Wodospad św. Antoniego

The Falls of Saint Anthony lub Falls of Saint Anthony lub Leap świętego Antoniego z Padwy , położony w pobliżu centrum miasta Minneapolis , były tylko naturalne wodospady w górnej rzeki Mississippi , dopóki nie zostały spiętrzonych po ich upadku w 1869 roku , a później wyposażony w szereg tamy w latach 50. i 60. XX wieku.

Tubylcy, którzy mieszkali w tym regionie, nadali im różne imiona. Ojibwa używany termin Kakabikah (cięte skały), przy czym Dakota użył Minirara (pętlą Waters) i Owahmenah (spadające wody).

W 1680 roku wodospady zostały odkryte przez ojca Louisa Hennepina , francuskiego brata-katolika , urodzonego na terenie dzisiejszej Belgii , również odkrywcę wodospadu Niagara . Hennepin nazwał je Wodospadami Świętego Antoniego od imienia ich patrona, świętego Antoniego Padewskiego .

Obszar otaczający wodospady został dodany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych jako historyczna dzielnica Saint Anthony Falls w 1971 roku .

Geologia

W geolodzy ustalili, że spadki pojawiły się tam około 10 000 lat, kilka kilometrów dalsi niedaleko zbiegu Minnesota i wysokości spadku było wtedy około 55  m . Imponująca rzeka Warren , prekursor dzisiejszej Minnesoty, miała wodospad dwa razy szerszy niż wodospad Niagara. Przez tysiąclecia wodospady przesuwały się w górę rzeki, dzieląc się na kilka mniejszych, gdy napotkały dopływy. Minnehaha Falls , na południe od Minneapolis, są przykładem dobrze.

Pierwotnie w pobliżu Fort Snelling , Saint Anthony Falls poruszał się w górę rzeki z szybkością nieco ponad metra rocznie, aż osiągnął swoją obecną lokalizację we wczesnych latach 1800. Kiedy ojciec Louis Hennepin opisał wodospady, oszacował ich wysokość na około 15 lub 20 metrów. Kolejni badacze oszacowali je, jak dla nich, na 5 do 6 metrów.

Minneapolis wykorzystywało siłę hydrauliczną wodospadów jako źródło energii dla swojego przemysłu, tartaków, fabryk włókienniczych i młynów. Budowa wodociągów do tych branż miał konsekwencji przyspieszenie ruchu spada przed ponad 8 metrów rocznie w latach 1857 i 1868 .

W 1868 roku wodospady groziły zawaleniem z powodu słabości ich konstrukcji. Zapadające się skały ze szczytu wodospadów uszkodziły warstwę wapienia , odsłaniając bardziej kruche warstwy piaskowca . Wtedy to tunel Eastmana (zbudowany przez Williama Eastmana i Johna Merriama), który został wykopany pod ich górną częścią, aby dostarczyć wodę do młynów, zawalił się, tworząc wir, który spowodował szybką erozję końca wyspy Nicollet . Wiosną 1870 r. fale zawaliły przylądek z piaskowca, niektóre młyny i inne budynki zostały następnie zmyte przez rzekę.

Aby chronić wodospady i zapobiec ich przekształceniu w serię kaskad, setki ochotników pracowało nad budową szeregu tam, które zapobiegałyby zawaleniu się wodospadów. Rząd amerykański był również zaangażowany w te prace, aby zachować żeglowność rzeki. Około 1884 r. ukończono budowę pokładu, uszczelniono tunel, a na końcu grobla zabezpieczyła warstwę piaskowca przed erozją. Rząd USA wydał na to 615 000 USD, podczas gdy miasta Minneapolis i Saint Anthony wydały 334 500 USD.

Saint Anthony Falls był koniec żeglugi rzecznej na Mississippi aż dwóch zapór i seria zamków zostały zbudowane między 1948 i 1963 przez United States Army Corps of Engineers .

Uwagi i referencje

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego "  Święty Antoniusz  " ( zobacz listę autorów ) .

1. (en) www.mvp.usace.army.mil
2. (en) www.mpls.lib.mn.us
3. Mill City: Wizualna historia dzielnicy młynów w Minneapolis; Shannon M. Pennefeather; św. Pawła w Minnesocie; Towarzystwo Historyczne Minnesoty; 2003

Linki zewnętrzne

• Zasoby geograficzne  :
  • System informacji o nazwach geograficznych