Mapowanie genetyczne jest wykonanie na karcie jest zlokalizowane około się gen lub szeroką podstawę na genomu całkowitej. Mówiąc bardziej ogólnie, jest to określenie pozycji locus ( genu lub markera genetycznego ) na chromosomie jako funkcja szybkości rekombinacji genetycznej . Jednostką odległości jest centymorgan (cM).
Czynność mapowania obejmuje określenie względnych pozycji loci (genów lub sekwencji DNA) na chromosomie . Mapy powiązań uzyskuje się na podstawie częstotliwości rekombinacji między loci . Mapy fizyczne uzyskuje się na ogół przy użyciu hybrydyzacji in situ fragmentów DNA sklonowanych z chromosomami metafazowymi lub przy użyciu hybryd somatycznych lub hybryd napromieniowanych.
Pierwsza mapa genetyczna została wykonana w 1913 roku przez Thomas Hunt Morgan i Alfred Sturtevant na chromosomie X z Drosophila . Pierwszą zmapowaną rośliną była kukurydza w 1935 roku przy użyciu techniki markerów fenotypowych. Technika znakowania molekularnego jest znacznie nowsza.
Mapa będąca diagramem przedstawiającym względne położenie loci na chromosomie i odległości między nimi wyróżniamy następujące typy map:
W cytologiczne mapy genów związanych z mutacjami można przy pewnych mutacji chromosomalnych ma podłoże, które można wykryć za pomocą barwienia techniki paski chromosomów.
Mapowanie porównawcza jest porównanie położenia genów i markerów na mapie chromosomu pomiędzy gatunkami . W porównaniach między blisko spokrewnionymi gatunkami znajdujemy wysoki stopień ochrony:
W takim przypadku lokalizację kilku genów można przewidzieć za pomocą modelu danych. Porównania między odległymi filogenetycznie gatunkami ujawniają wzrost utraty syntenii.
Mapowanie S1 jest sposób charakteryzowania posttranscriptionelles zmian w RNA ( splicing z intronami , etc.) przez hybrydyzację z RNA z DNA jednoniciowy i traktowanie nukleazą S1.