Claudine Blanchard-Laville

Claudine Blanchard-Laville w 2010 roku. Funkcjonować

Prezes Kliniki Orientacji Psychoanalitycznej w Edukacji i Szkoleniu ( d )
od 2015

Biografia

Narodziny	1942 Los
Imię urodzenia	Claudine Blanchard
Narodowość	Francuski
Trening	Université Toulouse III-Paul Sabatier University of Paris-Nanterre
Zajęcia	Pedagog , profesor uniwersytetu

Inne informacje

Pracował dla	Université Toulouse III- Paul Sabatier (1963-1964) , Uniwersytet Cheikh-Anta-Diop (1964-1966) , University of Reims Champagne-Ardenne (1966-1968) , Uniwersytet Paris-Nanterre (1968-2010)
Członkiem	Poradnia psychoanalityczna w edukacji i szkoleniu ( d )
Stronie internetowej	claudineblanchardlaville.com

Podstawowe prace

Nauczyciele między przyjemnością a cierpieniem , 2001.
Ryzyko nauczania , 2013.

Claudine Blanchard-Laville , urodzony w 1942 roku w Lot , jest emerytowany profesor z nauk pedagogicznych na Uniwersytecie Paris-Nanterre i członek zespołu badawczego Savoir, rapport au savoir i transmisja procesowego (CREF EA 1589).

Biografia

Urodzona w rodzinie nauczycieli, Claudine Blanchard-Laville ukończyła studia średnie w Cahors , w Lycée Clément Marot, a następnie w Lycée Gambetta, gdzie uzyskała maturę z matematyki i filozofii w 1959 roku, zanim podjęła studia. Studia matematyczne w Tuluzie .

Claudine Blanchard-Laville jest żoną Pierre'a Laville'a , dramatopisarza i reżysera.

Trasa

Swoją karierę nauczycielską rozpoczęła na uniwersytecie jako asystent matematyki na wydziale nauk ścisłych w Tuluzie (1963), następnie wykładała na wydziałach nauk ścisłych w Dakarze (1964-1966) i Reims (1966-1968). W 1968 r. Została powołana na Uniwersytet Paris X Nanterre, najpierw jako asystent, a następnie wykładowca matematyki, co doprowadziło ją do nauczania, w szczególności statystyki, studentów psychologii UFR. Kształci się z tytułem magistra i DEA w zakresie nauk pedagogicznych, a także prowadzi kursy z tej dyscypliny. W 1980 roku obroniła pracę doktorską z dydaktyki matematyki .

Dydaktyczny

Wnosi wkład w epistemologiczną definicję tej niedawnej dyscypliny, w szczególności publikując wraz z Yvesem Chevallardem i Marią-Luisą Schubauer-Leoni Regards croisés sur le didactique. Epistolarne kolokwium naukowców (1996). Kontynuuje tę wymianę z dydaktykami, dystansując się od epistemologicznego punktu widzenia, w szczególności w dwóch artykułach „Pytania à la didactique des mathematiques” (1989) w Revue française de représentation oraz „Nauczyciel i przekaz w psychiczna przestrzeń klasy ”(1997), w czasopiśmie Recherches en Didactique des Mathematics .

Psychoanaliza, edukacja i szkolenie

Zainteresowanie psychoanalizą, o czym świadczyła w wywiadzie z 2009 roku w czasopiśmie Cliopsy , skłania ją do stopniowego ukierunkowania się na badania kliniczne w naukach o wychowaniu. Wspiera wPaździernik 1990W Nanterre, akredytacji do kierowania badaniami naukowymi w tej dyscyplinie, zatytułowanej Epistemologiczne i metodologiczne elementy badań klinicznych w naukach o wychowaniu w nauczaniu matematyki, została zatrudniona jako profesor uniwersytetu w 1991 roku.

W 2005 roku, Claudine Blanchard-Laville przyczynił się do powstania stopnia profesjonalnego magistra nauk pedagogicznych szkoleniowych w interwencji i analizy praktyk w Nanterre.

W 2010 roku została profesorem emerytowanym na Uniwersytecie Paris-Nanterre.

