Cap de la Estaca de Bares

Przylądek Estaca de Bares
Obraz poglądowy artykułu Cap de la Estaca de Bares
Lokalizacja
Kraj Hiszpania
Wspólnota autonomiczna Galicja
Informacje kontaktowe 43 ° 47 ′ 25 ″ północ, 7 ° 41 ′ 17 ″ zachód
Ocean Morze Kantabryjskie i
Ocean Atlantycki
Geolokalizacja na mapie: Galicja
(Zobacz lokalizację na mapie: Galicja) Przylądek Estaca de Bares
Geolokalizacja na mapie: Hiszpania
(Zobacz sytuację na mapie: Hiszpania) Przylądek Estaca de Bares
Geolokalizacja na mapie: Europa
(Zobacz sytuację na mapie: Europa) Przylądek Estaca de Bares

Cape da Estaca de Bares to czapka z północno-zachodnim wybrzeżu hiszpańskiej z Rias Altas  (ów) (na ujściach wysokie), w wspólnocie autonomicznej z Galicji , w gminie Manon ( La Coruña ). Stanowi część hiszpańskiego wybrzeża Północnego Atlantyku, wyznaczając konwencjonalny rozdział między Morzem Kantabryjskim na wschodzie a Oceanem Atlantyckim na północy i zachodzie. Przylądek kończy się skalistym punktem zwanym „Punta da Estaca de Bares”.

Etymologia

„Estaca” (żeńska nazwa zwyczajowa) to galicyjskie/hiszpańskie słowo oznaczające „stawkę”. Indoeuropejski rdzeń „stig” (nakłuć, który w starożytnej grece znajdujemy jako στίγμα, stigma, stigmatis ) stał się „stikka” i „stakka” i dał we francuskim gotyckim „estache” (1080) następnie „estaque ”( słupek, słupek), a także „stawka ”(stawka, słup, tyczka) i„ kij ”(kij, laska) w języku angielskim, a także„ stacca ”w języku włoskim i„ estaca ”po hiszpańsku (stawka). Ta rodzina słów dała również „estacada” w języku hiszpańskim i „estacade” w języku francuskim (seria palików, aby bronić miejsca lub coś zatrzymać, na przykład pomost z listew, który powstrzymuje morze). „Estaquín” i „Estaquilla” to dwa zdrobnienia od Estaca, co oznacza „mała stawka”.

„Bares” to toponim, to nazwa jednej z dwóch wiosek Przylądka.

„Punta” (powszechna nazwa żeńska) to galicyjskie tłumaczenie słowa „wskazówka”.

Geografia

Generał

Położony w północnej Galicji przylądek Estaca de Bares („el cabo de la Estaca de Bares” w języku kastylijskim, „o cabo da Estaca de Bares” w języku galicyjskim) jest najbardziej wysuniętym na północ przylądkiem Półwyspu Iberyjskiego . Jest to granitowy cypel o płaskorzeźbie - między 100 a 210 m n.p.m. - dzikiej przyrody wrzosowisk i prawie niezamieszkanego lasu, otoczony klifami o wysokości od 50 do 200 metrów, tworzącymi imponujący krajobraz. Płaskowyż, który tworzy dużą część przylądka, nazywa się Ventureiro. Przylądek jest wąskim i długim pasem ziemi, mniej więcej prostokątnym, o długości około 2,9  km i szerokości 1,3  km , zorientowanym na północny wschód. Oddziela wielką ría de Ortigueira  (es) , zwaną także „Ría de Ortigueira y Ladrido”, na zachodzie, zasilaną przez río Mera  (es) i małą ría do Barqueiro  (es) na wschodzie, zasilaną przez rzekę Sor  (y) .

Punta da Estaca de Bares (czubek A Estaca de Bares) znajduje się dość na północ, za latarnią morską i składa się z szeregu bardzo poszarpanych stosów skalnych i dwóch małych wysepek końcowych. Najbardziej na północ wysunięta jest „O Estaquín”, a najbliższa latarni „A Estaquilla”.

Niektóre plaże przylądka są niedostępne, ponieważ znajdują się u podnóża stromych klifów.

