Cabart

Cabart to francuska marka dętych instrumentów muzycznych. Jako niezależna marka była dostępna pod nazwami Thibouville-Cabart i Cabart w Paryżu . Nazwę kupił faktor F. Lorée w 1974 r., Aby nadać ją jego studiom obojowym : Cabart 74, a następnie Cabart .

Marka jest obecnie obsługiwana przez Société de Gourdon

Geneza marki

Rodzina Thibouville pochodzi z La Couture-Boussey (gmina departamentu Eure we Francji ). Od początku XIX th  wieku, jej członkowie będą rodzić więcej niż dwa tuziny marek wiatrowych instrumentów muzycznych o nazwie Thibouville . Jean-Baptiste Thibouville, urodzony dnia4 maja 1832w La Couture-Boussey jest spadkobiercą marki Thibouville-Hérouard (imion jego rodziców) powstałej w 1842 roku. Początkowo stworzył dwie firmy w Paryżu, które przetrwały tylko krótki czas z powodu śmierci swoich współpracowników. W 1867 roku poślubił Rose Léonie Cabart, córkę Jeana Louisa Michela Cabarta, właściciela i producenta grzebieni w Ezy-sur-Eure (gmina departamentu Eure we Francji ). W 1869 roku stworzył w Thibouville-Cabart produkcję w Ézy-sur-Eure .

Życie manufaktury od 1869 do 1977 roku

• 1878: Udział w Wystawie Światowej w Paryżu (kategoria instrumenty dęte - medal brązowy).
• 1889: Udział w Wystawie Światowej w Paryżu (kategoria instrumenty dęte - srebrny medal).
• lata 1880-1890: Louis Holandia (1863/44, 1 st  operowe obój i społeczeństwa koncerty i syn JB Thibouville), jest odpowiedzialna za skład Paryżu. Prowadzi badania, aby ulepszyć oboje i fagoty.

To od tego czasu nazwa Cabart w Paryżu jest używana dla instrumentów najwyższej jakości, pozostałe instrumenty są stemplowane Thibouville-Cabart w Paryżu .

• 1897: śmierć Jean-Baptiste Thibouville'a, jego żona przejmuje fabrykę.

W następnym dziesięcioleciu Paul Thiberville (1874-1949), drugi zięć, stopniowo przejmował zarządzanie firmą.

• 1948: Firma zostaje kupiona przez André Lhéridata i Marcela Lefèvre'a.
• 1971-1977: Likwidacja firmy. 1974 Wykup nazwy Cabart przez Lorée ze względu na gamę obojów do nauki, która chrzci jej instrumenty do nauki „CABART 74”.
• the 14 stycznia 1983, marka Cabart à Paris jest zarejestrowana w INPI pod numerem 1224445 przez Alain de Gourdon. i14 lutego 2002marka jest przyznawana Société de Gourdon.

Wyprodukowane instrumenty

Głównie oboje , ale także fagoty ( fagoty niemieckie z lat 40. XX wieku), klarnety , flety , saksofony i róg angielski .

Adresy

• W Ezy-sur-Eure  : w 1877 r. Zakup budynków „Rue Grande” (obecnie Place Félix Hulin). Instalacja maszyny parowej około 1880 roku.

Od 1948 do 1950 roku trwają duże prace rozbudowy, obecnie wszystkie etapy produkcji odbywają się w tym miejscu.

• W Paryżu  : 35 rue Notre-Dame-de-Nazareth (poświadczone w 1867, 1878), 15 boulevard Saint-Martin (1896), 22 rue Meslay (1901), 11 rue de Castellane (1905) i 34 rue laborde (1909), 1913). Nie ma już adresu w Paryżu na kolejnych dokumentach (1928 itd.).

Uwagi

1. "  DE GOURDON (PARIS 8) Obrót, wynik, bilanse na SOCIETE.COM - 722001005  " , na www.societe.com (dostęp 28 kwietnia 2019 )
2. Najbardziej znanym jest Thibouville-Lamy
3. Bracia Thibouville ze swoim bratem Pierrem, który zmarł w 1860 roku, a następnie Thibouville-Béranger z Denisem Bérangerem, który zmarł w 1865 roku.
4. W reklamach, listach i dokumentacjach wskazuje się, że manufaktura istnieje „od 1842 roku”, co nie jest zatem prawdą.
5. konsultacja usług marki w dniu 28 kwietnia 2019 r. O godzinie 9:39
6. Wcześniej instrumenty były montowane w domach okolicznych mieszkańców.

Źródła

Oryginalne źródła

• Stan cywilny, Departamentalne Archiwa Eure.
• Constant Pierre, „Twórcy instrumentów muzycznych”, Paryż, 1893.
• M. de Pontécoulant, „Muzyka na wystawie powszechnej 1867”, Paryż, 1868.
• Chouquet, „Raport o instrumentach muzycznych na Wystawie Światowej w 1878 r.”, Paryż, 1878.
• „Katalog artystów i edukacji teatralnej i muzycznej”, Paryż, 1896, s. 380.
• „Katalog artystów i edukacji teatralnej i muzycznej”, Paryż 1909, s. 337 i 678.
• „Francuski katalog wykonawstwa instrumentalnego i wydawnictw muzycznych”, Paryż, 1913.

Studia

• François Camboulive, broszura „Thibouville-Cabart Ezy-sur-Eure”, archiwa wydziałowe Eure.
• William Waterhouse, „New Langwill Index”.