Carmine Nicolao Caracciolo

Carmine Nicolao Caracciolo
Rysunek.
Funkcje
Wicekról Peru
1716 - 1720
Poprzednik Mateo de la Mata Ponce de León
Następca Diego Morcillo Rubio de Auñón
Wielki Hiszpanii
1694 - 1726
Książę Santobuono
1694 - 1726
Biografia
Dynastia Caracciolo firmy Santobuono
Imię urodzenia Carmine Niccolò Caracciolo de Santobuono
Data urodzenia 5 lipca 1671
Miejsce urodzenia Bucchianico
Data śmierci 26 lipca 1726
Miejsce śmierci Madryt
Narodowość  Królestwo Neapolu Imperium hiszpańskie
 
Tata Książę Marino V Caracciolo
Małżonka Giovanna Costanza Ruffo
Isabella Martinez y Luzzitys
Dzieci 16 dzieci, w tym kardynał Giovanni Costanzio Caracciolo
Carmine Nicolao Caracciolo
Wicekról Peru

Carmine Nicolao Caracciolo lub Carmine Niccolò Caracciolo de Santobuono (5 lipca 1671, Bucchianico -26 lipca 1726, Madryt ) to hiszpański i włoski polityk i monarcha . Urodzony w jednej z najważniejszych rodzin szlacheckich królestwa Neapolu , odziedziczył tytuł księcia Santobuono i uzyskał tytuł Wielkiego Hiszpanii w 1694 roku. Po okresie literackim dziesięciu lat wstąpił w dobre podziękowania od króla Filipa V Hiszpanii, który w latach 1701-1711 mianował go ambasadorem w Rzymie, a następnie w Wenecji. W 1716 r. został wicekrólem Peru , stanowisko to pełnił do 1720 r., sześć lat przed śmiercią. Jest także ojcem kardynała Giovanniego Costanzio Caracciolo .

Biografia

Młodość

Carmine Carcciolo urodził się w 1671 roku w Bucchianico , wiosce w Abruzji , w rodzinie Caracciolo z Santobuono , jednej z najpotężniejszych rodów w Królestwie Neapolu . Jest synem Marino V Caracciolo (1646-1694), księcia Santobuono i pana wielu innych lenn w południowych Włoszech, który był również Wielkim Seneszalem Królestwa Neapolu, oraz Giovanny Caracciolo, córki księcia Giuseppe Caracciolo de Torella .

Carmine spędził większość swojej młodości w ojcowskich lennach Castel di Sangro i Bucchianico . Kształcił się tam według zasad ówczesnej szlachty neapolitańskiej. Jego matka ma na niego duży wpływ. Dała mu liberalne wykształcenie, nauczyła go poezji i teatru.

Po śmierci ojca w 1694 odziedziczył tytuł 5 th  księcia Santobuono, książę Castel di Sangro , od 8 -go  markiza di Bucchianico , hrabia Capracotta i Schiavi , barona Castellone z Fraiano , od Belmonte z Roccaspinalveti , z Monteferrante , z Lupara , z Calcasacco delle Fraine, z Moro, z San Vito, z Roccaraso , z Frisa Grandinara, z Castel Collalto i z Gaudioso. W tym samym roku został również mianowany Wielkim Hiszpanią, a także patrycjuszem neapolitańskim i Wielkim Seneszalem Królestwa Neapolu .

Okres literacki

Pod wpływem matki Carmine napisała w wieku 14 lat tragiczną sztukę Costanzatrionfante , która odniosła krótki sukces na dworze królestwa. W latach 1685-1695 poświęcił się całkowicie swojej działalności literackiej. Napisał wiele sonetów , inspirowanych w szczególności Petrarką , a także tragediami i komediami . Cieszył się sympatią wielkich intelektualistów neapolitańskich, którzy wprowadzili go w ówczesny świat literacki. Około 1690 r. Został prezesem Akademii Wściekłych ( po włosku Accademia degli Infuriati ), która skupiała wówczas uczonych, szlachciców i prawników zajmujących się literaturą. Latem 1691 r. Udał się do swoich posiadłości w Agnone, gdzie założył Akademię Niekultywowanych ( po włosku Accademia degli Inculti ). Ostatecznie jego działalność literacka zakończyła się śmiercią ojca w 1694 roku.