Wzdłuż wybrzeży Galicji, od Punta de Estaca de Bares i sąsiedniego przylądka Cap Ortegal do Rías Baixas i granicy portugalskiej, rozciąga się najbardziej postrzępione wybrzeże hiszpańskiego wybrzeża, porównywalne z wybrzeżami bretońskimi.

La Estaca de Bares, chronione miejsce naturalne

La Estaca de Bares to hiszpańska LIC , „Lugar de Interes Comunitario” (Miejsce o znaczeniu wspólnotowym), o powierzchni 935,79 ha i kodzie ES1110010 również sklasyfikowana jako ZEPVN, „Zona de Especial Protección de los Valores Naturales” (Specjalna Ochrona Strefa Wartości Przyrodniczych). Część obecnego LIC została uznana za „Sitio Natural de Interés Nacional” (Naturalne miejsce o znaczeniu narodowym) rozporządzeniem ministerialnym z 1933 roku.

Wioski

Na przylądku znajdują się dwie wioski, Vila de Bares (znak przy wejściu do wioski wskazuje Vila de Vares) i Porto de Bares (Port Bares).

Vila de Bares znajduje się przy wschodnim wejściu do Cape Estaca de Bares. Nie znajduje się bezpośrednio nad morzem, ale z punktu widzenia można podziwiać ujście rzeki O Barqueiro, nabrzeże i plażę Porto de Bares poniżej, a także wyspę Coelleira .

Porto de Bares (według pisowni galicyjskiej i „Puerto de Bares” w języku kastylijskim) to mała nadmorska wioska rybacka w ujściu rzeki O Barqueiro. Długa plaża z drobnym, czystym piaskiem w kształcie podkowy jest oznaczona przez dwie serie skał, z których pierwsza składa się z ogromnych bloków zaokrąglonych przez erozję morską, a druga to mały skalisty klif otaczający plażę. Stamtąd można podziwiać ładny widok na wyspę Coelleira (galicyjskie słowo oznaczające „pustynię, miejsce z wieloma królikami”, od „coello” i „conejo” po kastylijsku), „królik”; kastylijski odpowiednik „coelleira” to „conejera”).

Hipotezy historyczne na molo w Porto de Bares

Molo w Porto de Bares, zwane „O Coído”, wykonane z dużych bloków okrągłych kamieni cyklopowych, które zostały zniszczone przez morze, stanowi wyjątkowy i rzadki krajobraz, którego nie oferują współczesne groble. Archeolog i uczony  galicyjski z Real Academia de la Historia Federico G. Maciñeira y Pardo de Lama (gl) (1870–1943) sądził, że po wykopaliskach archeologicznych na molo w latach 1930–1932 zbudowano pierwszą groblę przez Fenicjan i że założyli bazę morską i handlową w Porto de Bares przed ich przeprawą przez Atlantyk w kierunku Francji i Irlandii (zob. rozdział Bibliografia dotyczący prac na temat prac archeologicznych Maciñeiry i nawigacji w starożytności). .

Jednak hipoteza Maciñeiry została podważona przez archeologiczny projekt badawczy z udziałem historyków, fizyków i inżynierów w 2007 r., koordynowany przez grupę Puertos y Costas z Universidade da Coruña (UDC). Doszedł do wniosku, że molo nie jest tak stare, jak twierdził Maciñeira. Według ekspertów, którzy pracowali nad tym projektem, początki Bares Pier są prawdopodobnie rzymskie. Pojawienie się pojemników pochodzenia rzymskiego przeznaczonych do przygotowania wędlin, czy odkrycie mozaiki z tego samego okresu w kościele Vila de Bares to tylko niektóre z dowodów, które wykorzystał zespół Uniwersytetu w Corunie do wzmocnić swoją tezę. Niektórzy członkowie zespołu uważają nawet, że molo może być średniowieczne.

Tak czy inaczej, Porto de Bares jest uznawane za najstarszy port w Galicji, który działa do dziś.

  • Porto de Bares - molo o nazwie O Coído

  • Wioska Porto de Bares widziana z molo

  • Widok na pobliską górę z molo

Wielorybników w Porto de Bares XVI th  century

W XVI -tego  wieku, port Bares widział intensywną działalność polowania na wieloryby, a nie od ludzi, ale to Manon baskijskich rybaków, którzy używali północne porty Galicji w pięciu kampaniach roczny połów, od listopada do marca.

