Carlos Gardel

Carlos Gardel Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Zdjęcie kolorowane z 1933 roku . Ogólne informacje
Przezwisko Carlos Keep
El Zorzal Criollo
El Morocho del Abasto
El Mago
El Rey del Tango
El Mudo
El Francesito
El jilguero de Balvanera
Imię urodzenia Karol Romuald Gardès
Narodziny 11 grudnia 1890 r
Tuluza ( Francja ) lub Tacuarembó ( Urugwaj )
Śmierć 24 czerwca 1935
Medellín ( Kolumbia )
Podstawowa działalność Wokalista kompozytor
Gatunek muzyczny Tango , milonga pampeana
Instrumenty Głos, gitara
aktywne lata 1912 - 1923
Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Logo Carlosa Gardela.

Carlos Gardel , urodzony jako Charles Romuald Gardès on11 grudnia 1890 rw Tuluzie ( Francja ) i zmarł dnia24 czerwca 1935blisko Medellin w Kolumbii , jest piosenkarką - songwriter z tanga , a także aktor .

Jest uważany za najważniejszą postać tanga w pierwszej połowie XX th  wieku. Jego praca i jego głos klasyfikuje Memory of the World of UNESCO od 2003 roku.

Biografia

W wieku dwóch lat wyemigrował z matką do Argentyny , do Buenos Aires , gdzie dorastał na obszarze pomiędzy dzielnicami Almagro i Balvanera . To właśnie w tej dzielnicy znajdował się słynny Abasto , centralny targ owocowo-warzywny, którego budynek w stylu art deco zachował się do dziś, przekształcony w centrum handlowe.

Utworzony w 1893 r. obszar stał się miejscem koncentracji imigrantów, domów publicznych, conventillos (budynki rodzinne i biedne), kantyn (bistra) i teatrów. Abasto przez długi czas było uważane za jedną z najbardziej tangueros .

W 1902 roku Carlos Gardel zaczął wyróżniać się w tej dzielnicy jako świetny wykonawca tanga.

Payador ( Gaucho „Trubadur”, w Argentynie) José Betinotti  (-y) będzie następnie dać mu imię, które szybko stają się popularne, „  El Zorzal Criollo  ” (Creole piosenka drozd, a criollos będące potomkami pierwszych hiszpańskich kolonizatorów, którzy mieszkał w Buenos Aires) i zmotywuje Gardela do śpiewania w ośrodkach politycznych. Poznamy go również jako „  El Melenas  ” (włochaty?), „  El Morocho del Abasto  ” (Brąz Abasto) oraz jako „  Niemy  ”, gra słów nawiązująca do wyjątkowego głosu!

W okresie dojrzewania, w poszukiwaniu niezależności, porzucił dom i wykonywał różne dorywcze prace, aby przeżyć. Zawsze ciągnęło go do śpiewu, zabawy naśladując wielkich tenorów, a także śpiewania w kawiarni O'Rondeman w zamian za posiłki.

Jako dorosły nadał swoje szlachetne listy temu kulturowemu sposobowi muzyki i tańca, jakim jest tango argentyńskie . Jego wielki debiut miał miejsce w sylwestra 1913 w dużym kabarecie Armenonville w duecie z gitarzystą José Razzano  (w) . W dużej mierze przyczynią się do sławy tego kabaretu przed osiągnięciem światowego sukcesu.

Wystąpił w wielu udanych filmach tego czasu, których scenariusze były dla niego pretekstem do śpiewania.

Jedna z najpiękniejszych sal tanecznych w Paryżu, Bal à Jo , ( rue de Lappe ), została urządzona w kiczowaty sposób i poświęcona jego pamięci w 1936 roku. Ta sala, której oryginalny wystrój został zachowany, jest zawsze odwiedzana; tańczymy tam w szczególności tango argentyńskie na przemian z salsą .

