American Revolution to okres znaczących zmian politycznych, które doprowadziły do narodzin Stanów Zjednoczonych pod koniec XVIII -go wieku .
Po wojnie siedmioletniej (1756-1763) Brytyjczycy nałożyli podatki na trzynaście kolonii w Ameryce Północnej bez konsultacji z nimi. Amerykańscy osadnicy protestowali przed królem Jerzym III i londyńskim parlamentem . Metropolia wysłała wojska, aby stłumić bunt. Przedstawiciele kolonii zebrani w Filadelfii przyjęli Deklarację Niepodległości w dniu4 lipca 1776. Po serii Armii Kontynentalnej niepowodzeń dowodzone przez George'a Washingtona , wojny przeciwko Wielkiej Brytanii zwrócił na korzyść Amerykanów. Powstańcy otrzymali pomoc od ochotników francuskich, następnie z Francji Ludwika XVI , Hiszpanii i Zjednoczonych Prowincji . Londyn musiał uznać niepodległość Stanów Zjednoczonych w 1783 r. Nowy kraj przyjął Konstytucję (1787), inspirowaną filozofią Oświecenia . George Washington został wybrany na prezydenta w 1789 roku; ale pierwsze lata republiki amerykańskiej były naznaczone opozycją polityczną i napięciami społecznymi. Rewolucja amerykańska miała ogromny wpływ na Europę, zwłaszcza we Francji. Był przedmiotem wielu debat historiograficznych i pozostawił trwały ślad w kulturze amerykańskiej .
W latach 1763-1774 narastały napięcia między kolonistami a ich metropolią, wynikające z różnic interesów i brytyjskiej polityki imperialistycznej, naznaczonej serią praw, szybko zniesionych przez władzę centralną. Amerykański opór wobec merkantylizmu i londyńskiej polityki fiskalnej czasami przeradza się w epizodyczne zamieszki i bunty, które wciąż nie są zbyt groźne.
Przed wojną siedmioletnią pojawiły się ziarna napięcia. Już koloniści negatywnie patrzą na próby Metropolii. W międzyczasie wybucha wojna, konflikt, którego częstotliwość (1756-1763) różni się od tej na kontynencie, a także jego nazwa. Armii brytyjskiej brakuje żołnierzy i ma nadzieję na wsparcie swoich kolonii, chociaż są one zwolnione z wszelkich podatków. Udział kolonii jest ograniczony do głosowania przez Zgromadzenia w sprawie dobrowolnej darowizny. Dotacje nie docierają lub są niewielkie, a wolontariuszy jest niewiele.
W Lipiec 1757przybywa nowy sekretarz stanu, Pitt Pierwszy lub Stary. Minister jest dość blisko ideologicznie do Amerykanów i udokumentował wiele ich obawy. Postanawia nie spieszyć się z tym ludem i potwierdza swoją wolę ustanowienia prawdziwego partnerstwa. W ten sposób obiecał koloniom, że wysiłek wojenny zostanie spłacony, zniósł rozróżnienie honoru między Czerwonymi Kurtami (brytyjskimi wojskami zbrojnymi) a oddziałami prowincjonalnymi: zwyczaj był taki, że amerykański oficer był posłuszny brytyjskiemu oficerowi, był niższej rangi.
Efekt jego działań jest błyskawiczny: kolonistów ogarnia potężny patriotyczny impuls. Ponad 60 000 wolontariuszy odegrało dużą rolę w ostatecznym sukcesie Wielkiej Brytanii. W 1759 roku James Wolfe zajął Quebec, w 1760 roku Brytyjczycy kontrolowali francuską Kanadę.
Tym samym w tym dniu prestiż Metropolii osiągnął szczyt w obu Amerykach. Jest to rzeczywiście siła ochronna pożądana przez kolonistów. Pitt jest tam niezwykle popularny. Wydaje się, że możliwe są nowe relacje oparte na zaufaniu. Ale w październiku 1761 Pitt zrezygnował. Rząd Jerzego III opowiada się wówczas za stanowczością.
W siedmioletniej wojny (1756-1763), który w przeciwieństwie do europejskich uprawnień, opróżnił kasę brytyjskiej Korony. Podczas gdy Trzynaście Kolonii prosperowało gospodarczo, Wielka Brytania przeżywała kryzys gospodarczy . Londyn zdecydował, że część kosztów wojny poniosą amerykańscy koloniści.
Po traktatu paryskiego , podpisanego w dniu10 lutego 1763, Wielka Brytania nabyła francuskie kolonie w Ameryce Północnej : Kanada , Florida (dawniej hiszpański) oraz wszystkie terytoria na wschód od Mississippi przeszedł do Imperium Brytyjskiego. Louisiana zostało scedowane przez Francję do Hiszpanii w ramach rekompensaty. WMarzec 1763, Lord Bute postanawia utrzymać armię w koloniach, przez środek bezpieczeństwa vis-à-vis postawie francuskiej Kanady i hiszpańskiej Florydy, a także Indian ( Pontiac buntu ). Pozostała bardzo skromna armia - 10 000 ludzi - dowodzona przez Gage'a. Ale koloniści są wyjątkowo wrogo nastawieni - na linii brytyjskiej - do tej Stałej Armii (stałej armii). Decyzja wydaje się arbitralna.