Punkty widokowe rozstawione w rejonie latarni morskiej z widokiem na morze zaalarmowały, gdy zobaczyli na morzu wieloryby. Znalezione w 2008 r. gliniane słoiki były używane do spalania tłuszczu wielorybów, aby wytworzyć czarny dym ostrzegający przed zbliżającym się polowaniem.

Ten upolowany gatunek zwany wielorybem biskajskim (po hiszpańsku „ballena de los vascos”, wieloryb basków), który może mierzyć do 16 m, był łatwą i praktyczną zdobyczą, ponieważ zbliżał się bardzo blisko wybrzeży, był powolny i potulny i unosił się po zabiciu, co ułatwia jego zlokalizowanie. Chociaż był duży, nie należał do największych, ale 250 baryłek tłuszczu można było wydobyć z osobnika, aby wyprodukować olej o dużym znaczeniu gospodarczym.

Działalność wielorybnicza była tak rozwinięta, że ​​400 lat później obszar ten nadal zachował wiele szczątków setek ich szkieletów. W 2008 roku podczas prac w porcie Porto de Bares odkopano kości waleni, których obiektem badań stała się Sociedade Galega de Historia Natural (SGHN, Société Galicienne d'Histoire Naturelle). Posiada żuchwy i łopatki tych waleni, które zostały wydobyte z zamiarem pojawienia się w zbiorach jej przyszłego muzeum w Ferrol. Mieszkańcy wioski Porto de Bares, z których niektórzy przekazali SGHN kawałki waleni, których byli właścicielami, wyjaśnili, zapytani o obecność kości wielorybów w ich wiosce, że rzeczywiście słyszeli rozmowy o prawie zapomnianej działalności wielorybniczej, praktykowanej przez kilka stuleci wcześniej w ich porcie.

  • Wielorybnictwo - Cosmographie Universelle de Thevet, Paryż, 1574

Inne aspekty geologiczne

Cały obszar, usiany dużymi okrągłymi skałami, zarówno na lądzie, jak i pod morzem, stanowi niezwykłą formację geologiczną: podwodna inspekcja ujawniła bloki o nietypowych rozmiarach, sięgające nawet 7 m wysokości.

Pogoda

Klimat jest oceaniczny, łagodny i wilgotny. Średnia roczna temperatura wynosi 12,9  °C . Roczne opady wynoszą 1062  mm , bez mrozów. Miejsce to podlega intensywnym wiatrom i silnym sztormom, podobnie jak całe wybrzeże Galicji. Z tego powodu Galicja została wyposażona w wiele turbin wiatrowych.

Dziedzictwo

Latarnia morska

Na dalekiej północy przylądka znajduje się latarnia morska Estaca de Bares , najbardziej wysuniętej na północ Półwyspu Iberyjskiego.

Charakterystyka latarni morskiej
  • n O   krajowych: 03100
  • n O   International, D-1686
  • Szerokość geograficzna: 43 ° 47 ′ 02 ″ N
  • Długość geograficzna: 7 ° 41 ′ 03 ″ W
  • Zasięg lampy: 25 mil
  • Wysokość nad morzem: 101 m
  • Wysokość: 10 m²
  • Wygląd: GpD (2) B 7,5s FL (2) W 7,5s
Historia latarni morskiej

Pierwszy plan oświetlenia wybrzeża hiszpańskiego powstał w 1846 roku. Początkowo przewidywał instalację latarni morskiej na przylądku Finisterre i drugiej na przylądku Ortegal . Ostatecznie, po konsultacjach z żeglarzami, postanowiono zbudować pierwszorzędną latarnię morską w Estaca de Bares. Projekt, nadzorowany przez inżyniera Félixa Uhagóna , rozpoczął się w grudniu 1849 r. podczas silnej i ciągłej burzy. Koszt latarni to 131 830  reali . Układ optyczny zainstalowany w czerwcu iLipiec 1850i wszedł w życie dnia 1 st wrześniu tego samego roku rondo białe światło, które świeci wiązkę raz na minutę, pod nadzorem trzech latarników. Wyposażona w mechaniczną lampę typu Sautter z mechanizmem zegarowym, składa się z 5 części: maszyny, złoża oleju, korpusu bomby, rurek wznoszących paliwo oraz zapłonnika wyposażonego w 5 knotów. Paliwa używane z biegiem czasu to oliwa z oliwek, parafina i ropa naftowa, aż20 sierpnia 1905.

