| Narodowość | Francuski |
|---|---|
| Czynność | Ekonomista |
| Członkiem | Ekonomiści zbulwersowani |
|---|
Christophe Ramaux jest francuskim ekonomistą , wykładowcą na Uniwersytecie Paris I , badaczem w Sorbonne Centre for Economics. Jego badania koncentrują się na państwie opiekuńczym, ochronie socjalnej, polityce gospodarczej, zatrudnieniu i niepewności. Jest członkiem kolektywu animacyjnego „ Terrified Economists ”. Jego teorie ekonomiczne są do tej pory uważane za heterodoksyjne przez zwolenników dominujących obecnie prądów ekonomicznych.
Ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Paris I. W 1996 roku obronił pracę doktorską „Rynek i instytucje ekonomii”. W tym samym roku został zatrudniony jako wykładowca na Uniwersytecie Paris I.
Jego wstępne badania koncentrują się na ekonomii pracy: zatrudnieniu, bezrobociu i niepewności. Bardzo krytycznie przygląda się flexicurity (patrz jego książka „Zatrudnienie: pochwała dla stabilności”, wydana w 2006 r.). Od pierwszej dekady XXI wieku skupiał swoje badania na państwie społecznym (znanym również jako państwo opiekuńcze ) i opublikował na ten temat w 2012 roku książkę ( Państwo społeczne. Aby wydostać się z neoliberalnego chaosu ).
Twierdzi, że państwo opiekuńcze nie powinno ograniczać się jedynie do ochrony socjalnej. Ma cztery filary: ochronę socjalną, regulację stosunków pracy (w szczególności prawo pracy), usługi publiczne i politykę gospodarczą (dochodową, budżetową, pieniężną, przemysłową, handlową itp.) Wspierającą zatrudnienie, aktywność i zatrudnienie. Utrzymanie tej definicji pozwala, jego zdaniem, uchwycić rewolucyjny wymiar państwa socjalnego: nie żyjemy w gospodarkach rynkowych, argumentuje, ale w gospodarkach mieszanych z rynkiem, ale także z interwencją publiczną. Nasze gospodarki nie są monokapitalistyczne: całe sfery działalności (ochrona socjalna, usługi publiczne itp.) Wymykają się kapitałowi. Państwo opiekuńcze, z tymi czterema filarami, istnieje we wszystkich krajach świata, w tym w tak zwanych krajach „liberalnych”: na przykład z Narodową Służbą Zdrowia (NHS) w Wielkiej Brytanii, szkołami publicznymi i emeryturą publiczną ( Social Security ) w Stanach Zjednoczonych, polityka bodźców ekonomicznych realizowana regularnie w tych krajach od lat 80. Państwo opiekuńcze jest zatem uniwersalne, nawet jeśli znaczenie każdego z jego filarów i ich forma instytucjonalna są bardzo zróżnicowane w zależności od kraju. Twierdzi, że państwo opiekuńcze pozostaje aktualne, a to przynajmniej z dwóch powodów. Przede wszystkim nadal istnieje: neoliberalizm w mniejszym lub większym stopniu zdestabilizował państwo społeczne w zależności od filaru i kraju, ale nie zdołał go obalić. Przeciętnie w krajach OECD udział wydatków publicznych (w PKB) jest więc wyższy niż w końcu lat 70. I te wydatki publiczne są efektywne, argumentuje, zarówno dla korzyści społecznych wymiaru sprawiedliwości, jak i wzrostu gospodarczego. w szczególności świadczeń socjalnych wypłacanych bezpośrednio gospodarstwom domowym, co wspiera ich konsumpcję w sektorze prywatnym. Po drugie, kryzys modelu neoliberalnego, zwłaszcza od 2008 roku, rehabilituje państwo społeczne.
Autor dużą część swoich badań poświęca pokazaniu aktualności i skuteczności państwa opiekuńczego, w tym stawianiu czoła nowym wyzwaniom ekologicznym, które, jak przekonuje, wymagają znacznych inwestycji publicznych. Z bardziej teoretycznej perspektywy wskazuje na paradoks: podczas gdy państwo społeczne jest naszą prawdziwą rewolucją, nie mamy jego teorii. Z pewnością istnieją lineamenty, w szczególności po stronie teorii keynesowskiej, ale nie ściśle mówiąc o teorii. To wyjaśnia, według niego, dlaczego neoliberalizm, pomimo głębokiego kryzysu, udaje się utrzymać: nie udało nam się jeszcze sformułować teorii przeciwstawienia się mu, czyli państwa opiekuńczego. W swojej pracy „L'État social”, opublikowanej w 2012 roku, autor stara się wyjaśnić korzenie tego paradoksu i nakreślić możliwe reakcje na myślenie o państwie społecznym.