Jego ostatnia duża trasa koncertowa odbyła się w listopadzie 1933 r. w Paryżu , następnie w Nowym Jorku iw największych miastach Ameryki Południowej . W poniedziałek 24 czerwca 1935 roku Carlos Gardel zginął u szczytu świetności niedaleko Medellin w Kolumbii , w katastrofie lotniczej, w której siedział . Nie mógł ponownie zobaczyć swojego miasta Buenos Aires . Jeden z jego wielkich sukcesów, Volver (po francusku Powrót ), był dla niego niemożliwym powrotem i to łodzią, środkiem transportu, który zawsze preferował, jego ciało zostało przywiezione z powrotem do Argentyny . Został pochowany na cmentarzu La Chacarita w Buenos Aires. Jego grób odwiedzają wielbiciele z całego świata.

Argentyńczycy i Francuzi często utrzymywali przyjazne stosunki, dlatego podczas I wojny światowej sprawę Francji popierali naród argentyński, a Carlos Gardel skomponował tango w hołdzie żołnierzom tej wojny podczas kręcenia w 1932 roku. w Paramount kawalerki w Joinville-le-Pont . To tango nazywa się Silencio . Okładka oryginalnej partytury przedstawia żołnierza pochylonego nad dzieckiem w kołysce.

Jakość jego głosu i przedwczesna śmierć będą decydującymi elementami, które uczynią go popularnym mitem. Każdy, kto mówi o tangu lub słyszy o tej muzyce, od razu skojarzy ją z jego nazwą. Carlos Gardel bez wątpienia ucieleśnia teraz tango.

Jego głos oczarował wszystkich słuchaczy, znacznie przekraczając bariery językowe. Jej urok i obecność fascynowały kobiety. Jej braterska postawa przyciągała mężczyzn z całego świata, którzy z przyjemnością słuchali jej wyjątkowego i wiecznego głosu wyrytego na rowkach płyt winylowych.

Carlos Gardel na zawsze pozostanie w sercach Argentyńczyków największym mitem Buenos Aires. W Argentynie jest tak bardzo częścią legendy, że jego imię weszło w wyrażenie używane do powiedzenia komuś, że nie wierzymy w jego historię, śpiąc prosto, mówiąc: „  Anda a cantarle a Gardel!”  "To znaczy:" Idź zaśpiewaj to Gardelowi! ”.

Jego tango

Niektóre z jego piosenek zostały skomponowane do filmów, w których występował lub śpiewał. Dlatego niektóre tytuły tanga czasami zawierają zmiany tempa w zależności od uczuć, które wyłaniają się z tych filmów i które można znaleźć w tekstach. Z tych powodów możemy przejść z allegro na moderato lub lento , aby nadać filmowi większą głębię. Tak więc w filmie Cuesta abajo iw piosence o tym samym tytule słychać drobne zmiany tempa. Tomo y Obligo (piosenka z filmu Las luces de Buenos Aires ), tango śpiewane przez Carlosa Gardela, zawiera także zmiany tempa, które nie pojawiają się w interpretacji tego samego tytułu przez „Charlo” ( Carlos José Pérez ).

Z drugiej strony tango argentyńskie z reguły zachowuje specyficzną dla siebie swobodę rytmu, która stanowi o jego uroku i zmysłowości. Różne kadencje są określane wolą dyrygenta lub muzyka, jeśli ten ostatni gra solo. To zróżnicowane tempo w ramach tego samego tanga wyjaśnia również powody, dla których rzadko spotykamy bębny (perkusję) w orkiestrach, szczególnie w tangu argentyńskim.

Kontrowersje dotyczące jego miejsca urodzenia

Miejsce urodzenia Carlosa Gardela wciąż jest przedmiotem gorących kontrowersji, podsycanych patriotyczną dumą trzech narodów. Zderzają się dwie tezy. Chodzi o to, że istnieje testament, który stwierdza, że ​​Gardel urodził się we Francji , ale kilka oficjalnych dokumentów stwierdza, że ​​urodził się w Urugwaju , co prowadzi badaczy do poparcia jednej lub drugiej z dwóch tez.