16 września 1948, mechanizm zegarowy jest zmieniany tak, aby co 10 sekund uzyskiwać snop światła.

Ogólny plan robót publicznych z 1939 r. zatwierdził elektryfikację latarni morskiej i instalację latarni lotniczej (hiszpański termin oznaczający latarnię morską zdolną emitować wiązkę światła w równej odległości w poziomie dla statków i w pionie dla statków. samoloty) jako syrena. Prace te wykonano w 1949 roku, kiedy latarnia przybrała obecny wygląd.

W 1993 roku zainstalowano całkowicie odnowione urządzenia oświetleniowe, zautomatyzowane przez zarząd portu Ferrol-San Cibrao i zdalnie sterowane z portu Ferrol.

W 1998 roku radiolatarnia kołowa LB-100 została zastąpiona stacją DGPS .

W 2003 roku latarnia przeszła gruntowną renowację zewnętrzną. Puertos del Estado (porty stanowe) utworzyły stację AIS, która może zaopatrywać centrum kontroli w informacje o statkach pływających w pobliżu.

Ścieżka prowadząca od latarni morskiej do Punta de Estaca de Bares jest obecnie podatna na erozję z powodu dużej liczby odwiedzających ten północny punkt Hiszpanii.

  • Latarnia morska Estaca de Bares widziana z samolotu

  • Latarnia morska Estaca de Bares - fasada przednia

  • Latarnia morska Estaca de Bares – część tylna

  • Latarnik w sferze latarni morskiej Estaca de Bares

Amerykańska baza wojskowa

Zasada działania stacji LORAN

Hiszpania gościła dwie amerykańskie stacje LORAN , jedną w l'Estartit , w gminie Torroella de Montgrí w Katalonii , a drugą w Estaca de Bares. LORAN (LONG RANge Navigation) to elektroniczny system nawigacji radiowej dalekiego zasięgu, który wykorzystuje odstępy między odbiorem nadawanego sygnału z trzech lub więcej punktów w celu określenia pozycji. Został opracowany w czasie II wojny światowej jako pomoc w nawigacji alianckiego lotnictwa i konwojów morskich na Północnym Atlantyku.

Realizacja

System LORAN firmy Estaca de Bares został zainstalowany na zlecenie Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych , w wyniku porozumienia z 1953 roku pomiędzy Eisenhowerem a generałem Franco . Faza budowy i testów została zakończona w 1960 roku, a oddana do użytku w 1961 roku. Do 1977 roku stacja pozostawała pod dowództwem USCG (United States Coast Guard) pod dowództwem Johna Wcilso. Przez lata swojej służby jego celem było wykorzystanie w przypadku awarii głównej sieci LORAN w Europie.

Później przeniesiona do USAF (US Air Force), baza wojskowa została zmodyfikowana i powiększona w celu spełnienia celów wojskowych. Stacja uczestniczyła następnie w misji jedwabnych bransoletek od 1961 dosierpień 1991, gdy obiekty te są zamknięte. W tym okresie wykorzystano szereg radiotelefonów i multiplekserów sygnałowych do utrzymywania kontaktu kilku nadajników z Boeingiem EC-135 , Boeingiem 707, którego misją było aktywowanie amerykańskiej przeciwlotniczej obrony nuklearnej na wypadek, gdyby sowiecki atak zniszczył centra. .

Stacja Estaca, w fazie LORAN, miała dwa odpowiedniki, jeden we Francji (stacja Porspoder ), a drugi w Walii ( stacja East Blockhouse ).

Demontaż

Po 40 latach służby amerykańskie instalacje zostały zdemontowane z powodu przestarzałości w 1991 roku. Od tego czasu należą do Ministerstwa Obrony. Zapomniane przez administrację, znajdują się teraz w sytuacji opuszczenia i są przedmiotem wandalizmu i tagowania, pomimo dość dobrego stanu konstrukcji budynków.

