Bianchini-Férier to fabryka jedwabiu założona w 1888 roku w Lyonie przez stowarzyszenie projektanta Charlesa Bianchiniego, technika François Atuyera i finansisty François Fériera. Dzięki tradycji tworzenia i jakości, dom, który również przeniósł się na avenue de l'Opéra w Paryżu około 1912 roku, szybko współpracował z największymi nazwiskami haute couture, a następnie gotowymi do noszenia , w tym Worth , Poiret , Doucet , Jenny , Vionnet, Lanvin, Patou , Madame Gres, Carven, Paco Rabanne, Nina Ricci, Chanel, Dior , Yves Saint Laurent, Christian Lacroix, Jean Paul Gaultier, Hussein Chalayan, Dries Van Noten …
Rozwój domu oparty jest na twórczym geniuszu Charlesa Bianchiniego. Z jednej strony kultywuje poszukiwanie nowych procesów technicznych: krepa drapowana (powstała w 1910 r.), Muślin Madonna (najdoskonalszy na świecie, stworzony w 1904 r.), Aksamit formowany, przemysłowa produkcja krepy i żorżety, aż po erę rozwój stosowania tendencyjności w szyciu ... Pewne innowacje są wynikiem badań podczas jego podróży, w szczególności do Londynu, Wiednia, gdzie nawiązuje kontakty z Wiener Werkstätte w Wenecji, gdzie interesuje się pracą Mariano Fortuny ... nazwy używane przez Bianchiniego na tkaninach domu kojarzą się z egzotyką i nie tylko, zwłaszcza w latach 1920: naleśniki Georgette, Romain, Korrigan, Sublime, Mireille; Jedwabie Fulgurante, Soiebelle, Flaminga; lamés Odalisque, Scarabée d'Or, Argentine, Silverine, Perles d'Argent; nowoczesne kołdry, w tym Montaniador; velours Frisson et Paradis… Pod koniec dekady Bianchini Férier była grupą zakotwiczoną w regionie Lyonu, integrującą wszystkie etapy produkcji jedwabiu: mielenie w Givors, tkanie w Tour-du-Pin, barwienie i drukowanie w Tournon.
Z drugiej strony Charles Bianchini preferuje współpracę z artystami. Najdłuższą z tych współpracy jest z pewnością Raoul Dufy (wcześniej Paul Poiret), który podpisuje ekskluzywną umowę z tym jedwabnym domem w Lyonie i będzie projektantem i dyrektorem artystycznym od 1912 do 1928 roku. Wyobrazi sobie w szczególności logo przedstawiające metamorfozę gąsienicy w motyla w płatkach kwiatu, co ma symbolizować więź firmy z jedwabiem. „Ozdoby w tkaninie są uzupełnieniem życia; jak lekka ilustracja, która może odegrać swoją rolę z dyskrecją w odniesieniu do swojej materialnej kruchości. ”. Jego kompozycje są dedykowane Pegazowi, procesji Orfeusza, tańcu, grze w tenisa ...
Wśród innych artystów, którzy współpracowali z Bianchini-Férier: Alfred Latour (którego poleci Raoul Dufy), Georges Barbier, Paul Iribe , Yoni Beaugourdon, Sonia Delaunay , Leleu, Robert Bonfils , Henri Gillet, Paul Mansouroff, Jacques-Henri Lartigue, a później Vasarely, Kientz, Daniel Buren …
Do 1982 roku Bianchini-Férier drukowała i produkowała własne tkaniny. W 1990 roku tkacz rozwinął biznes akcesoriów luksusowych. W 1992 roku Bianchini-Férier połączył siły z Baumannem, tworząc Tissage Baumann (spółkę zależną Grupy Burmistrzów), która w 1995 roku kupiła fabrykę Tissage Saint Maurice. Równocześnie w 1992 roku historyczne archiwa artystyczne pierwotnego Maison Bianchini-Férier SA, powstałe w 1888 roku, zostały przekazane na mocy umowy kolekcjonerowi, a pozostała część Baumann Bianchini-Férier została rozproszona w 1999 roku. Z drugiej strony, księgi rachunkowe i operacyjne archiwa Bianchini-Férier są teraz przechowywane w archiwach departamentalnych Rodanu pod numerem 67 J.
W 2002 roku firmę kupił Cédric Brochier, również CEO Cédric Brochier Soieries.