Ambasador w Rzymie i Wenecji

W 1695 roku, wkrótce po nadaniu mu tytułu Wielkiego Hiszpanii , poślubił Giovannę Costanzę Ruffo (1679-1715) z rodziny Ruffo di Calabria i córkę księcia Bagnary . Mają 14 dzieci: Marino VI, urodzonego w 1696 r .; Giovanna Irene, urodzona w 1697 r .; Ferdinando, urodzony w 1698 r .; Riccardo, urodzony w 1699 r .; Maria Luisa, urodzona w 1701 roku; Giovanni Antonio, urodzony w 1702 roku; Giacomo, urodzony w 1704 roku; Giulia Litteria, urodzona w 1705 roku; Enrichetta, urodzona w 1707 roku; Giuseppa Antonia, urodzony w 1708 roku; Tecla, urodzona w 1710 roku; Filippo Luigi, urodzony w 1713 r .; Emilia, urodzona w 1715 r .; i przyszły kardynał Giovanni Costanzo , również urodzony w 1715 roku.

Śmierć króla Karola II w 1700 roku wywołała konflikt o tron Neapolu i Sycylii . Carmine następnie zbliża się do frakcji, która życzy sobie przybycia na tron ​​rodziny Burbonów Hiszpanii . Kiedy król Hiszpanii Filip V zostaje królem, Caracciolo zostaje nagrodzony uzyskaniem królewskiej ochrony. Następnie musiał udać się do Nicei, aby spotkać się z przyszłą królową Sabaudii Marią-Ludwiką-Gabrielą i zabrać ją do króla na dworze madryckim , ale nakazano mu udać się do Rzymu jako nadzwyczajny ambasador papieża. Przebywał tam przez 4 miesiące, od października 1701 do lutego 1702.

Po zakończeniu misji wraca do króla i wraca do swoich łask. Wyjechał z nim do Mediolanu i uzyskał obietnicę mianowania ambasadora zwyczajnego Republiki Weneckiej  : 20 czerwca 1703 r. Zastąpił Giovanniego Bazana i objął urząd ambasadora z Neapolu do Wenecji . Po dość trudnej podróży i wielu niepowodzeń, przybył do Wenecji i podjął swoje obowiązki w lipcu 1704. W ciągu 7 lat spędzonych tam, od 1704 do 1711 roku pracował ujawnić skandal szpiegostwa w Królestwie. Neapolu przez wenecka szlachta. Odkrył również w 1706 r. Próbę inwazji Cesarstwa Austriackiego na południowe Włochy z pomocą skorumpowanych ministrów neapolitańskich. Jednak Austriakom nadal udało się najechać Neapol i skonfiskować majątek Caracciolo po skazaniu go na śmierć zaoczną. Dlatego w czerwcu 1711 r. Uciekł z Wenecji do Madrytu , gdzie król Filip V z pompą przywitał go, dziękując mu za lojalność.

Peruwiański okres i śmierć

Król Filip V mianował go wicekrólem Peru w 1711 r., Ale z powodu braku bezpieczeństwa podróży, zamieszania administracyjnego panującego w tym czasie w Hiszpanii i problemów zdrowotnych, na które cierpiał Carmine Caracciolo, wyjazd został przesunięty o kilka lat. : dopiero 13 listopada 1715 r. opuścił Kadyks i przybył do Cartagena de Indias w Kolumbii 9 stycznia 1716 r. Podczas przeprawy stracił żonę, która zmarła przy urodzeniu ostatniego dziecka. Przybył do Limy , stolicy wicekrólestwa Peru , objął urząd wicekróla. Szybko napotkał trudności związane z zarządzaniem tak rozległym terytorium (wicekrólestwo objęło wówczas całą Amerykę Południową poza Brazylią ). Następnie zaproponował utworzenie drugiego wicekrólestwa w celu delegowania władzy. Pomysł został przyjęty z zadowoleniem przez króla Hiszpanii, aw 1717 roku powstała Wicekrólestwo Nowej Granady w północnej Ameryce Południowej . Zajmuje się również przemytem, ​​faworyzowanym przez Anglię i Francję , poprawia usługi morskie między kontynentem europejskim a Nowym Światem oraz walczy z korupcją urzędników i rozprzestrzenianiem się epidemii wśród tubylców. W 1720 roku jego mandat wicekróla dobiegł końca, ale do Europy wrócił dopiero w lipcu 1721 roku.

Następnie osiadł w Madrycie , gdzie poślubił Isabelle Martinez y Luzzitys, która dała mu dwie córki, obie przyszłe niebiańskie siostry w hiszpańskich klasztorach: Marię Eleonorę Teresę (ur. 1724 w Guadalajarze ) i Silvię Matilde.

Zmarł w Madrycie dnia26 lipca 1726.

Źródła

Bibliografia

  1. Raffaele Barometro, Dizionario Biografico degli Italiani , vol.  19,1976, „CARACCIOLO, Carmine Nicola”.
  2. Marco Lupisem Macedonio Palermo, „  I CARACCIOLO DI SANTOBUONO e Cellamare  ” na Libro d'Oro della Nobiltà Mediterranea (dostępny 31 stycznia 2016 ) .

Linki zewnętrzne