Artysta | Pablo Picasso |
---|---|
Przestarzały | 1901 |
Rodzaj | Autoportret |
Wymiary (wys. × szer.) | 81 × 60 cm |
Kolekcja | Muzeum Picassa |
Numer inwentarzowy | MP4 |
Lokalizacja | Muzeum Picassa |
Autoportret to obraz wykonany przez hiszpańskiego artystę Pabla Picassa w grudniu 1901 roku, podczas jego niebieskiego okresu (1901-1904). Jest teraz przechowywany w Musée national Picasso-Paris .
Niebieski Okres od Picassa zaczyna się na początku 1901 roku, po samobójstwie bliskiej przyjaciółki, Carlos Casagemas , która wykracza znacznie wpłynąć i wpływy. „Myśląc o Casagemas, zacząłem malować na niebiesko” - powie. Obraz Casagemas w trumnie uważany jest za pierwsze dzieło tego okresu.
Rozpoczyna cykl praktycznie monochromatycznych niebieskich obrazów. Dla Picassa kolor niebieski wyraża nędzę, starość, śmierć i chłód świata, o czym świadczą portrety wykonane w tym okresie: starzec, kobiety złego życia, niewidomi czy żebracy ...
Autoportret jest olej na płótnie , 81 x 60 cm . Pablo Picasso przedstawia siebie jako samotną postać, opuszczoną, nieszczęśliwą, ubraną w duży ciemnoniebieski płaszcz. Znajduje się on trzy czwarte na prawo od obrazu, pozostawiając miejsce aż po lewym pasie. Patrzy tępo, niemniej jednak skierowany w stronę widza.
W tej chwili miał zaledwie 20 lat, a mimo to wygląda na znacznie starszego: jego twarz jest zapadnięta, rysy rysunkowe, cera blada. Jedynie jego wąsy i broda z kołnierzem (fikcyjna, nigdy jej nie nosił) wyróżniają się na tle jego twarzy brązowym kolorem. Jej włosy, bardzo ciemne, których kolor jest prawie identyczny z umaszczeniem, wydają się być bardzo schematyczne, bez żadnych szczegółów. Atmosfera wydaje się lodowata, jej usta, kości policzkowe i uszy są lekko zaróżowione od zimna.
Tło jest monochromatyczne, w kolorze jasnoniebieskim, lekko zielonkawym.
Manieryzm przepojony mizerabilizmem przywołuje realistyczny obraz hiszpańskiego Złotego Wieku . Inspiracją dla Picassa jest Diego Velasquez czy Luis de Morales pracami kolorów z bryłami i dużymi monochromami w tle. Odnajdujemy wpływ El Greco , w szczególności jego brodę ściętą w stylu Wielkiego Hiszpanii .
W tym okresie Picasso zaczął też interesować się francuskimi artystami, takimi jak Henri de Toulouse-Lautrec czy Paul Gauguin , których poznał w dzielnicach Montmartre i Pigalle . Traktowanie jego ubiorów przywodzi na myśl ich pracę, sprawiając wrażenie materiału i zależnie od lekkości i elastyczności lub sztywności i grubości.
Wreszcie, ciemne i głębokie spojrzenie, które przypisuje sobie, przywołuje autoportrety Vincenta Van Gogha , wyrażające dostrzegalną psychologiczną intensywność i cierpienie.