Dwie teorie…

Francuski

Od 1998 roku profesor Christiane Bricheteau niezbicie udowadnia pochodzenie Carlosa Gardela ze strony matki w Tuluzie. Wykazuje, że jest on naturalnym synem Marie Berthe Gardes i że urodził się w Tuluzie , w hospicjum Saint-Joseph de la Grave, 11 grudnia 1890 roku. W 2008 roku odkrywa, że ​​Carlos Gardel był również nieślubnym synem Toulousain o imieniu Paul Lasserre. W 2010 roku, wraz ze zdjęciami uzupełniającymi, zademonstrowała to w swojej książce Carlos Gardel fils de Toulouse - Prawda i dowody na obrazach .

Wybór narodowości urugwajskiej przez Gardela miał na celu uniknięcie problemów podczas jego europejskich podróży, a zwłaszcza we Francji. Rzeczywiście, od urodzenia we Francji, Charles Romuald Gardes został po raz pierwszy zmobilizowany w armii francuskiej w 1910 roku, by odbyć dwuletnią wówczas służbę wojskową. W 1914 roku samotny Charles Romuald Gardes został ponownie zmobilizowany na czas I wojny światowej .

Dwukrotnie, nie przedstawiając się francuskim władzom wojskowym, Charles Romuald Gardes został uznany za „zbuntowanego” recydywistę. Za swoją pierwszą dezercję Charles Romuald Gardes groził pięć lat więzienia. Od 1914 r. do 11 grudnia 1943 r., kiedy zostałby automatycznie objęty amnestią, druga niesubordynacja Charlesa Romualda Gardesa nałożyła na niego karę śmierci. Ponadto, wobec braku umowy ekstradycyjnej między Francją a Urugwajem (tak będzie do 1966 r.) i jako obywatel Urugwaju, Gardel cieszył się całkowitym immunitetem.

Równolegle z publikacjami prof. Autorzy uzupełnią tę początkową pracę w trzech innych pracach.

To nie przypadek, że w popularnych dzielnicach Buenos Aires w Argentynie Gardel był nazywany „  El Francesito  ” (mały Francuz). We Francji wiedza o pochodzeniu Gardela w Tuluzie zawsze była silna w Tuluzie, podobnie jak jego narodziny otoczone zapachem skandalu. Wreszcie, liczne wizyty, jakie Gardel składał w swojej rodzinie w Tuluzie i Tarn , robione od czasu do czasu fotografie, jego listy i holograf, solidnie i trwale podtrzymają tezę o francuskim pochodzeniu człowieka, który był emblematycznym wynalazcą śpiewanego tanga.

Dla porównania teza urugwajska nie opiera się na żadnym udowodnionym fakcie. Ponadto nie jest skorelowany z urzędowymi aktami administracyjnymi, takimi jak akt urodzenia lub zgonu dziecka „tzw. zastępczego” i pomija miejsce pochówku tego dziecka. Wreszcie, wbrew tezie francuskiej, „bajka urugwajska” nie może opierać się na dokumentach fotograficznych rodziny Gardel.

Teza urugwajska i wynikająca z niej kontrowersje sięgają lat 60. Ich początki znajdują się w osobie mało znanego felietonisty Erasmo Silvy Cabrery, który podpisał swoje dokumenty w gazecie El Pays de Montevideo pod pseudonimem „Avlis”. Nadal utrzymywany na brzegach Rio de la Plata spór trwa do dziś z oczywistych względów ekonomicznych; ale także z powodu świeckiej rywalizacji, która sprzeciwia się Argentynie i Urugwajowi.