Brał udział w wielu pracach zbiorowych, w tym Les Économistes atterrés , Changer d'Économie (rozdział „Pochwała wydatków publicznych”), Changer Europe (rozdział „Rehabilitacja narodowych państw społecznych, aby wreszcie zbudować Europę. Społeczną”). ”) oraz Le Nouveau Manifeste des Économistes aterrés opublikowane w 2015 roku.
W 2016 r. Był jednym z inicjatorów wezwania „Wyjście z impasu gospodarczego” podpisanego początkowo przez 80 ekonomistów, w tym Michela Agliettę i Henri Sterdyniaka. Ten apel ostatecznie podpisany przez 138 ekonomistów proponuje „plan stymulacyjny w wysokości 40 miliardów euro rocznie, nowy pakt produktywny oraz przegląd konstrukcji europejskiej i euro ”. Dało to początek pracy zbiorowej („Wyjście z impasu”, Les Liens qui Libéré), w której wyszczególniono propozycje tych ekonomistów, opublikowane w listopadzie 2016 roku.
Na poziomie asocjacyjnym był jednym z inicjatorów wezwania do porzucenia jedynej myśli zapoczątkowanej przez heterodoksyjnych ekonomistów w 1996 roku. Był członkiem Rady Naukowej Attac do stycznia 2015 roku, krytykując zwrot globalizmu („alterglobalistyczny ”) tego stowarzyszenia. Jest członkiem kolektywu animacyjnego Économistes atterrés od jego powstania w 2011 roku.
Na poziomie związkowym był jednym z członków założycieli Permanent Lycée Coordination , związku zawodowego utworzonego w 1979 roku. W połowie lat osiemdziesiątych był wówczas członkiem Krajowego Biura UNEF .
Na szczeblu politycznym był najpierw trockistą: w Komunistycznych Komitetach Samozarządzania (od 1978 do 1983), a następnie w Rewolucyjnej Lidze Komunistycznej (od 1983 do 1993). W 1995 i 1996 r. Wstąpił do Ruchu Republikańskiego i Obywatelskiego, który ostatecznie opuścił, odrzucając dwuznaczności tej partii na prawicy i lewicy. W 2009 r. Wstąpił do Partii Lewicy od jej powstania i współprzewodniczył jej komisji gospodarczej. W 2009 r. Przyczynił się do zainicjowania Apelu ekonomistów („Aby wyjść z neoliberalnej dyrygentury ”) na rzecz frontu lewicowego w wyborach europejskich. W 2011 roku opuścił tę partię. W liście z rezygnacją wyjaśnił, że partia ta ma cechy potrzebne do zbudowania alternatywy: jednocześnie socjalistyczna, republikańska, ekologiczna i feministyczna. Brakowało mu jednak komponentu: zaangażowania przeciwko biurokratycznym ekscesom, co jest jego zdaniem istotną kwestią, biorąc pod uwagę fakt, że lewica zawsze potykała się o ten rejestr (stalinizm, biurokratyzacja partii socjaldemokratycznych…). Nie ma prostej odpowiedzi na to pytanie o biurokratyzację, argumentuje: władza sama w sobie nie jest złem (oznacza wzięcie odpowiedzialności) i jest niezbędna do funkcjonowania struktury zbiorowej (stowarzyszenie, partia, związek, firma, władze lokalne, Stan…). Pozostaje jednak przemyśleć i wdrożyć środki pozwalające uniknąć nadużyć władzy. Twierdzi on jednak, że obawy te są w dużej mierze nieobecne w refleksjach Partii Lewicy i jej praktyki, stąd jej niedemokratyczne funkcjonowanie (obawa przed debatami, prezydencją, przyznaniem mniejszościom mniejszych praw niż Partii Socjalistycznej itp. ).
Po ataku na Charlie Hebdo w styczniu 2015 r. Opublikował w Le Monde kolumnę zatytułowaną „Radykalna lewica nie myliła się, atakując rzekomą islamofobię Charliego ” , która wywołała kontrowersje, a następnie w odpowiedzi na inną kolumnę zatytułowaną „Rozszerzanie ducha 11 stycznia od polityki do ekonomii . " Nie zgadzając się ze stanowiskiem Attaca na ten temat, zrezygnował ze swojej Rady Naukowej.