Bellissima

Bellissima Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Anna magnani

Kluczowe dane
Produkcja Luchino Visconti
Scenariusz Suso Cecchi d'Amico
Francesco Rosi
Luchino Visconti
Cesare Zavattini (historia)
Główni aktorzy

Anna Magnani
Walter Chiari

Firmy produkcyjne IEC Incom
Ojczyźnie Włochy
Uprzejmy Dramat
Trwanie 110 minut ( 1  godz.  50 )
Wyjście 1951


Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja

Bellissima to włoski dramat w reżyserii Luchino Viscontiego , wydany w 1951 roku .

Streszczenie

Maddalena, która mieszka w biednej dzielnicy Rzymu, zgłasza swoją bardzo młodą córkę na przesłuchanie organizowane przez reżysera Blasettiego w studiach Cinecittà . Wszystkie matki, które usłyszały o tym ogłoszeniu, przybywają do Cinecittà ze swoimi córkami na przesłuchanie. Maddalena jest bardzo zdeterminowana, aby ją wybrać; wszystkie oszczędności zainwestowała w ten cel, aby jej córka była jak najładniejsza, najlepiej ubrana. Wszystkie swoje nadzieje pokładała w sobie. W studiu spotyka mężczyznę, który stara się wykorzystać swoją naiwność i oszukać ją, oferując jej wymyślony od podstaw tłok. Podczas testów dziecka przed kamerą śmiech i sarkazm osób kierujących jego młodzieńczą niezręcznością zbuntują się Maddalena, która ostatecznie odrzuci proponowany kontrakt, niszcząc jednocześnie własne marzenia.

Karta techniczna

Dystrybucja

Aktorzy, których nie wymieniono w napisach

Analiza

Bellissima , "mistrzowska próba wybujałego realizmu w przywołaniu dwóch przeciwstawnych światów, sztucznego Cinecittà i pokornego, szczerego i czystego z niektórych wielkich popularnych budynków" , jawi się w oczach Giuseppe Ferrary jako " poszerzenie znaczenia, jakie nabrały jego dzieła podczas kręcenia La terre tremble, pozostało bez ostatecznego wypełnienia. "

„Byłem zainteresowany doświadczeniem z autentycznym charakterem, z którym mógłbym powiedzieć więcej wewnętrznych i bardziej znaczących rzeczy” - mówi Visconti. Aby osiągnąć taki cel, mediolański filmowiec będzie miał do dyspozycji wyjątkowy instrument artystyczny: wybuchową Annę Magnani, która z Rzymu, miasta otwartego , jest „niekwestionowaną divą neorealistycznego kina . "

„Z pewnością jestem, mówi Visconti, jeden z pierwszych, który widział film Roberto Rosselliniego , ponieważ reżyser pokazał go, ledwo zmontowany, w małym pomieszczeniu ministerstwa. Było nas około dwudziestu osób. Pamiętam, że na słynnej scenie, w której zginęli Magnani, jako jeden z pierwszych dałam sygnał do braw, byłam tak entuzjastyczna… ” Współpraca nie powiodła się w 1942 roku - Anna Magnani, ciężarna, musiała ustąpić miejsce dla Clary Calamai na planie Ossessione - stało się tym razem efektowne, tak jak ona będzie dla szkicu zbiorowego filmu, podaje Siamo ( We the women ) (1953).

Jednak zdaniem Giuseppe Ferrary błędem byłoby ograniczanie Bellissimy do „portretu kobiety”, jakkolwiek by się to nie udało. „W ten sposób, poprzez świadomość kobiet, umieszczoną w najbardziej żywej kronice, Visconti przybywa tam, jak w La terre drżeć , aby dokonać historycznej oceny naszych czasów, poszerzając rozumienie, do którego doszedł z poprzednim filmem. Mówi, że to nie tylko problem sprawiedliwości, rabunku pracy, ale szerzej destrukcja indywidualnych wartości, obecnych na Sycylii, jak iw Rzymie, w obliczu której wycofanie się Maddaleny (Anny Magnani) w jej - nawet, żeby przynajmniej jedność jego rodziny nie została zniszczona, jest porażką, jedyną obroną, jaka mu pozostaje. (…) W obu przypadkach istnieje świadomość świata, siebie i własnych mocnych stron. Ale z drżeniem La terre osiągnięto to śladami Vergi (…); w Bellissimie droga jest odwrócona i udaje się odkryć więcej wewnętrznych problemów, nie zmniejszając zakresu spojrzenia, wskazując na rzeczywisty wymiar, rzeczywiste możliwości włoskiej kobiety we włoskim społeczeństwie. "

Z kolei Jacques Lourcelles widzi w Bellissimie , oprócz potępienia środowisk filmowych, „konkretny i alegoryczny opis całych Włoch . (...) „ Te Włochy ucieleśniają się w Annie Magnani / Maddalenie, która według niego pokazuje „ przetrwanie (jest od końca do końca prawdziwym zawirowaniem), fałszywą naiwnością i teatralną przesadą uczucia (rodzaj nieświadomej ochrony przed codziennymi trudnościami). "

„Jak jednak analizować Bellissimę  ? „ Pyta Pierre-Louis Thirard. Czy jest to opozycja między dwoma światami, jak zdaje się wskazywać Giulio Cesare Castello, i „musimy razem z nim powiedzieć, że Maddalena…”, uświadomiwszy sobie iluzoryczny charakter tego świata ucieczki, zdecydował się pozostać wierny jego skromnemu i pracochłonne pochodzenie ”? Próba umieszczenia takiego „morału” w Bellissimie za wszelką cenę wydaje mi się niebezpieczna. (...) A co bardziej niepokoi: w istocie ten świat, który jest nam potępiony, jest to świat Visconti; Przypuszczam, że aby zmienić Bellissimę , Visconti musiał „pokierować” swoim siedmioletnim tłumaczem ”- wspomina.

Jako potwierdzenie moglibyśmy zacytować samego Viscontiego, zwracając się do Blasettiego , tłumacza jego własnego charakteru: „To my złudziliśmy głowy matek i młodych dziewcząt. Zbieramy ludzi na ulicach i mylimy się. Sprzedajemy eliksir miłości, który nie jest eliksirem. Podobnie jak w operze, jest to wino Bordeaux . Szarlatański motyw, nie położyłem go dla ciebie, ale dla mnie. "

„W rzeczywistości jest to świat kina jako całości, jako lustro dla skowronków i przemysłu ucieczki, który jest potępiany przez jego filmowców, ale także fryzjerów, modlinistów, fotografów, nauczycieli teatru., Wszystkich pasożytów, które się krzątają. o i zbombarduj wielki ul marzeń ” , pisze Laurence Schifano

Według Pierre-Louisa Thirarda Bellissima jest z tych powodów dziełem, któremu neorealizm zapewnia jedynie pewną atmosferę. Ani romantyczna, ani przesiąknięta sumienia jak La Terre drży lub Rocco et ses Frères , Bellissima wolałby być popularny pokaz w pełnym sensie melodramma (znacznie bliżej Senso ), w którym Anna Magnani by grać prima donna „przekształcenie druga lokatorzy popularnego budynku, stado tłustych matron, w czymś w rodzaju starodawnego i trajkoczącego chóru. "

Wokół filmu

Bellissima to oryginalny pomysł scenarzysty Cesare Zavattiniego . Jednak Luchino Visconti i jego współpracownicy, Suso Cecchi d'Amico i Francesco Rosi , dokonają znaczących zmian. W ten sposób dziewczyna, Maria Cecconi, mimo katastrofalnego przesłuchania, uzyskała kontrakt; to raczej matka ( Anna Magnani ) odrzuciła możliwość oferowaną przez studia Cinecittà . Ta matka, opiekująca się córką, stała się kobietą ludu, a nie damą z klasy średniej. Na koniec Visconti przedstawi także nowe postacie: „jak ta Iris - Liliana Mancini w rzeczywistości - montażystka w studiu Cinecittà, która opowiada prawdziwą historię: pewnego dnia reżyser Renato Castellani zatrzymuje ją i proponuje jej główną rolę w filmie. , Pod słońcem Rzymu . „Raz czy dwa tak mnie zabrano, bo byłem typem, który im służył. (...) Prawdę mówiąc, byłem trochę zdenerwowany i zostawiłem tam pracę i narzeczonego. (...) Te złudzenia kina unieszczęśliwiło tak wielu ludzi! ” - wyznaje.

Annovazi, przekupna i zaciekawiona postać, grana przez Waltera Chiari , po wypłaceniu pieniędzy Maddalenie (Anna Magnani) kupuje sobie Lambretta . Widzimy go jadącego nim przed kinem i przed apteką, gdzie świeci nazwisko Carlo Erba , wuj Carli Erby, matki Luchino Viscontiego.

Pod koniec filmu płacząca Maddalena jest czule pocieszana przez swojego męża, Spartaco Cecconiego. W pobliżu kino pod gołym niebem wyświetla amerykański film, a Maddalena rozpoznaje głos Burta Lancastera . Woła: „On jest taki uroczy!” ” . Spartaco odpowiada: „Jesteś niepoprawny! „ Burt Lancaster będzie później głównym aktorem w dwóch filmach Visconti The Leopard i Conversation Piece .

Uwagi i odniesienia

  1. (Giulio Cesare Castello w: Pierwszy plan , nr 17, maj 1961)
  2. (Giuseppe Ferrara w: Il nuovo cinema italiano , s. 282, Le Monnier, Florencja , 1958)
  3. (Laurence Schifano: Luchino Visconti. The Fires of Passion , Perrin, 1987)
  4. (L. Schifano, op. Cyt. )
  5. (G. Ferrara, op. Cyt. )
  6. (J. Lourcelles: Słownik kina - filmy , Robert Laffont)
  7. (P.-L. Thirard w Les Lettres Françaises , kwiecień 1961)
  8. W Bellissima , każdy z postaciami ekranie Blasetti będzie podstępnie towarzyszy szarlatana powietrza pobranego z Eliksir Miłości przez Gaetano Donizettiego , wyzwalanie potem gniew rzymskiego filmowca.
  9. ( cyt. Op. )
  10. (P.-L. Thirard, op. Cyt. )
  11. (cytowane przez L. Schifano, op. Cit. )

Bibliografia

Linki zewnętrzne