Wiedza i związek z wiedzą: zespół badawczy i podręczniki

Kiedy Jacky Beillerot założył w 1987 r. Zespół Knowledge and Relation to Knowledge , zorientowany klinicznie składnik CREF (Education and Training Research Centre - zespół recepcyjny 1589), zasugerował, aby dołączyły do niego Claudine Blanchard-Laville i Nicole Mosconi. Ich trio kieruje trzema zbiorowymi pracami, które łączą prace zespołu badawczego z Nantes, koncentrując się na teoretyczno-klinicznym pogłębianiu pojęcia relacji do wiedzy rozpatrywanej w wymiarze antropologicznym i psychoanalitycznym:

Wiedza i związek z wiedzą (1989);
Na klinikę relacji do wiedzy (1996);
Formy i kształtowanie się relacji do wiedzy (2000).

W 2003 roku rozszerzony zespół opublikował nową pracę zbiorową Autobiography of Carl Rogers. Lektury w liczbie mnogiej , do których przyczynia się Claudine Blanchard-Laville. Ta książka jest powtórnym przeczytaniem tekstu Carla Rogersa , Autobiography , napisanego w 1967 roku.

Poradnia nauk o wychowaniu i orientacji psychoanalitycznej

Prace badawcze Claudine Blanchard-Laville opierają się głównie na trzech osiach:

Badanie praktyk pedagogicznych. W 2001 roku opublikowała na PUF „ Nauczyciele między przyjemnością a cierpieniem ” . Prowadzi badania nad nauczycielami matematyki, publikując kilka artykułów z Pierrem Berdotem, psychologiem i matematykiem w Paris VI (patrz bibliografia). Konceptualizuje transfer dydaktyczny, aby zdefiniować sposób, w jaki nauczyciel w sytuacji dydaktycznej odnosi się podwójnie, zarówno do wiedzy, którą przekazuje, jak i do uczniów. Claudine Blanchard-Laville teoretyzuje „kodydyscyplinarność”, w ramach której współtworzy się znaczenie, wspólnie z badaczami z kilku dyscyplin, na temat tego samego przedmiotu badań. Kieruje kilkoma kolejnymi zespołami naukowców, klinicystów, pedagogów matematyki i socjologów zajmujących się współdyscyplinarnymi badaniami nad obserwacją sekwencji klas na wideo. Z tego badania przedstawiają dwie prace zbiorowe: Wariacje na lekcji matematyki. Analiza sekwencji: pisanie dużych liczb (1997) i zwykła sesja lekcyjna. Mélanie chciałaby przejść do zarządu (2003). Publikuje w Revue Française de Pedagogie artykuł poświęcony zagadnieniu współdyscyplinarności .
Analiza praktyk zawodowych nauczycieli. Jej książka Na ryzyko nauczania (PUF, 2013) skupia w ujęciu teoretyczno-klinicznym propozycje rozwoju praktyki pedagogicznej w oparciu o pracę, którą prowadzi w praktycznych grupach analitycznych dla nauczycieli i trenerów. Zachęcony przez Jacky Beillerot Claudine Blanchard-Laville i Dominique Fablet koordynowane osiem książek w zbiorach wiedzy i szkoleń (Harmattan) (cf.bibliographie) oraz n ° 39 czasopiśmie badawczych i szkoleniowych , „Practical Analiza: psychospołecznych i klinicznych podejść”. Claudine Blanchard-Laville opracowuje teorię analizy praktyk w ramach nauczania nauk pedagogicznych, inspirowaną pracą psychoanalityków Michaela Balinta , Wilfreda R. Biona i Salomona Resnika oraz publikuje artykuły w czasopismach naukowych.
Kliniczne badania orientacji psychoanalitycznej w naukach o wychowaniu. W 1999 r. Koordynowała dokumentację we francuskiej Revue de Pedagogie zatytułowaną Kliniczne podejścia inspiracji psychoanalitycznej w edukacji i szkoleniu . W 2005 r. Podsumowała wyniki badań klinicznych w dziedzinie edukacji i szkoleń od 1987 r. W podsumowaniu z Revue française deédagogie opublikowanym wspólnie z Philippe Chaussecourte, Françoise Hatchuel i Bernardem Pechberty. W 2003 r. Brała udział w sympozjach klinicznych koordynowanych przez Mireille Cifali oraz kolegów ze środowiska akademickiego i klinicznego, w ramach odbywających się co dwa lata spotkań międzynarodowej francuskojęzycznej sieci REF Research in education and training oraz w wynikających z nich publikacjach.

