Bianca e Falliero, ossia Il consiglio dei tre (Bianca et Falliero, czyli rada trzech) to opera seria ( melodramma ) w dwóch aktach Gioachino Rossiniego na włoskim libretcie Felice Romani , inspirowana sztuką Antoine-Vincenta Arnaulta , Wenecjanie lub Blanche i Montcassin . Premiera opery odbyła się dnia26 grudnia 1819w La Scali w Mediolanie .
Premiera opery odbyła się dnia 26 grudnia 1819w La Scali w Mediolanie . Giuseppe Fioravanti , wówczas bardzo popularny basowy syn kompozytora Valentino Fioravanti, był częścią pierwszej obsady, podobnie jak Carolina Bassi Manna, włoski kontralt wśród najlepszych swoich czasów.
Utwór wykonano trzydzieści razy w pierwszym sezonie w Mediolanie, zanim został wyprodukowany niemal wszędzie we Włoszech i za granicą, a potem popadł w zapomnienie. Został ponownie wykonany na Rossini Opera Festival w Pesaro w 1986 roku z Katią Ricciarelli , Marilyn Horne i Chrisem Merrittem .
Opera jest uważana za szczególnie trudną do wykonania ze względu na ogromną wirtuozerię, której stale wymaga.
Contanero oferuje swoją córkę Biancę w związku małżeńskim z Capellio, członkiem rywalizującego klanu, aby przypieczętować pojednanie między dwiema wieloletnimi rodzinami wroga. Bianca jest jednak zauroczona Falliero, o którym podobno zginął w obronie Wenecji przed militarnym zagrożeniem. Śpiewa swoją miłość do tego młodego generała w cavatina Della rosa il bel vermiglio . Kiedy Falliero wraca z wojny, Bianca buntuje się przeciwko planom jej ojca, Contanero grozi zrujnowaniem Falliero. Rozpoczyna się ceremonia ślubna, ale Bianca odmawia poślubienia Capellio i nie podpisuje umowy, a Falliero pojawia się w środku ceremonii.
Aby uciec przed gniewem ojca Bianki, Falliero jest zmuszony opuścić miejsce ślubu. Ale Bianca nadal nie chce kontynuować. Potem przychodzi wiadomość, że Falliero został schwytany i musi stawić się za zdradę, jest oskarżony o kontakty z obcym mocarstwem, ponieważ znalazł schronienie w ambasadzie Hiszpanii. Na nieszczęście dla niego jego sędziami są rada Trzech: Contareno, Capellio i Loredano. Chociaż Fallerio się nie broni, Bianca namiętnie wstawia się za nim. Ostatecznie błagania Bianki nie poszły na marne i Capellio musi zgodzić się, że dwoje kochanków jest dla siebie stworzonych. Sztuka kończy się szczęśliwie.
Kwartet sceny próbnej, Cielo, il mio labbro ispira , został przerobiony kilka razy Rossiniego i uzyskał popularność, która przewyższała samej opery. Stendhal opisał ją jako jedną z najbardziej udanych kreacji Rossiniego. W szesnastym rozdziale eseju O miłości pisze: „ton smutny i czuły, pod warunkiem, że nie jest zbyt dramatyczny, aby wyobraźnia nie była zmuszona do trzymania się akcji, i że można tylko marzyć o miłości, jest pyszna rzecz dla nieszczęśliwych i delikatnych dusz: tak długa partia klarnetu na początku kwartetu Bianca e Faliero [sic] i historia Camporesiego w połowie kwartetu ”.