Na całym świecie podnoszą się głosy za praktyką testów DNA po obu stronach Atlantyku, ponieważ potomkowie Carlosa Gardela istnieją zarówno po matczynej, jak i ojcowskiej stronie, zwłaszcza we Francji.

urugwajski

Według urugwajskiego śledczego Nelsona Bayardo: „Gardel nie użył francuskich dokumentów do uregulowania swojej sytuacji, po prostu dlatego, że nie był Charlesem Romualdem Gardèsem z Tuluzy. Historia dezercji wyklułaby się, aby zdewaluować pierwszy dokument Gardela, datowany na 1920 rok, ponieważ do tej pory nie miał on żadnego dokumentu dotyczącego jego narodzin. Głębokie powody utrzymania tej tajemnicy były prawdopodobnie motywowane chęcią umożliwienia Berthe Gardes, jego przybranej matce, dostępu do dziedzictwa piosenkarza, ponieważ było to jego życzeniem. Gardel nazywał siebie Urugwajczykiem, ponieważ był Urugwajczykiem. Potem Gardel przyjął argentyńskie obywatelstwo, ponieważ kochał Buenos Aires i był wdzięczny i zawsze trzymał kącik serca dla „przyjaciół MOJEJ ziemi i MOJEJ rasy” . Jak powiedział RCA Victor , „Francja była dla niego obca” .

Dla urugwajskich śledczych Gardel nie był tą samą osobą co Charles Romuald Gardes, ponieważ mógł uregulować swoją sytuację prawną w 1920 roku, ale tego nie uczynił. Gdyby to był ten sam człowiek, francuskie prawo pozwoliłoby mu zachować obywatelstwo do ukończenia wówczas 21 roku życia) ze względu na jego urodzenie we Francji. Ale potem, po 11 grudnia 1911 r., gdyby powiadomił drogą konsularną francuskie władze cywilne i wojskowe o swoim ostatecznym wyborze obywatelstwa argentyńskiego, mógłby zostać zwolniony z francuskich obowiązków wojskowych. To, że Charles Romuald Gardes nigdy nie podjął takiego działania, może oznaczać, że nie był Carlosem Gardelem. Co więcej, Charles Romuald Gardes nigdy nie ubiegał się o obywatelstwo argentyńskie. Jedyną osobą, która o to poprosiła, był Carlos Gardel, który powiedział, że urodził się w Tacuarembó w Urugwaju 11 grudnia 1887 roku.

Zgodnie z wzmiankami odnotowanymi przez urugwajskich śledczych, Gardel urodził się w Tacuarembó w Urugwaju na początku dekady 1880 r. (z pewnością między 1883 a 1884 r.) w cudzołożnym związku w rodzinie przywódcy politycznego Tacuarembó : Carlos Escayola, z Maríą Lelia Oliva, jej 13-letnią szwagierką. Cechy tego narodzin sprawiły, że dziecko zostało usunięte z łona tej rodziny i oddane pod opiekę młodej Francuzki Berthe Gardes. Legenda o jego francuskim pochodzeniu miała swój początek dopiero w jego testamencie, sfałszowanym, by po jego brutalnej i niespodziewanej śmierci odziedziczyć po nim przybraną matkę artysty, Berthe Gardes (1865-1943).

Jednak we francuskich rejestrach stanu cywilnego, w szczególności w Archiwum Miejskim Tuluzy, zachowały się ślady syna Berthe Gardes, nazwiskiem Charles Romuald Gardes, urodzonego w Tuluzie 11 grudnia 1890 r., a także dokumenty argentyńskie. do przybycia Berthe Gardès i jej syna Karola do Buenos Aires 9 marca 1893 r.

Jednak jedyna dokumentacja prawna, którą Gardel wykorzystał w swoim życiu, którą uzyskał w 1920 roku, mówiła, że ​​urodził się w Tacuarembó w Urugwaju w 1887 roku i był synem Charlesa i Marie Gardelów, którzy zmarli już w 1920 roku.

Również odkrycie dokumentów potwierdzających, że Carlos Gardel rozpoczął naukę w szkole w Montevideo przed przybyciem Berthe Gardes i jego syna Charlesa do Buenos Aires, pozwala nam rozważyć inną historię. W każdym razie nikt nigdy nie kwestionował faktu, że Gardel został wychowany przez Berthe Gardes.

W Urugwaju wiele głosów domaga się, jak dotąd bezskutecznie, przeprowadzenia analiz DNA w celu ostatecznego rozstrzygnięcia kontrowersji.