Kolokwia i przegląd Cliopsy

Zespół ds. Wiedzy i relacji z wiedzą w CREF był zaangażowany w organizację pierwszej konferencji Cliopsy (poradnia psychoanalityczna w naukach pedagogicznych) w Nanterre w 2003 r. Kongres ten miał na celu nawiązanie kontaktów między nauczycielami klinicznymi z różnych krajów uniwersytety. Druga konferencja, Cliopsy 2 (University Paris V, 2006), miała na celu zdefiniowanie tematów i problemów epistemologicznych badań klinicznych o orientacji psychoanalitycznej. W Cliopsy 3 (Paris-Nanterre University, 2009) omówiono kwestie związane z analizą praktyk zawodowych. Cliopsy 4 (Université Paris 8-Saint-Denis, 2013) był zatytułowany Od psychoanalizy w naukach pedagogicznych: pęknięcia i ciągłości w transmisji . Organizatorzy konferencji Cliopsy zainicjowali publikację czasopisma Cliopsy , którego dyrektorem wydawniczym jest Claudine Blanchard-Laville. W 2017 roku kongres Cliopsy 5 odbył się na Uniwersytecie Paris Descartes .

Obserwacja praktyk edukacyjnych i pedagogicznych: od OPEN do OPÉEN & Reform

CREF ( Université Paris-Nanterre ) jest, obok CREN ( Université de Nantes ) i CREFI ( Université de Toulouse Jean Jaurès ), jednym z trzech zespołów założycielskich Obserwatorium Praktyk Nauczania (OPEN). Celem było zgromadzenie zespołów badawczych, które badały praktyki dydaktyczne, sprzyjając obserwacji tych praktyk zgodnie z podejściem multidyscyplinarnym: dydaktyka nauk ścisłych, socjologia, poradnia psychoanalityczna ... Sieć OPÉEN & Reform, obserwacja praktyk edukacyjnych i dydaktycznych, z badania do szkoleń , realizowane wstyczeń 2012, była kontynuacją tego.

Marguerite Altet , Claudine Blanchard-Laville i Marc Bru podpisany artykuł zatytułowany "W poszukiwaniu charakterystycznych procesów nauczania praktyk w ich relacji do uczenia się" we francuskich Review of Education ( n o 148, str. 75-87 ) w 2004 roku i redagował pracę zbiorową Observer les praxes teacher , opublikowaną przez L'Harmattan w 2012 roku.

Publikacje i redakcja

Claudine Blanchard-Laville wraz z Nicole Mosconi i Patrickiem Geffardem przejęła kolekcję Savoir et Formation w wydaniach L'Harmattan .

Przewodniczy stowarzyszeniu Cliopsy.

Rozsądna bibliografia

Najnowsza bibliografia (2012-2019) jest dostępna online (por. Linki zewnętrzne - Ogłoszenie na stronie internetowej zespołu badawczego uczelni)

Źródła

Wywiad z Claudine Blanchard-Laville, Philippe Chaussecourte, Cliopsy, 1 , 2009, 7-24 Issue online

Pracuje

(2001, wydanie cyfrowe 2013) Nauczyciele między przyjemnością a cierpieniem , kolekcja Edukacja i szkolenia, Paryż: PUF.
(2013) Ryzyko nauczania , Paryż: PUF.
(2017) Piszę do Ciebie w pociągu. Korespondencja literacka z Frédéricem Teillardem, Paryż, L'Harmattan, ( ISBN 978-2343107172 )

Zbiorowe prace zespołu Wiedzy i relacji do wiedzy - CREF Université Paris X Nanterre

(1989) Savoir et relations au savoir , J. Beillerot, A. Bouillet, C. Blanchard-Laville, N. Mosconi, P. Obertelli (red.). Paryż: University Publishing.
(1996) Za klinikę relacji do wiedzy J. Beillerot, C. Blanchard-Laville, N. Mosconi (reż). Paryż: L'Harmattan.
(2000) Formy i kształtowanie relacji do wiedzy , N. Mosconi, J. Beillerot, C. Blanchard-Laville (reż). Paryż: L'Harmattan.
(2003) Autobiografia Carla Rogersa. Lektury w liczbie mnogiej , Zbiorowe „Wiedza i związek z wiedzą”. Paryż: L'Harmattan.

Prace współkierowane i koordynowane (wybór)

(1998) Analiza praktyk zawodowych , C. Blanchard-Laville, Dominique Fablet (koordynacja). Paryż: L'Harmattan.
(1998) Teoretyczne i techniczne źródła analizy praktyk zawodowych , C. Blanchard-Laville, Dominique Fablet (koordyn.). Paryż: L'Harmattan.
(2000) Niepokój w kształceniu nauczycieli , C. Blanchard-Laville, Suzanne Nadot (reż.). Paryż: L'Harmattan.
(2009) Nieświadome procesy i praktyki nauczania , C. Blanchard-Laville, Patrick Geffard (koordyn.). Paryż: L'Harmattan.

Prace nadzorowane

(1997) Wariacje na temat lekcji matematyki . Analiza sekwencji: pisanie dużych liczb. Paryż: L'Harmattan.
(2003) Regularna sesja lekcyjna . Mélanie chciałaby wejść do zarządu. Paryż: L'Harmattan.

Artykuły (wybór)

(1981) Afektywne wymiary statystyki uczenia się, Edukacja permanentna , nr 61, 41-62, „Naukowe i techniczne uczenie się”.
(1985) „What Jocelyne nauczyła nas, czyli From the game to the I in mathematics”, z Pierre Berdot, Revue Pratiques des mots , n ° 53, 23-30,Grudzień 1985.
(1989) Pytania do dydaktyki matematyki, Revue française deédagogie, nr 89, 63-70.
(1999) Podejście kliniczne inspirowane psychoanalitycznie: zagadnienia teoretyczne i metodologiczne, Revue française de représentation , n ° 127, 9-22.
(2004) Analiza kliniczna praktyk zawodowych: przestrzeń przejściowości, Permanent Education , nr 161, 16-30.
(2006) Sado-masochistyczne możliwości nauczyciela w jego praktyce, Connexions , nr 86 ', 103-119, „Clinic and pedagogy”.
(2008) Od opieki psychicznej do nauczycieli, kliniki śródziemnomorskie , nr 77, 159-176, 2008/1.
(2008) Ku profesjonalizacji analityków praktyki zawodowej, The new review of adaptation and schooling , nr 41, 135-144, „Dossier Comment faire? Wyzwanie analizy praktyk ”.
(2010) Słuchanie nauczycieli. Przemoc w łączu dydaktycznym. Przegląd grupowej psychoterapii psychoanalitycznej , nr 55, 147-162, 2010/4.
(2011) Dla grupowego wsparcia klinicznego w pracy dydaktycznej, Nouvelle revue de psychosociologie , n ° 11, 131-147, 2011/1.
(2012) Dla kliniki grupowej , Cliopsy , nr 8, 47-71.
(2013) Od raportu do wiedzy nauczycieli, Journal of child psychoanalysis , nr 1, 123-154
(2013) Pisanie do raportu na temat „wyników” badań klinicznych nad orientacją psychoanalityczną, komunikacji, AREF 2013 - Montpellier
(2013) Wsparcie kliniczne i negatywna zdolność, Cahiers de psychologie clinique , nr 41, 2013/2, 63-80.
(2013) Wywiad z Jean-François Chiantaretto, C. Blanchard-Laville & Arnaud Dubois, Cliopsy , n ° 10, 141-155, „Clinic and writing”.
(2015). Do analizy klinicznej praktyki w zawodach łączonych. SZKOLENIE APF. Obrady 28. dnia studiów 29 i30 stycznia 2015 r. Kryzysy, złość, cisza… te zachowania, które nam przeszkadzają. Język, który należy zrozumieć w codziennym wsparciu . 81-87.
(2016). Grupowe wsparcie kliniczne dla nauczycieli i trenerów. Recenzja I to inny. Czy dorośli muszą dorosnąć, aby dzieci stały się ludźmi? , Nr 26, 33-39.
z Arnaudem Dubois (2016). Konstrukcja „Ja-nauczyciela”. Zeszyty edukacyjne . specjalny nr 43.
(2017). W sercu transmisji: promowanie introjekcji identyfikacyjnej. Canal Psy Review , n ° 119, 22-24.
(2017). Współdyscyplinarne doświadczenie w zespole badawczym. In Christiane Montandon (reż.). Nauki o wychowaniu i interdyscyplinarność: różne perspektywy między Francją a Niemcami. Revue Lendemains , nr 165, 54-63.

