Baglama (grecki)
| Baglama (grecki) | |
| |
| Klasyfikacja | Instrument smyczkowy |
|---|---|
| Rodzina | Szarpany instrument smyczkowy |
| Sąsiednie instrumenty | Lutnia , tambûr , saz |
Baglama (w języku greckim μπαγλαμάς- wymawia „Baglamas”), który pochodzi od tureckiego (Baglama) jest grecki instrument muzyczny z szarpanych strun pobranych od Saz (między Turkami), z tej samej rodziny co tamburitsa słowiańskiego. Na Bałkanach Grecy i Słowianie używali słowa „ tamboura ” na określenie tej rodziny instrumentów od czasów bizantyjskich . Ale od 1922 r. W Grecji Grecy z Azji Mniejszej, którzy używali terminu „baglama” (co w języku tureckim oznacza różne rodzaje instrumentów trójstrunowych) narzucili tę nową terminologię . Tutaj jednak oznacza to rodzaj miniaturowego buzuki trichordo.
Grecki baglama ma podobieństwa z mniejszymi przedstawicielami rodziny saz , takimi jak cura saz (wymawiane „djoura saz”) lub üç telli bağlama (wymawiane jako „utch têlli baalama”), bez ustanowienia bezpośredniej przynależności. instrumenty te różnią się w szczególności rodzajem progów i grą, a często także kształtem lub rozmiarem korpusu (jako taki instrument ten nie istnieje w muzyce tureckiej).
Skrzypce
Podobnie jak buzuki trichordo, którego jest repliką, ma zaokrąglony tył często wydrążony w kawałku drewna, 3 podwójne metalowe struny ogólnie dostrojone Ré-La-Ré, nowoczesny kołek i szyję wyłożoną stałymi progami.
Czw
Jest używany w szczególności w stylu muzycznym rebetiko ; z rebetes i ich muzyka związane z nizin mających często ofiarami represji przez instytucje, muzycy zatem wymyślili Baglama aby móc go łatwo ukryć podczas nalotów policji lub w więzieniu. Jego mały rozmiar sprawia, że jest to łatwe do przenoszenia narzędzie dla buskerów.
Można na nim grać jako instrument solowy , ale generalnie jest używany jako akompaniament, często w połączeniu z buzuki i gitarą, a jego barwa pozwala go usłyszeć pomimo względnego braku mocy.
Tzouras
Jego nazwa również narzucona przez Greków z Azji Mniejszej ze szkodą dla terminu tambouras i pochodzi od tureckiego cura (wymawia się "djoura"), ale w języku greckim oznacza instrument średniej wielkości między baglamą a buzuki, posiadający tę samą podstawową cechy gdzie indziej.
Uwagi i odniesienia
- Elizabeth Jeffreys, John Haldon, Robin Cormack, The Oxford Handbook of Byzantine Studies, Oxford University Press, 2008, str. 928. Nikos Maliaras, Byzantina mousika organa, EPN 1023, ISΒN 978-960-7554-44-4 [archiwum]