Barwinek

Barwinek Nazwa zwyczajowa lub niejednoznaczna nazwa wernakularna :
nazwa „  Bigorneau  ” odnosi się w języku francuskim do kilkuróżnych taksonów . Muszla barwinka Littorina littorea

Dotyczy taksonów

• Podklasa:
  • Prosobranchia
• Główne rodziny:
  • Trochidae
  • Littorinidae
  • Muricidae

Barwinek , słowo pochodzi prawdopodobnie od Rogu w sensie zwykle w tym handlowej, jest wytrawny małych ślimaków żeglarze spirala powłoki. W tym sensie odpowiada gatunkowi Littorina littorea . Ze względu na swoje znaczenie gospodarcze nazwa ta jest rozumiana i używana wszędzie, w tym w Quebecu, gdzie była przedmiotem decyzji standaryzacyjnej Urzędu québécois de la langue française. Mówiąc szerzej, nazwa ta obejmuje inne gatunki z rodzaju Littorina, a co za tym idzie, gatunki z podrodziny Littorininae , zwane „littorines”.

Przez zamieszanie, inne małe ślimaki morskie nazywane są barwinkami, w szczególności te z przedbrzeża, których skorupa jest zwinięta i zaokrąglona. Do tego przybliżonego oznaczenia przypisani są niektórzy członkowie rodziny Muricidae pod nazwą przekłuwaczy barwinków .

Dotyczy taksonów

Prawdziwe barwinki z „grupy littorine”

• Littorina littorea , prawdziwy barwinek, znany również pod następującymi francuskojęzycznymi nazwami: barwinek pospolity, barwinek szary, bourgot, littorine, vignot (na wybrzeżu kanału), guignette (na wybrzeżu między Loarą a Girondą) i angielski barwinek (w Kanadzie, gdzie został wprowadzony) oraz bigorne, brigaud, farin i berlingaou w Bretanii ... W języku angielskim nazywa się Barwinek .
• Inne jadalne gatunki z rodzaju Littorina  : Littorina fabalis , Littorina sitkana i Littorina obtusata (barwinek żółty, którego dzieci robią naszyjniki na francuskich wybrzeżach)
• Chociaż nie jest powszechnie dostępny do spożycia przez ludzi, Littorina saxatilis jest określana jako szorstki wink, szorstki winkle lub kamienny barwinek.

Troques

Niektórzy przedstawiciele rodziny Trochidae ( troques , gibbules ) na francuskim wybrzeżu Atlantyku są regularnie nazywani „psimi mrużkami”. Nazwa ta prawdopodobnie wiąże się z faktem, że są one pogardzane, a ich wartość pokarmowa jest uważana za znacznie mniejszą niż wartość „prawdziwego” barwinka: są twardsze, często mniej mięsiste i mniej smaczne. W rzeczywistości nazywamy „barwinkiem psim” wszelkie gatunki barwinków, których nie jemy, w tym barwinki (patrz poniżej) lub pułapki .

• Monodonte  (in) , największy pies mruga z magiem Gibbula , był regularnie konsumowany przez populacje przybrzeżne od czasów prehistorycznych. Sentinel , służy jako wskaźnik zmiany klimatu . Wspomina się o jego zastosowaniu jako środka do czyszczenia szkła akwariowego w celu ograniczenia gromadzenia się w ich naturalnym środowisku tropikalnych ślimaków wykorzystywanych do tego celu. Jego podstawowy kolor jest szaro-zielony, kremowy lub jasnobrązowy, nazywany czasem „szarym barwinkiem”. Nosi również wernakularną nazwę grubego troque lub grubego gibbule, ze względu na swoją grubą i solidną skorupę.

• Osilinus turbinatus

• Calliostoma zizyphinum , inny barter, został opisany jako "barwinek homara".