Rozdziały w książkach (wybór)

(2006) Psychoanaliza i nauczanie, w J. Beillerot & N. Mosconi (red.) Treatise on Educational sciences and practice ( str. 121-133 ). Paryż: Dunod.
(2006) Co „wiem”: od długu do darowizny. Od matematyki do kliniki, w M. Cifali, F. Giust-Desprairies (reż), De la clinique. Zaangażowanie w szkolenia i badania ( s. 43-66 ). Bruksela: De Boeck.
(2008) Wpływ grupowego modelu klinicznego na myślenie uczestników. Podejście psychoanalityczne, M. Cifali, F. Giust-Desprairies (koordynacja), Trening kliniczny i praca myślowa ( str. 87-105 ). Bruksela: De Boeck.
(2009) Uczeń został upokorzony, A. Sirota (red.), Przemoc w szkole. Od przemocy do przemocy ( s. 79-91 ). Bréal: Rosny s / Bois.
(2010) Myśląc o wsparciu dla badaczy grupowych, w: M. Cifali, M. Bourassa, M. Théberge (reż.), Current support clinics s. 67-86 . Paryż: L'Harmattan, coll. Wiedza i szkolenia , seria psychoanalizy i edukacji.
(2012) Od transmisji do profesjonalizacji, w: M. Cifali, T. Périlleux (reż), Les métiers de la relations malmenés ( s. 85-100 ). Paryż: L'Harmattan.
(2013) Psychoanaliza, edukacja i szkolenie. Ewolucja dziedziny badań, w: B. Pechberty, F. Houssier i P. Chaussecourte (reż.), Czy jest wystarczająco dobre wykształcenie? ( str. 25–45 ). Paryż: Éditions In Press.
(2015) Od pisania matematycznego do pisania klinicznego, w: M. Cifali, F. Giust-Desprairies, T. Périlleux, Proces tworzenia i procesy kliniczne , ( s. 194-214 ). Paryż: PUF, pot. „Szkolenia i praktyki zawodowe”.
(2015) Ewolucja nauczyciela Benoît I: między „trwałością a zmianą”, z L.-M. Bossard i C. Verdier-Gioanni, rozdz. 3, w Philippe Chaussecourte, Nauczanie w szkole podstawowej , Paryż, L'Harmattan ( ISBN 978-2343044538 ) .
(2016). Przedmowa. W Antoine Kattar, Adolescent w niepewnym środowisku. Doświadczenie libańskie (s. 7–10). Paryż: L'Harmattan.
(2017). Dla grupowej kliniki pracy dydaktycznej. W Louis-Marie Bossard (reż.), Poradnia psychoanalityczna. Badania w edukacji i szkoleniach (s. 213-240). Paryż: L'Harmattan.
z Sophie Lerner (2017). Uświadomić zawodowym muzykom podczas szkolenia analizę ich praktyki pedagogicznej. W Arnaud Dubois (reż.), Nauczyciele wspierający. Grupowe praktyki kliniczne (str. 75–94). Paryż: L'Harmattan.
(2018). Teatr ciała nauczyciela. W Mireille Cifali i Thomas Périlleux. Obecność ciała w nauczaniu. Podejścia kliniczne. Paryż: L'Harmattan.
(2018). Posłowie. Patrick Geffard, Doświadczenia grupowe w pedagogice instytucjonalnej (s. 171-177). Paryż: L'Harmattan.
(2019). Z jednego kongresu na drugi. W Louis-Marie Bossard, Sophie Lerner-Seï i Philippe Chaussecourte (red.). Edukacja, szkolenie i psychoanaliza: uparta aktualność (s. 13-24). Paryż: L'Harmattan
(2019). Zakład poradni psychoanalitycznej z zakresu nauk pedagogicznych. W Christine Delory-Momberger i Béatrice Mabilon-Bonfils. Do czego służą nauki pedagogiczne? Paryż: EFS.
(2019). Klinika demonstracyjna . W Martin Reca (red.). Salomon Resnik: psychoanalityk słuchający szaleństwa . Paryż: L'Harmattan.

Wywiady i konferencje online

(2002) Kliniczne podejście do praktyk dydaktycznych: między badaniami a wsparciem, Autumn University of IUFM of Versailles (koordynator S. Nadot) pt. „Analiza praktyk i profesjonalizmu nauczycieli”, 28-31 października 2002. Postępowanie zdigitalizowane dokumenty konferencji .
(2006) Wywiad z Salomonem Resnikiem, Colloque Cliopsy 2, La Sorbonne, Paryż, 25 listopada 2006 - Plik audio, link dostępny na stronie konferencji 2006
(2007) Wywiad Mieszana historia osoby i idei: Claudine Blanchard-Laville , University of Nantes. Plik wideo, 23 października 2007 .
(2009) Otwarcie konferencji Cliopsy 3, Uniwersytet Paryski Ouest Nanterre „ Analiza praktyk: transmisja, profesjonalizacja, badania ”, C. Blanchard-Laville i Leandro de Lajonquière (16 minut), plik wideo .
(2011) Wyzwania relacji wychowawczej. Amfis popiołu z IUFM Akademii Créteil. Plik audio, kwiecień 2011 .
(2016) Komunikat do dnia apelacji. Bezpieczeństwo.1 st październik 2016.
(2017) Od jednego kongresu do drugiego. Kongres Cliopsy w Paryżu Descartes Edukacja, szkolenie i psychoanaliza: uparta wiadomość (www.cliopsy.com)
(2017). Praca nauczycieli między przyjemnością a cierpieniem . Sympozjum „Kiedy dziecko się uczy ... Profesjonaliści między przyjemnością nauczania a wątpliwością w przekazywaniu informacji!” ”. Centrum szkoleniowe Valvert. Marsylia.
Blanchard-Laville, C. (17 listopada 2017 r). Emocje i profesjonalizacja . Dzień nauki. Witryna ARIFTS w Nantes.
(2018). Urządzenie do analizy praktyk zawodowych: zakład klinicznego podejścia psychoanalitycznego. Espé de Gennevilliers. Wideo online .
(2018) Kliniczny rozwój praktyk. Grupowe wsparcie kliniczne dla profesjonalistów zajmujących się edukacją i szkoleniem młodzieży. W okresie dorastania zakończono, okres dojrzewania jest niekończący się? Międzynarodowe Sympozjum Nauk o Edukacji. Uniwersytet Ducha Świętego w Kaslik-Jounieh, Liban. 26-27 października 2018 r.

Uwagi i odniesienia

Nauczyciele między przyjemnością a cierpieniem (por. Bibliografia), rozdz. 1-2.
Witryna internetowa Pierre Laville
Por. Blanchard-Laville, C i Obertelli, P. (1989). Związek z wiedzą matematyczną i mediacją dydaktyczną. Badanie kliniczne sytuacji dydaktycznej ( s. 17-46 ). W Savoir et relations au savoir . Praca teoretyczna i kliniczna (por. Bibliografia).
Blanchard-Laville, C (1980). Studenci psychologii mają do czynienia z nauczaniem statystyki. Analiza odpowiedzi na test matematyczny i kwestionariusze opinii (niepublikowana praca doktorska). Uniwersytet Paris 7. Ogłoszenie Worldcat
francuski przegląd pedagogiki, n O 89 w wolnym dostępie
Blanchard-Laville, C. (1997). Nauczyciel i transmisja w psychicznej przestrzeni klasy. Research in Mathematics Didactics , tom. 17/3, 151-175, Grenoble: La Pensée Sauvage.
Strona główna FIAP na stronie zespołu klinicznego w odniesieniu do wiedzy
Strona zespołu klinicznego związku z wiedzą CREF, University of Paris-Nanterre
Zobacz Nicole Mosconi (2000). Przedmowa ( s. 5-11 ). W N. Mosconi, J. Beillerot, C. Blanchard-Laville (red.). Formy i formacje relacji do wiedzy , dz. Wiedza i szkolenie, Paryż: L'Harmattan. Ta przedmowa obejmuje w szczególności historię wymiany epistemologicznej w odniesieniu do związku z wiedzą, z Bernardem Charlotem i zespołem ESCOL z Uniwersytetu Paryskiego 8 .
Beillerot J. Bouillet A. Blanchard-Laville C., N. Mosconi, Obertelli P. (red.) (1989). Wiedza i stosunek do wiedzy . Praca teoretyczna i kliniczna. Paryż: University Ed.
Beillerot J., Blanchard-Laville C., Mosconi N. (red.) (1996). Za klinikę relacji do wiedzy, Paryż: L'Harmattan.
Mosconi N., Beillerot J., Blanchard-Laville C. (red.) (2000). Formy i ukształtowanie relacji do wiedzy. Paryż: L'Harmattan.
Zbiorowa wiedza i związek z wiedzą, Paryż, L'Harmattan, 2003
Blanchard-Laville, C. (2003). Carl Rogers psychoterapeuta str. 95-114 . W autobiografii Carla Rogersa. Lektury w liczbie mnogiej . Paryż: L'Harmattan cf. bibliografia).
Por. Krytyczna recenzja Régine Prat, Revue française de psychanalyse, 2002/4.
Blanchard-Laville, C. (2000). O współdyscyplinarności w naukach pedagogicznych s. . Francuski przegląd pedagogiki, 132 , 55-66. Francuski przegląd pedagogiczny, 132 , otwarty dostęp
„Interview with Jacky Beillerot” , C. Blanchard-Laville & D. Fablet, Savoirs, 10 , 44-47, 2006/1 (artykuł pierwotnie opublikowany w czasopiśmie Recherche & formation w 2002).
„Nauczyciel, jego uczniowie i wiedza. Urządzenie Balinta wystawione na próbę nauczycieli”, C. Blanchard-Laville, G. Pestre, w C. Blanchard-Laville & Dominique Fablet (reż). Teoretyczne i techniczne źródła analizy praktyk zawodowych , Paryż: L'Harmattan, 2001, s. 35-63 . Konceptualizacje dotyczące transpozycji kliniki i teoretyzacja analizy praktyk w naukach o pedagogice są szczególnie rozwinięte na stronach 58-62 tego rozdziału.
francuski przegląd pedagogiki, n o 127 w wolnym dostępie
z francuskich pedagogiki N O 151 swobodnego dostępu
Zobacz historię sieci REF konsultowanej online 22 czerwca 2013 r.
Ogłoszenie i program konferencji transmisyjnej
Przegląd Cliopsy - Komitety
Sieć OPEÉN & Reform
z francuskich pedagogiki N O 148 swobodnego dostępu
Altet M., Bru M., Blanchard-Laville C. (2012) Przestrzegaj praktyk pedagogicznych, L'Harmattan, 2012.
online na stronie internetowej AREF, z którą korzystano 15 grudnia 2013 r

Załączniki

Powiązane artykuły

Analiza praktyk zawodowych