu limfocyty T . Antygeny mogą wiązać się z MHC II poprzez agretopy .

MHC klasy I

Kompleks ten umożliwia przyjście z pomocą wszystkim uszkodzonym komórkom dotkniętym w szczególności przez patogeny.

MHC klasy II

Ten kompleks umożliwia zwalczanie komórek egzogennych.

Struktura

MHC klasa I : dwa łańcuchy polipeptydowe α i β, z których oba mają domeny „ podobne do immunoglobulin ” i które są połączone w sposób niekowalencyjny

łańcuch a jest polimorficzny;
łańcuch β nie jest polimorficzny i jest kodowany przez gen nieobecny w MHC.

Cząsteczki MHC I składają się z czterech charakterystycznych części:

region wiążący peptyd antygenowy;
region podobny do immunoglobuliny jest tworzony przez domeny β2m i α3 i jest regionem, który wiąże CD8;
region transbłonowy, który jest unikalny, przy czym łańcuch β2m nie ma segmentu transbłonowego;
region wewnątrzcytoplazmatyczny, który jest również unikalny z tych samych powodów, co w przypadku regionu transbłonowego.

Klasa II CMH: taka sama jak klasa I CMH

łańcuch a jest polimorficzny;
łańcuch β nie jest polimorficzny i kodowany przez gen obecny w MHC (w przeciwieństwie do łańcucha β MHC klasy I ).

Cząsteczki MHC II składają się z czterech charakterystycznych części:

region do wiązania peptydu antygenowego jest tworzony przez domeny α1 i β1, które tworzą wnękę, w której zostanie umieszczony peptyd antygenowy;
region podobny do immunoglobuliny jest tworzony przez domeny α2, a β2 jest regionem, który wiąże CD4;
region transbłonowy składający się z dwóch segmentów, jednego z łańcucha α, a drugiego z łańcucha β;
region wewnątrzcytoplazmatyczny również składa się z dwóch segmentów z tych samych powodów, co region transbłonowy.