Przekłuwanie barwinków

Szereg gatunków z rodziny Muricidae jest znanych jako borer winkles . Są to zwierzęta drapieżne, żywiące się głównie małżami . Trzy z nich są bardzo regularnie określane tą nazwą ze względu na znaczne szkody, jakie mogą powodować w hodowli mięczaków ( małże , ostrygi , małże ).

• Nucella lapillus , zwana także „fioletową”.
• Ocenebra erinacea , znana również pod potoczną nazwą „cormaillot”.
• Ocinebrellus inornatus , gatunek pochodzący z Morza Japońskiego , przypadkowo wprowadzony z importu japońskich ostryg wielkokwiatowych ,który stwarza - lub stwarzał - poważne problemy gospodarcze w dorzeczu Marennes-Oléron, a także w Kanadzie.

Termin kolczyk do barwinka może być używany w sensie ogólnym. Na przykład w Quebecu Ocinebrellus inornatus jest nazywany „japońskim barwinkiem”. Ponadto dwa inwazyjne myszowate, Rapana venosa , również występujące w Morzu Japońskim i Urosalpinx cinerea , ze wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej, są czasami kwalifikowane jako barwinki pomimo ich znacznie większych rozmiarów. klasyczny barwinek.

Inne nazwy wernakularne

Termin „barwinek” zdominował wszystkie inne nazwy wernakularne do tego stopnia, że ​​został jednogłośnie zrozumiany w całym świecie francuskojęzycznym, w tym w Ameryce Północnej. Inne nazwy mogą jednak pozostać w mniej lub bardziej powszechnym użyciu w użyciu lokalnym. Poniższa lista nie jest wyczerpująca.

• W Quebecu, Acadii i na wyspach Magdalen barwinki są regularnie nazywane „borlicocos” (z różnymi odmianami), nie należy ich mylić z „burgkami” (różnie zapisywanymi), co oznacza Whelk .

• W Normandii i bardziej ogólnie na całym wybrzeżu La Manche (tj. W Pikardii ) termin „vignot” (lub „vigneau”) wydaje się, obok bardziej lokalnych nazw (poulot w Fécamp ), nadal szeroko rozpowszechniony wśród populacji wybrzeża. .

• W Dolnej Bretanii, gdzie legionów nazw bretońskich jest legion, termin „barwinek” jest powszechnie używany w języku francuskim, ale często jest skracany jako „bigorne”.

• W Górnej Bretanii spotykamy „brigaud” i „farin” w zatoce Saint-Brieuc i „berlingaou” w regionie Pléneuf .

• W Vendée i na wybrzeżu Charentais, obok innych nazw, takich jak „guignette” czy „cagouille”, znajdujemy określenie „borgau” od Quebeców (wiemy, że wielu mieszkańców tych regionów uczestniczyło w kolonizacji regionu. Prowincja Belle ) .

Jeśli chodzi o termin „littorine”, jego pochodzenie jest oczywiście naukowe, ponieważ dotyczy on francuza- cji łacińskiej nazwy Littorina . Jednak obecnie jest powszechnie używany, z epitetem lub bez, do oznaczania różnych gatunków tego rodzaju.

Wreszcie zdarza się - rzadko to prawda - że nazwa „ślimak morski” jest podawana jako synonim „barwinka”, prawie zawsze w popularnych dokumentach. Jest mało prawdopodobne, że ma naprawdę popularne pochodzenie. Byłoby to raczej określenie dla celów edukacyjnych, podkreślające podobieństwo między powszechnie znanym zwierzęciem lądowym a z pewnością mniej znanym krewnym morskim, zwłaszcza z ludźmi mieszkającymi w głębi kraju. W Bretanii mówimy również o „pharin”, niewątpliwie dlatego, że jest to bardzo często mnóstwo latarni morskich.

Zawody sportowe

Co roku w Sibiril ( Finistère ) organizowane są Mistrzostwa Świata w Rzucaniu Barwinkiem . Jej tor do plucia - o długości 20 metrów - pozwolił rekordowi świata w tej specjalności zbliżyć się do 11 metrów.