Celem Proklamacji Królewskiej z 1763 roku było ustanowienie i zorganizowanie Brytyjskiego Imperium Kolonialnego w tym regionie świata. Do Korony należało także uspokojenie stosunków z Indianami . Celem Proklamacji było rozwianie obaw rdzennych Amerykanów przed masowym napływem białych chłopów na ich ziemie. Rzeczywiście, Trzynaście Kolonii było znacznie bardziej zaludnionych niż Nowa Francja ; Europejscy migranci, którzy przybyli w dużej liczbie, zażądali nowej ziemi do życia. „ Granica ” przyciągała migrantów, takich jak Szkoci, a za nimi Niemcy. Zubożenie gleb na wschód od Appalachów i presja ludności spowodowały wzrost głodu osadników.
ZasadyProklamacja utworzyła trzy nowe kolonie: Quebec, Wschodnią Florydę i Zachodnią Florydę. Zakazał mieszkańcom Trzynastu Kolonii osiedlania się i kupowania ziemi na zachód od Appalachów . Korona zastrzegła również monopol na zdobywanie ziem indyjskich, a król zagwarantował ochronę ludom indiańskim. Londyn planował budowę brytyjskich fortów wzdłuż linii osadniczej; urządzenie to miało umożliwić przestrzeganie Proklamacji, ale także promować handel futrami z Indianami. Rząd brytyjski uważał, że te placówki były odpowiedzialne za obronę trzynastu kolonii i dlatego ich finansowanie trafiało do osadników.
Reakcja osadników amerykańskichKrólewska proklamacja z 1763 roku wzbudziła niezadowolenie amerykańskich kolonistów, którzy już osiedlili się na tych indyjskich terytoriach. Mieli zwrócić ziemię i wrócić do Trzynastu Kolonii. Niektórzy byli przekonani, że król chciał zamknąć amerykańskich kolonistów w pasie przybrzeżnym, aby lepiej ich kontrolować. Osadnicy odmówili finansowania budowy i utrzymania placówek królewskich na linii określonej w proklamacji. Eksmisja Francuzów z Kanady w 1763 r. Zapewniła bezpieczeństwo Trzynastu Koloniom, które czuły, że nie potrzebują już brytyjskiej ochrony militarnej.
Plik 5 kwietnia 1764, brytyjski parlament przegłosował ustawę o cukrze, która utrzymuje podatki od cukru i rozszerza je na inne produkty (cukier, niektóre wina, kawę, paprykę, batyst, indyjskie). Mówiono również o nałożeniu surowych przepisów na eksport drewna i żelaza, a także o wzmocnieniu brytyjskiej kontroli nad handlem kolonialnym. Spowodowało to kryzys w produkcji rumu i handlu w koloniach. Jest bardzo niepopularny wśród osadników. Kilka dni później parlament uchwalił ustawę o walucie, która umożliwiła metropolii przejęcie kolonialnego systemu monetarnego.
Stamp Act , uchwalona w 1765 roku, ustanowiła obowiązkowy znaczek skarbowy na wszystkich oficjalnych dokumentów, pozwoleń, umów handlowych, czasopism, testamenty, książki i karty do gry. Dotknęła wszystkich osadników, a nie tylko kupców, i była rzadko stosowana ze względu na naciski i opór Amerykanów: groźby i zastraszanie poborców podatkowych, niszczenie znaczków. W Bostonie powieszono i spalono podobiznę Andrew Olivera , agenta pocztowego. Jego dom został splądrowany, a jego biuro spłonęło. Zdewastowano również dom gubernatora Massachusetts Thomasa Hutchinsona .
Powstało wiele stowarzyszeń w celu zorganizowania protestu: wkrótce będą one znane jako Synowie Wolności . Te komitety korespondencyjne ( Komitety korespondencji ) powstały zjednoczyć opozycję i przekazywać połączenia do bojkotu towarów brytyjskich. Virginia House of Bourgeois przyjęty Patricka Henry'ego uchwał w sprawie ustawy Stempel ( Stamp Act postanawia ). Oświadczyli, że Amerykanie mają takie same prawa jak poddani brytyjscy, w szczególności prawo do niepodlegania opodatkowaniu bez zgody swoich przedstawicieli. Ci, którzy popierali Brytyjczyków, twierdzą, że opodatkowują Virginian, byliby postrzegani jako wrogowie kolonii. Gubernator Fauquier wolał rozwiązać izbę burżuazyjną w Wirginii w reakcji na te radykalne propozycje.