Projekt rehabilitacyjny

W kwiecień 2009, opiekun latarni Eugenio Linares Guallart opracował projekt rehabilitacji starych instalacji, w którym proponuje administracji ich wzmocnienie poprzez utworzenie w tym miejscu muzeum historyczno-edukacyjnego poświęconego wojskowej przeszłości tego obszaru , również integrujące działania związane z florą i fauną Estaca de Bares, z hydraulicznymi młynami zbożowymi o znaczeniu etnograficznym i kulturowym, a także stworzenie nadmorskiej promenady i punktu widokowego.

  • Estaca de Bares - baza amerykańska - Widok ogólny

  • Estaca de Bares - Szczegóły budynku

  • Estaca de Bares - baza amerykańska - Studio techniczne

  • Estaca de Bares - amerykańska baza w ruinach

Stacja ornitologiczna

Zobacz rozdział Fauna i dwa zdjęcia poniżej.

Hydrauliczne młyny do zboża

Pomiędzy bazą wojskową a stacją ornitologiczną, niedaleko latarni morskiej, znajdujemy ruiny kilku starych młynów zbożowych, napędzanych wówczas energią hydrauliczną: nadal widać kanały dopływu wody. Są ułożone jeden nad drugim, schodząc w dół klifu.

  • Po lewej zrujnowane młyny zbożowe, a pośrodku u góry stacja ornitologiczna

  • Stacja ornitologiczna

Semafor Estaca de Bares

Pod koniec XIX th  wieku, „Semafor Bares” (semáforo Bares w języku hiszpańskim), położony w miejscowości Santa Maria de Bares, dawny budynek wojskowy, w którym trzy funkcje były komunikacja ze statkami przez znaki wykonane z flagami, wojskowy punkt obserwacyjny i ośrodek meteorologiczny. Znajduje się na wzgórzu, 1700  m od latarni morskiej i na wysokości 210 m n.p.m. Służył do końca lat 60. XX wieku.

Pod koniec 1990 i na początku XXI -go  wieku, został odnowiony i przekształcony w „Nature Hotel” (natulareza hotel w kastylijskim) i został zainaugurowany15 sierpnia 2002 r.. Otacza go elegancki ogród, który łączy rabaty kwiatowe i duże skały, dopełnione przez zużycie wody. Z hotelu i otwartego dla publiczności ogrodu wyjątkowy widok panoramiczny ze względu na wysokość tego miejsca pozwala objąć w 360 stopniach Ria de Cariño y Ortigueira, Cape Ortegal, latarnię morską Estaca de Bares, Atlantyk, wyspa Coelleira, ujście O Barqueiro i jego wioski, a także grobla (O Coíro) i plaża Porto de Bares. Semafor Bares położony na północ od wąskiego przylądka Estaca de Bares i otoczony z trzech stron morzem, piękny widok z hotelu daje poczucie odosobnienia.

Można do niego dojechać dwiema drogami: jedną z latarni morskiej i amerykańskiej bazy wojskowej, a drugą z wioski Vila de Bares okrężną drogą. Współrzędne semafora Baresa to:

  • Szerokość geograficzna 43 ° 46 ′ 43,6 ″
  • Długość geograficzna 7 ° 40 ′ 02,28 ″

  • Semaforo de Bares (hotel)

  • Po prawej czubek Estaca de Bares, mała i ostatnia skała zwana „Estaquín” i latarnia morska Estaca de Bares, widziana z Semaphore de Bares

  • Wyspa Coelleira po lewej i Ria de O Barqueiro po prawej, widziane z semafora Bares

Dzikiej przyrody

Szczególne położenie geograficzne przylądka Estaca de Bares, stanowiącego z przylądkiem Ortegal północno-zachodni kraniec Półwyspu Iberyjskiego, sprawia, że ​​jest to uprzywilejowane miejsce do obserwacji przelotów ptaków morskich, zwłaszcza w okresie od sierpnia do października. Stacja ornitologiczna została otwarta w 1988 roku.