Uwagi i odniesienia

1. Definicje leksykograficzne i etymologiczne terminu „Bigorneau” ze skomputeryzowanego skarbca języka francuskiego na stronie internetowej National Center for Textual and Lexical Resources
2. Standaryzacja - Notatki terminologiczne z Office québécois de la langue française
3. Jadalne litoryny
4. "Cóż za rój życia może odsłonić spód podniesionej kępki wilka lub tył kamienia, który się odwrócił!" Najwyraźniej o wiele bardziej mieliśmy powołanie do myśliwych niż do przyrodników. Bardziej chętni do wykorzystania naszych obserwacji niż do ich sklasyfikowania, szybko staliśmy się żarliwymi badaczami barwinków, bardzo dumni, że możemy w ten sposób przyczynić się do utrzymania rodziny w części, na którą nie mieliśmy nastroju. stół, w pachnącym dymie, który emanował z naczynia, doskonałość, wielkość naszych muszelek i oburzenie nas na winnych X, kiedy przez przypadek krab pustelnik lub barwinek psa zmieszał się z uczciwą masą autentyczności. » Auguste Dupouy . Wspomnienia rybaka morskiego . B. Wydania Arthaud
5. Od starej nazwy rodzaju Monodont , z greckiego mono „tylko” i odonto „ząb”, obrąbka tworząca pojedynczy mały ząb.
6. (w) JH Crothers, "  Common topshells: wprowadzenie do biologii Osilinus lineatus z uwagami na temat innych gatunków w rodzaju  " , Field Studies , vol.  10,1967, s.  115–160 ( czytaj online ).
7. Dupont C., 2003. Malakofauna stanowisk mezolitycznych i neolitycznych na atlantyckim wybrzeżu Francji: wkład w gospodarkę i tożsamość kulturową zainteresowanych grup. Nowa praca doktorska (ar. 92) z prehistorii, etnologii i antropologii z Uniwersytetu Paris I - Panthéon-Sorbonne, 542 s.
8. (w) N. Mieszkowska SJ Hawkins, MT Burrows & MA Kendall, „  Długoterminowa wymiana zagraniczna w rozmieszczeniu geograficznym i strukturze populacji Osilinus lineatus (Gastropoda: Trochidae) w Wielkiej Brytanii i Irlandii  ” , Journal of the Marine Biological Association Zjednoczonego Królestwa , vol.  87 N O  2,2007, s.  537–545 ( DOI  10.1017 / S0025315407053799 ).
9. (w) GJ Watson A. Bonner JM Murray Z. Hebblethwaite, "  Offsetting the impact of the marine foulting trade: a case study of two unimates cool top shells (Osilinus lineatus and Gibbula umbilicalis) jako potencjalna ekipa sprzątająca  " , Aquatic Conservation , vol.  22 N O  6,2012, s.  731-742 ( DOI  10.1002 / aqc.2264 ).
10. „  Monodont  ” , w DORIS (dostęp: listopad 2018 ) .
11. Berr, AG 1973. Breton Ichthyonymie. Tom 2 - ichtionimy bretońskie . Thesis of the University of Western Bittany, Brest, 506 s.
12. Camus, P. (2001). Dyskretny i groźny drapieżnik muszli, egzotyczny obieżyświat: Rapana venosa. La Vigie, n ° 26, 3-9 Ifremer .
13. Związek Rybaków Morskich. Gatunki ryb obecnie łowione przez naszych członków [1] .
14. Przewodnik po identyfikacji gatunków morskich w St. Lawrence
15. [PDF] Popularne słownictwo niektórych żyjących gatunków przybrzeżnych
16. Véron, G. (1992). Barwinek pospolity. W algach i bezkręgowcach morskich z francuskich łowisk. Ifremer.
17. Nadreau, M. Dialekt Oleron