Bartolome Herrera
Bartolome Herrera
| Biskup katolicki | |
|---|---|
| od 29 maja 1860 | |
|
Biskup diecezjalny Archidiecezja Arequipa ( we ) | |
| od 11 sierpnia 1859 | |
| José Sebastián de Goyeneche y Barreda Juan de la Cruz Calienes Olazabal ( d ) | |
| Minister Spraw Zagranicznych ( d ) |
| Narodziny |
24 sierpnia 1808 Lima |
|---|---|
| Śmierć |
10 sierpnia 1864(55 lat) Arequipa |
| Narodowość | peruwiański |
| Trening | Główny Uniwersytet Narodowy San Marcos |
| Zajęcia | Polityk , filozof , ksiądz katolicki , o diakonie katolickim |
| Religia | Kościół katolicki |
|---|---|
| Konsekrator | Francisco Orueta y Castrillón ( d ) |
Bartolome Herrera ( Lima , 1808 - Arequipa , 1864 ), był konserwatywny filozof polityczny, wysoka Ultramontaninem i anty-liberalny nurt, myśliciel i ważna postać peruwiańskiego duchowieństwa z XIX th wieku.
Biografia
Osierocony w wieku pięciu lat, w 1813 roku rozpoczął naukę intelektualną pod kierunkiem Luisa Véleza, swojego wuja ze strony matki. WLuty 1823wszedł do Real Convictorio de San Carlos. Jego uzdolnienia religijne były ukryte, więc to rektor Convictorio, Manuel José Pedemonte, skierował go ku kapłaństwu. Początkowo dał się skusić republikańskim doktrynom i regalizmowi, kwestionując nawet prymat Papieża. Jednak pod wrażeniem lektury hrabiego Josepha de Maistre i ogólnie reakcyjnej myśli wyznaje ultramontanizm . Będzie naznaczony myślą francuskiej Restauracji, w szczególności historyka politycznego François Guizota , a także hiszpańskich doktrynerów z czasów Isabelle II, zwłaszcza Juana Donoso Cortésa .
W 1839 r. Bartolomé Herrera został mianowany dyrektorem Biblioteki Narodowej Peru , a rok później został proboszczem parafii Lurín, na południe od Limy. W 1842 r. Jako rektor asystował przy inwentaryzacji książek w bibliotece Convictorio de San Carlos przeprowadzonej podczas wizyty Manuela Ascencio Cuadrosa. To było w tym roku wydał swój słynny Dziękczynienia Kazanie na rocznicę niepodległości , Ultramontaninem manifeście przepojone z Bossuet za prowidencjalizm , a które oznaczone przerwę w jego myśli politycznej. W tych latach brał udział w pracach Komisji odpowiedzialnej za weryfikację wpisów nowych książek w Bibliotece Narodowej, kierowanej wówczas przez liberalnego proboszcza Francisco de Paulo Gonzáles Vigil i był wykładowcą na National University of San Marcos . Przedstawił podręczniki niemieckiego krausizmu , które sam przetłumaczył z francuskiego.
Wśród swoich idei politycznych postulował, że mała grupa powinna przewodzić narodowi, dominując nad „suwerennością inteligencji” inspirowanej francuską filozofią Restauracji przeciwko jakobińskiej „suwerenności ludowej” liberałów (ks. Luna Pizarro i José Gálvez ).
Jego kariera polityczna rozpoczęła się w 1849 r., Kiedy został wybrany na posła do Limy. Był prezesem Izby Deputowanych , aw 1851 r. Objął Dyrekcję Generalną ds. Edukacji, utworzoną przez prezydenta José Rufino Echenique . W 1852 roku udał się do Europy i spotkał się z głównymi reakcyjnymi myślicielami tamtych czasów. Znał Juana Donoso w Paryżu i pracował jako kapelan papieża. Następnie objął kierownictwo w Ministerstwach Sprawiedliwości i Edukacji Publicznej, Rządu i Stosunków Zewnętrznych. Przystąpił do konwencji rzecznej Peru-Brazylia z 1858 r., Na mocy której panujący cesarz Brazylii przyznał peruwiańskim statkom prawo do swobodnego przemieszczania się po Amazonii.
Mianowany na biskupa Arequipy , objął w posiadanie władzę biskupią6 stycznia 1861. Zmarł w 1864 r. Jego twórczość została niedawno ponownie zinterpretowana przez historyka Ricardo Cubasa, teoretyka polityki Eduardo Hernando Nieto oraz peruwiańskich filozofów Roberto Katayamę i Víctora Samuela Rivera.
Źródła
- Teksty online : Reakcyjna myśl Bartolomé Herrery [ES], autor: Víctor Samuel Rivera