Większość klasycznych gatunków takich jak Głuptak ( Morus bassanus ) wydrzyki , rybitw , rybitw i mew , a także różne rurkonose gatunków , takich jak angielski Shearwater ( Puffinus Puffinus ) i Grey Shearwater ( diomedea Calonectris ).

Co roku obserwowane są tam również rzadkie gatunki, co wyrobiło sobie renomę tego miejsca wśród hiszpańskich obserwatorów.

W 2008 r. odnotowano roczny przelot ponad 280 000 ptaków wędrownych.

Bibliografia

  1. Słownik historyczny języka francuskiego, wydanie Le Robert, tom 1, ze słowem „estacade”
  2. (ES) Maria Moliner, Diccionario del uso del español , tom.  1, Redakcja Gredos
  3. (y) LIC od hiszpańskiego Ministerstwa Rolnictwa, Żywności i Środowiska stronie
  4. (es) LIC na stronie Xunta de Galicia, Departament Środowiska Wiejskiego i Morza
  5. (gl) Dicionario de Dicionarios, Corpus lexicográfico da lingua galega
  6. (es) Artykuł ze strony internetowej Estaca de Bares o grobli i zaokrąglonych kamieniach
  7. (es) Strona Cabodelaestacdebares.es na temat rzekomej historii Porto de Bares
  8. (es) Artykuł w gazecie La Voz de Galicia od 25 listopada 2007 roku w sprawie prac archeologicznych Uniwersytetu La Coruña (UDC)
  9. (es) Artykuł 1 Dziennika La Voz de Galicia o wielorybniczej przeszłości Bares, wydanie Ferrol, 28 lutego 2008
  10. (es) Artykuł 2 Dziennika La Voz de Galicia o wielorybniczej przeszłości Bares, wydanie Ferrol, 28 lutego 2008
  11. (es) Artykuł w gazecie Voz de Galicia o odkryciu bloków kamiennych 7 metrów pod powierzchnią morza po pracach remontowych na molo Porto de Bares po burzy Becky z 9 i 10 listopada 2010 r.
  12. (es) Artykuł prasowy z La Voz de Galicia na temat sztormu z 9 listopada 2010 r., który częściowo zniszczył nadbrzeże Porto de Bares
  13. (es) Charakterystyka latarni morskiej zaczerpnięta z panelu opisowego przy wejściu do latarni morskiej
  14. (es) Historia latarni zaczerpnięta z panelu edukacyjnego przy wejściu do latarni
  15. (es) Wyjaśnienia dotyczące latarni morskiej w artykule z hiszpańskiej Wikipedii Faro de Chipiona
  16. (es) Strona fotoreportażu Descubre Galicia, w amerykańskiej bazie Loran w Estaca de Bares
  17. (es) Nagranie RTVE w amerykańskiej bazie Estaca de Bares (emisja z 18 października 2009)
  18. (es) [PDF] Propozycja Ignacio Linaresa dotycząca rehabilitacji instalacji wojskowych
  19. (es) [PDF] Biuletyn 2008 stacji ornitologicznej Estaca de Bares

Bibliografia

  • (es) Federico Maciñeira y Pardo de Lama, Fermín Bouza-Brey Trillo, Bares, puerto hispánico primitivo de la navegación occidental , Ediciones Santiago de Compostela: Consejo Superior de Investigaciones Científicas, Instituto P. Sarmiento de E. 1947
  • (es) Enciclopedia General del mar , Edicones Garriga
  • (es) Sánchez Terri, Los Faros españoles, Historia y evolución , MOPT 1991
  • (es) Marisa Gálvez Priego, La Europa atlantica en la edad del bronce , Edicones Crítica, Barcelona, ​​1998.
  • (es) Juan L. Naveiro López, El Comercio antiguo en el nw półwysep , Monografías del Museo Arqueológico, n o  5, La Coruña, 1991.
  • (es) Hernán de Frade y Rubén Figaredo, Marinos, puertos y barcos en la antigua Asturias , Librería Cervantes.
  • (gl) A. Canoura, A pesca da balea en Galicia non secalos XVI i XVII , Xunta de Galicia, Saint-Jacques de Compostelle, 2002

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne