Claude-Francois Ferey

Claude François Ferey
baron de Rosengath
Claude-Francois Ferey
Claude François Ferey przebrany za generała brygady. Olej na płótnie autorstwa FG Weitscha, 1808 r.
Narodziny 20 listopada 1771
Auvet-et-la-Chapelotte , Haute-Saône
Śmierć 24 lipca 1812 (w wieku 40 lat)
Olmedo , Hiszpania
Śmierć w akcji
Pochodzenie Francja
Uzbrojony Piechota
Stopień Generał dywizji
Lata służby 1787 - 1812
Konflikty Francuskie Wojny Rewolucyjne
Wojny Napoleońskie
Wyczyny broni Bitwa pod Fuentes de Oñoro
Bitwa pod Arapiles
Nagrody Komendant Legii Honorowej
Hołdy Nazwa wyryte na Łuku Triumfalnego , 38 th  kolumny.

Claude François Ferey , Baron de Rosengath, ur20 listopada 1771w Auvet w Haute-Saône i zmarł dnia24 lipca 1812 rw Olmedo w Hiszpanii, w wyniku obrażeń odniesionych w bitwie pod Arapiles , jest francuskim generałem.

Biografia

Od szeregowca do generała brygady

Claude-François Ferey urodził się dnia 20 listopada 1771w Auvet , w Franche-Comté . ten21 marca 1788wstąpił jako żołnierz do łowców koni w Gévaudan . Został awansowany na brygady25 marca 1791 i przeszedł ze swoją rangą, 21 grudnianastępnie w Gwardii Konstytucyjnej króla Ludwika XVI .

Po rozwiązaniu tego ciała w maj 1792, Ferey został powołany w dniu 9 lipcaporucznik w pułku Króla i został wybrany w dniu 12 tego samego miesiąca adiutanta do 9 th  batalion ochotników z Haute-Saône , z którego wykonane z Armia Renu kampanii w tym roku. Był w Moguncji, gdy22 kwietnia 1793Blokadę tego miejsca utworzyli Prusacy . Ranny podczas oblężenia shot lewe kolano, został nazwany 1 st lipca kapitana grenadierów batalionu franków myśliwych Twierdza Moguncja , szliśmy na Vendée natychmiast po kapitulacji, która miała miejsce 23.4 sierpnia 1793, wybrany na adiutanta przez generała Marigny'ego , pełnił swoje funkcje tylko przez kilka dni.

Po walce między Tiffauges i Clisson podczas której zastąpienie dwóch dowódców batalionu śmiertelnie rannych, wspierał odwrót armii, ogólne Canclaux i Kleber przyznano mu 1 st września rangi dowódcy batalionu. Prowadził kampanie od II do V roku z armiami Zachodu i wybrzeży Oceanu , a VI roku z armią Sambre-et-Meuse . 23 Germinal wyróżnił się na przeprawie przez Ren , pod Neuwied oraz w walce pod Wiesbaden . W tej ostatniej aferze kazał złożyć broń batalionowi łowców Wilka i 300 Chorwatom .

Zatrudniony w następnym roku w armii angielskiej w roku VIII iw roku IX oraz włoskim , ponownie wyróżnił się w bitwie pod Montebello , a kilka dni później przed Aleksandrią . Wysłany w X roku do armii Portugalii , został mianowany 11 generałem brygady Fructidor (29 sierpnia 1803) I dołączony w roku XI do 2 -go  podziału piechoty w obozie Saint-Omer . W XII roku został członkiem i dowódcą Legii Honorowej na 19 Frimaire i 25 Prairial.

Pod Imperium

To było częścią 4 -go  korpusu Wielkiej Armii w roku XIV i brał udział w kampanii Niemczech i Polsce kontrolując 3 th  Brygady 2 e  Oddziału IV -tego ciała.

w Październik 1808Został wysłany do Hiszpanii, gdzie dowodził kilku dni prowincji León przed wykonaniem polecenia z 2 -go brygada dywizji MERMET16 stycznia 1809. Dzień wcześniej został mianowany baronem Rosengath i Imperium . Przeszedł do dywizji generała Loisona wStyczeń 1810i brał udział w trzeciej inwazji francuskiej na Portugalię .

Promowane w dniu 3 października 1810 rdo rangi generała majora , wziął dowództwo 3 XX Wydział VI -tego ciała w miejscu walnego Loison23 marca 1811. Brał udział w bitwie pod Foz de Arouce i bitwie pod Fuentes de Oñoro les15 Marca oraz 5 maja 1811 r.. Został mianowany na dowódcę 6 th Dywizji Armii Portugalii wKwiecień 1811przed podjęciem głowę 3 -go podziału tej armii w czerwcu.

ten 22 lipca 1812 rfrancuskie oddziały marszałka Marmonta stawiły czoła anglo-portugalskiej armii wicehrabiego Wellingtona w bitwie pod Arapiles . Ferey następnie dowódca 3 -go podziału armii silnych Portugalia 5689 mężczyzn. Podział ten składał się z 47 th linii trzech batalionów i 31 th światła i 26 -go i 70 th linii dwóch bataliony. Na początku starcia Marmont próbował ominąć prawą flankę Wellingtona, kierując dywizje lewego skrzydła na zachód. Linia francuska stała się jednak zbyt rozległa i Wellington wykorzystał tę okazję do ataku. Francuskie dywizje Thomières i Maucune zostały w ciągu kilku minut wyłączone z akcji, podczas gdy dywizje Breniera zostały rozbite przez szarżę ciężkiej kawalerii brytyjskiej. Marmont został w międzyczasie ranny i przekazał dowództwo generałowi Bonetowi, który sam ranny przekazał je z kolei generałowi Clauzelowi . Pomimo początkowej katastrofy podziały Clauzel i Bonet prowadził 4 th podział Anglo-portugalskiej Cole . Clauzel następnie wysłał dywizję Sarruta do wsparcia osłabionej lewicy i próbował wykorzystać jej sukces w centrum. Mimo obiecujących, francuski przed atakiem został udaremniony przez interwencję 5 th sojuszniczej podziałem co zmusza atakujących do odwrotu.

W tym kluczowym momencie na scenę wkroczyła dywizja Fereya. Otrzymawszy od Clauzela rozkaz osłaniania odwrotu armii, Ferey rozmieścił siedem batalionów o głębokości trzech stopni i jeden kwadratowy batalion na każdej flance, wszystko w jednej linii. Nieco za jego urządzeniem znajdowało się drewno Pelagarcia. 6 th angielsko-portugalski podział że Clinton popełnione przeciwko przedwcześnie Ferey był witany z systemem pożar, który spowodował mu poważne straty. Konfrontacja przerodziła się następnie w pojedynek muszkieterów, który trwał kilkadziesiąt minut. Dywizja Fereya, odpowiednio ustawiona, stawiała opór z determinacją, ale została zmuszona do wycofania się do lasu. Clinton zaatakował swoją portugalską brygadę drugiej linii, ale nie byli w stanie nadążyć za ogniem i musieli zdegradować. Jednostki francuskie zostały jednak poddane morderczemu ogniu dział wroga i bardzo szybko ich sytuacja się pogorszyła: Clinton ponownie wypuścił swoje brytyjskie wojska do przodu, a lewa flanka dywizji Ferey pękła pod naciskiem Angli-Portugalczyków z Leith . Resztki dywizji francuskiej cofnęły się podczas walki przez las i zdołały dołączyć do dywizji Foy . Generał Ferey został śmiertelnie ranny kulą armatnią podczas akcji. Straty jego dywizji wyniosły około 1100 ludzi, ale opór jego wojsk skutecznie opóźnił pochód armii alianckiej. Brytyjski historyk Charles Oman pisze na ten temat: „[Ferey], któremu powierzono to nie do pozazdroszczenia zadanie [osłonięcia odwrotu armii], wywiązał się ze swojego obowiązku z niezwykłą odwagą i dzięki swojemu obliczu dał czas na większość zdezorientowanej masy za nim do lotu” .

Hołdy

Jego imię widnieje po zachodniej stronie Łuku Triumfalnego de l'Etoile .

Uwagi i referencje

  1. Six 1934 , s.  443.
  2. Lievyns, Verdot i Bégat 1845 , s.  213.
  3. Six 1934 , s.  444.
  4. Oman 1996 , s.  602.
  5. Gates 2002 , s.  351 do 356.
  6. Oman 1996 , s.  462 do 465.
  7. Gates 2002 , s.  356 do 358.
  8. Oman 1996 , s.  465 i 466.
  9. Oman 1996 , s.  462.

Bibliografia