W swoim życiu Gardel był kilkakrotnie pytany przez dziennikarzy o miejsce jego urodzenia, a jego odpowiedzi, zwłaszcza w Argentynie, są łatwo wymijające; można to jednak wytłumaczyć jego pragnieniem schlebiania patriotycznym nastrojom argentyńskiej publiczności. Miał jednak odpowiedź, dobrze pasującą do zachowania tajemnicy: „Urodziłem się w Buenos Aires w wieku dwóch i pół lat” . Kilkakrotnie jednak opowiada dziennikarzom urugwajskim, że urodził się w Urugwaju , a zwłaszcza w Tacuarembó. Z drugiej strony, podczas swojej podróży po Francji, spotkał rodzinę Berthe Gardes przedstawiającą ich jako własną rodzinę, a jego odręczne listy do niektórych członków tej rodziny Gardes mówią o wujkach i ciotkach.

W każdym razie, praca i głos Carlos Gardel klasyfikuje Memory of the World of UNESCO od 2003 roku, który oficjalnie przedstawia artystę jako „argentyńskiego śpiewaka urodzonego we Francji” . Carlos Gardel należy teraz do świata.

Kompozycje

Wśród jego licznych kompozycji zacytujmy:

  • Amargura
  • Kanion Buenos Aires
  • Zapytanie o Mi Buenos Aires
  • Cuesta abajo
  • El día que me quieras
  • W los campos we flor
  • Golondrinas
  • Guitarra, guitarra mia
  • Lejana tierra mia
  • Olvido
  • Por una cabeza
  • Requerdo malevo
  • Rubie z Nowego Jorku
  • Soledad
  • Czarny czarny
  • Sus ojos cerraron
  • Tomo, jesteś zobowiązany
  • Volver
  • Volvió una noche
  • Caminito
  • Viva la Patria
  • Cisza

Filmografia

  • 1917: Flor de durazno autorstwa Francisco Defilipis Novoa
  • 1931: Las luces de Buenos Aires autorstwa Adelqui Millara
  • 1932: Espérame autorstwa Louisa Gasniera
  • 1932: La casa es seria (Poważny dom) Luciena Jaquelux
  • 1932: Melodía de arrabal Louisa Gasniera
  • 1934: Cuesta abajo autorstwa Louisa Gasniera
  • 1934: El Tango de Broadway autorstwa Louisa Gasniera
  • 1935: El día que me quieras autorstwa Johna Reinhardta
  • 1935: Bar Tango autorstwa Johna Reinhardta
  • 1936: Cazadores de Estrellas przez Norman Taurog

Muzea i zabytki

Ikonografia

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Czasami jest notowany jako urodzony w Tacuarembó ( Urugwaj ). Zobacz #Kontrowersje dotyczące jego miejsca urodzenia .

Bibliografia

  1. „Revelations. Carlos Gardel, ten bardzo francuski oszust ” , kurierinternational.com , 22 listopada 2012
  2. (Es) Biografia en el sitio internetowej oficjalna del Ministerio de Educación del Gobierno de Argentina
  3. „Testamento de Carlos Gardel” , na todotango.com
  4. (w) Simon Collier , Życie, muzyka i czasy Carlosa Gardela , University of Pittsburgh Pre,15 grudnia 1986, 368  s. ( ISBN  978-0-8229-7642-4 , czytaj online ) , s.  3
  5. (Es) María Selva Ortiz Bosc , Carlos Gardel: el silencio de Tacuarembó , Ediciones de la Plaza,1995( czytaj online ) , s.  9
  6. oryginalne-nagrania-carlos-gardel-horacio-loriente-collection-1913-1935 www.unesco.org
  7. Dawny Mercado de Abasto, obecnie centrum handlowe Abasto
  8. Te dwie interpretacje możemy porównać tutaj: Museo Casa Carlos Gardel , „  Tomo y obligo by Gardel  ” ,18 marca 2013 r.(dostęp 28 sierpnia 2016 r. )  ; Paul GomezPhD , "  Tomo y obligo by Charlo  " ,24 lipca 2009(dostęp 28 sierpnia 2016 )
  9. Carlos Gardel syn Tuluza , ( ISBN  978-2-95216-061-2 )
  10. Carlos Gardel: jego francuscy poprzednicy” ( ISBN  978-9-50051-737-9 ) .
  11. EventTango, "  Carlos Gardel był rzeczywiście Francuzem... z pochodzenia!"  », Blog ,21 września 2012( przeczytaj online )
  12. Carlos Escayola
  13. María Lelia Oliva, matka Carlosa Gardela, jej pozostałych dzieci, autorstwa Martiny Iñiguez
  14. urodzenia Charlesa Romualda Gardesa (tytuły w języku hiszpańskim)
  15. El País , 22.09.2013 [1] Gardel: artysta nacido w Tacuarembó
  16. „  Tuluza: pomnik mistrza tanga Carlosa Gardela zainstalowany w pobliżu jego miejsca urodzenia  ” , na France 3 Occitanie (dostęp 28 sierpnia 2020 r. )

Załączniki

Bibliografia

Po francusku
  • Christiane Bricheteau, „Wkład w genealogię Carlosa Gardela”, Revue universitaire Caravelle , 1998, s.  255-261 .
  • Christiane Bricheteau, Biuletyn Akademia Portena del Lunfardo , n O  1538 2001.
  • Christiane Bricheteau, Genealogia mitu lub rodziny Toulouse Carlosa Gardela , publikacja własna, styczeń 2004 r.
  • Christiane Bricheteau, Carlos Gardel syn Tuluzy, Prawda i dowody w obrazach , maj 2004.
  • Monique Ruffié, Juan Carlos Esteban & Georges Galopa, Carlos Gardel, jego francuskie pochodzenie , Editorial Corregidor, Buenos Aires, 2007, ( ISBN  978-9-50051-737-9 ) .
  • Christiane Bricheteau, Carlos Gardel syn Tuluza , ( ISBN  978-2-95216-061-2 ) , marzec 2010.
Po hiszpańsku
  • Julián y Osvaldo Barsky, Gardel la biografia , Buenos Aires, Taurus, 2004, 943  s. , ( ISBN  978-9-87040-013-4 ) .
  • Nelson Bayardo, Carlos Gardel - A la luz de la history , Editorial Aguilar, Impreso en Urugwaj, 2000 ( ISBN  978-9-97465-387-0 )
  • Simon Collier, Carlos Gardel, su música, su època , Buenos Aires, Plaza & Janés, 2003, 249  s. , ( ISBN  978-1-40009-958-0 ) .
  • Juan Carlos Esteban, Monique Ruffié & Georges Galopa, Carlos Gardel, kontrowersje i punto final , Editorial Corregidor, Buenos Aires, 2010, ( ISBN  978-95005-1885-7 ) .
  • Georges Galopa, Monique Ruffié i Juan Carlos Estéban, El padre de Gardel , Proa Amerian Editores, Buenos Aires, 2012, ( ISBN  978-9-87176-658-1 ) .
  • Monique Ruffié de Saint-Blancat, Juan Carlos Esteban & Georges Galopa, Carlos Gardel, sus antecedentes franceses , Editorial Corregidor, Buenos Aires, 2006, ( ISBN  978-9-50051-634-1 ) .
  • Elena Irene Gardes Carlos Gardel y la raíz de mi genealogía , Buenos Aires, Corregidor, 2004, 140  s. , ( ISBN  9789-5-00509-41-1 ) .
  • Ricardo Ostuni, Repatriación de Gardel , Buenos Aires, Ediciones Club de Tango, 1995, ( ISBN  978-9-50051-114-8 ) .
  • Carlos Ríos y Javier Penelas, José Razzano, sombra al protagonismo , Villa, Martelli, Redakcja AqL, Bs. As. 2010, ( ISBN  978-9-87115-978-9 ) .

Zobacz również

Linki zewnętrzne