Bitwa pod Szanghajem (1937)

Bitwa o Szanghaj Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Chińscy żołnierze Ogólne informacje
Przestarzały 13 sierpnia w 26 listopada 1937
Lokalizacja Szanghaj i okolice, Chiny
Wynik Japońskie zwycięstwo
Wojujący
 Republika Chińska Cesarstwo Japonii
Dowódcy
• Tchang Kaï-shek
• Chen Cheng
• Zhang Zhizhong 		• Heisuke Yanagawa
• Iwane Matsui
• Kiyoshi Hasegawa  (en)
Zaangażowane siły
600 000 mężczyzn
200 samolotów		 300 000 ludzi
500 samolotów
300 czołgów
130 statków
Straty
około 200 000
91 samolotów zniszczonych
zestrzelono około 70 000 85 samolotów

II wojna światowa ,
wojna chińsko-japońska (1937-1945)

Bitwy

II wojna światowa  : Bitwy wojny chińsko-japońskiej

Wojna na Pacyfiku

Front zachodnioeuropejski

Front wschodnioeuropejski

Kampanie afrykańskie, bliskowschodnie i śródziemnomorskie

Bitwa o Atlantyk

teatr amerykański

Współrzędne 31 ° 13 ′ 56 ″ północ, 121 ° 28 ′ 09 ″ wschód Geolokalizacja na mapie: Chiny
(Zobacz sytuację na mapie: Chiny) Bitwa o Szanghaj

Bitwa Szanghaju w 1937 pestki z Cesarska Armia Japońska przeciwko chińskiej Narodowej Armii Rewolucyjnej podczas wojny chińsko-japońskiej .

Imperial Japanese Navy Air Service przeprowadzić jedną z pierwszych strategicznych bombardowań w historii. Po rozpoczęciu wojny w lipcu Cesarstwo Japonii chciało jak najszybciej zakończyć wojnę. Japończycy jeszcze przed otwartym wybuchem konfliktu mieli wojska i garnizony w specjalnym mieście Szanghaj , które stanowiło uprzywilejowany punkt strategiczny, w szczególności dzięki dostępowi do morza. Lotnisko Hongqiao zostało nielegalnie zestrzelone przez chińskie siły pokojowe. Japończycy natychmiast zażądali jednostronnego demontażu wojsk chińskich ze Specjalnej Strefy Szanghaju. W obliczu przewidywalnej chińskiej odmowy sytuacja przerodziła się w otwarty konflikt.

Walki uliczne

Od 13 sierpnia wojska japońskie i chińskie zaczęły ścierać się. Tchang Kai-Shek rozkazał generałowi Zhang Zhizhongowi rozpocząć ofensywę przeciwko Japończykom 14 sierpnia, licząc na przewagę liczebną wojsk chińskich w pokonaniu armii cesarskiej. Miasto przeszło serię szczególnie intensywnych bitew ulicznych o podbój lub obronę dzielnica po dzielnicy.

Bitwa powietrzna

Od 14 sierpnia japońskie siły powietrzne zaczęły atakować chińskie cele, powodując śmierć dziesiątek tysięcy cywilów. Chińskie siły powietrzne, przewyższające liczebnie, następnie skutecznie kontratakowały, niszcząc kilka japońskich samolotów. Japońskie Siły Powietrzne korzystały jednak z bardziej zaawansowanej technologii, a ich zestrzelone samoloty można było szybko wymienić, co nie miało miejsca w przypadku samolotów chińskich. Początkowe sukcesy lotnictwa chińskiego zostały szybko zniweczone: jeśli Chińczykom udało się zestrzelić 85 samolotów japońskich podczas walk w rejonie Szanghaju, to sami Japończycy zestrzelili 91 samolotów chińskich, co stanowiło prawie połowę sił powietrznych Republiki. Chiny.

ROC Air Force również silnie bombardowane miasta i dwukrotnie uderzył Koncesji Francuskiej w Szanghaju zabijając kilkaset osób, z ataku 14 sierpnia zabijając 445 osób i raniąc 828.

Japońskie lądowanie

Od 23 sierpnia japońskie wojska desantowe zaczęły masowo schodzić na ląd, zmuszając wojska chińskie do wycofania się z samego miasta Szanghaj. Kolejne dwa tygodnie to seria szczególnie intensywnych walk w miastach i wsiach wokół Szanghaju.

Chiński opór był zaciekły, a Japończycy musieli walczyć o przejęcie jednej nadmorskiej wioski po drugiej. Ale słabo uzbrojone i nie dysponujące wystarczającymi siłami morskimi, aby przybyć jako posiłki, chińskie wojska stopniowo traciły grunt. Od 11 do 30 września toczyły się bardzo ciężkie walki wokół miasta Luodian, które stanowiło punkt strategiczny: Chińczycy musieli stawić czoła przeciwnikowi, który teraz miał bardzo dużą siłę ognia i stracił wielu ludzi. Chińska armia parsemuje pola minowe dróg prowadzących do nadmorskich miast wokół Luodian. Pod koniec sierpnia walki stały się bardzo zaciekłe w nadmorskim mieście Baoshan, innym ważnym strategicznym punkcie. 6 września miasto upadło, Japończykom udało się unicestwić wojska chińskie, które zapewniały obronę.

W październiku siły japońskie w regionie Szanghaju wzrosły do ​​200 tys., przy czym Japonia miała nadzieję na przyspieszenie zakończenia konfliktu. Dzielnica Dachang na południe od Szanghaju i brzegi rzeki Yunzaobin były areną zaciekłych walk, w których Japończykom udało się przebyć tylko pięć kilometrów między 11 września a 20 października. Armia chińska z Guangxi, przybyła jako posiłki, zorganizowała nieudaną kontrofensywę. Dachang ostatecznie upadł 25 października. Pod koniec października Czang Kaj-szek zorganizował obronę rzeki Suzhou, wbrew radom innych przywódców wojskowych, takich jak Li Zongren, który chciał, aby chińskie wojska zostały jak najszybciej rozmieszczone w obronie Nanjing . Wyczerpana armia chińska nie zdołała powstrzymać Japończyków przed przekroczeniem rzeki i zajęciem brzegu 30 października.

5 listopada wojska japońskie wylądowały w Jinshanwei, położonym nad zatoką Hangzhou , na południe od Szanghaju. Pod koniec listopada wojska chińskie, wyczerpane i pozbawione amunicji, rozpoczęły swój ostateczny odwrót i cofnęły się do Nanjing , stolicy Chin.

Konsekwencje

Wkrótce po ostatecznym zwycięstwie Japończycy ustanowili współpracujący rząd w Szanghaju do zarządzania regionem. Nieoczekiwany czas trwania i intensywność walk w Szanghaju sprawiły, że Japończycy zrozumieli, że konflikt w Chinach będzie dłuższy i trudniejszy niż oczekiwano. Armia japońska postanowiła jak najszybciej zająć stolicę, aby pokonać chiński rząd, mając nadzieję na skrócenie oporu. Nastąpiła klęska wojsk chińskich w Nanjing i poważna masakra .

Zobacz również

Uwagi i referencje

  1. Albert Moreau, „  Opowieść o krążowniku Lamotte-Picquet  ”, na Net-Marine (dostęp 16 września 2014 r . ) .

Bibliografia

Linki zewnętrzne