Za namową Jamesa Otisa , Massachusetts zażądało zwołania międzykolonialnego zgromadzenia ogólnego: Kongresu Stamp Act, który odbył się w Federal Hall w Nowym Jorku od 7 do25 października 1765. 27 delegatów z kolonii przyjęło Deklarację praw i zażaleń oraz wysłało listy i petycje do Londynu. Nacisk położono na ustawę stemplową, ale także na fakt, że koloniści nie mogli brać udziału w wyborach posłów zasiadających w Londynie. Tylko zgromadzenia kolonialne miały prawo nakładać nowe podatki w Ameryce. W wyniku bojkotu ustawa została ostatecznie uchylona18 marca 1766. Ale kwestia politycznej reprezentacji Amerykanów nie została rozstrzygnięta. A determinacja Parlamentu, by obciążyć osadników podatkami, pozostała nienaruszona.
Plik 24 marca 1765Parlament uchwalił pierwszą ustawę o kwaterowaniu, która wymagała od zgromadzeń kolonialnych zaspokojenia potrzeb brytyjskich wojsk zbrojnych. Opór był najsilniejszy w Nowym Jorku: zgromadzenie odmówiło finansowania wojsk i zostało zawieszone w odwecie.
Ustawy Townshenda , uchwalone przez parlament w 1767 r., Ustanowiły podatek od surowców importowanych do kolonii amerykańskich. Celem było zarobienie 40 000 funtów rocznie na sfinansowanie administracji kolonialnej. Brytyjskie wojska otrzymały posiłki, aby zachować spokój w Bostonie. Londyn musiał wycofać się z bojkotu towarów i prawa zostały uchylone, mimo że podatek od herbaty został utrzymany.
Plik 5 marca 1770podczas gwałtownej demonstracji w centrum Bostonu brytyjscy żołnierze strzelają do tłumu. W „masakrze” ginie siedem osób. Miejskie gazety podkreślają to wydarzenie i czynią z niego symbol brytyjskiej tyranii.
Act Herbata jest przekazywanaMaj 1773w celu umożliwienia angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej sprzedaży swojej herbaty koloniom w Ameryce Północnej bez płacenia podatków. Jego celem było przywrócenie finansów firmy poprzez wzmocnienie jej monopolu.
Plik 16 grudnia 1773osadnicy przebrani za Aborygenów rzucają ponad 300 skrzynek herbaty nad doki: to Boston Tea Party . W odwecie Wielka Brytania postanawia zamknąć port w BostonieMarzec 1774, przedłużyć ustawę o kwaterowaniu , nałożyć wysokie odszkodowania na mieszkańców Bostonu i zreformować proces prawny. Te cztery środki są nazywane przez Amerykanów aktami niedopuszczalnymi, a przez Brytyjczyków aktami przymusu lub aktami karnymi .
W latach 1760-1770 amerykańscy koloniści organizowali opór i protesty przeciwko polityce brytyjskiej. Pomimo różnorodności i wielkości kolonii utworzono sieci solidarności. Głównymi ośrodkami buntu były Boston, Nowy Jork, Filadelfia i Wirginia. The Sons of Liberty , tajnej organizacji amerykańskich przeciwników utworzonych w 1765 roku przeprowadzono szereg działań, począwszy od pisania broszur , do sadzenia drzew wolności , od spotkań politycznych do przemocy miejskiej. Socjologiczny profil Synów Wolności nie był jednolity: byli tam prawnicy i pracownicy. Najważniejszymi przedstawicielami tego ruchu byli Paul Revere , Thomas Young , Joseph Warren , Patrick Henry , John Hancock , James Otis , Thomas Crafts Jr. , John Adams i jego kuzyn Samuel Adams , który był przywódcą buntu w New - Anglia. Działania podejmowane przeciwko władzy brytyjskiej przybierają coraz bardziej radykalne i zorganizowane formy. Jednym z najskuteczniejszych rozwiązań był bojkot w Bostonie w 1764 roku. Demonstracje następują po sobie, domagając się uchylenia aktów. Przemoc, początkowo sporadyczna i ograniczona, mnożyła się przeciwko przedstawicielom brytyjskiej władzy. Zamieszki miejskie najczęściej atakują gubernatorów, ale także urzędników celnych i podatkowych. Stopniowo aktorzy politycznego protestu starają się zjednoczyć i skoordynować swoje działania. Pod koniec 1772 roku, po aferze Gaspée , Samuel Adams rozważa powołanie komitetów korespondencyjnych ( komitetów korespondencyjnych ). Umożliwiłyby utworzenie sieci między stowarzyszeniami patriotów w 13 koloniach. Na początku następnego roku Virginia utworzyła pierwszy komitet, w którym uczestniczyli Patrick Henry i Thomas Jefferson. Z bezpieczeństwem komitety ( Komitet Bezpieczeństwa ) został następnie utworzony w celu zapewnienia realizacji uchwał podjętych przez komisje korespondencji i Kongresu Kontynentalnego .
Trzynaście kolonii wysyła swoich deputowanych, aby tworzyli nielegalne zgromadzenia: najpierw Kongres Stamp Act , potem Kongres Prowincjalny . W 1774 roku Continental Association starała się wzmocnić kampanię bojkotu brytyjskich produktów. Ostatnim etapem, który definitywnie zmienia protest w rewolucję, jest I Kongres Kontynentalny , akt wybitnie nielegalny z punktu widzenia metropolii, gdyż tworzy niezależne zgromadzenie polityczne.