Do diabła z nieszczęściem

Do diabła z nieszczęściem Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Nino Besozzi, Anna Magnani i Virgilio Riento

Kluczowe dane
Tytuł oryginalny Abbasso la miseria!
Produkcja Gennaro Righelli
Główni aktorzy

Anna Magnani
Nino Besozzi

Ojczyźnie Włochy
Uprzejmy dramat
Trwanie 90 minut
Wyjście 1945


Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja

Do diabła z nieszczęściem (tytuł oryginalny: Abbasso la miseria! ) To włoski film wyreżyserowany przez Gennaro Righelli i wydany w 1945 roku . Po filmie następuje druga część, Abbasso la ricchezza!  (to) .

Streszczenie

W następstwie wojny Nannina, zmęczona nadmiernym ubóstwem, marzy o dobrobycie materialnym. Krytykuje swojego męża, Giovanniego Straselli, obecnie kierowcę ciężarówki, za brak sprytu i zaradności jej przyjaciela Gaetano Schioppy, podróżnika biznesowego, któremu udało się wzbogacić dzięki czarnemu rynkowi . Podczas podróży do Neapolu Giovanni przygarnia Nello, porzucone dziecko i mimo skarg Nannyny składa je z nimi. Pewnego dnia Giovanni i Gaetano zostają zamieszani w handel fałszywymi pieniędzmi. Zostają ostatecznie uwięzieni, a w rezultacie zwolnieni. Z drugiej strony ojciec Nello został właśnie odnaleziony w gruzach bombardowań wojny. Z ciężkim sercem Nannina i Giovanni zgadzają się rozstać z dzieckiem, które tymczasowo adoptowali. Wdzięczny i wspaniałomyślny ojciec Nello, właściciel firmy na Północy, oferuje Giovanniemu pracę.

Karta techniczna

Dystrybucja

Komentarze

Jeśli Abbasso la miseria , kierowany przez weterana Gennaro Righelli - autor pierwszego włoskiego dźwiękowej filmu , La canzone dell'amore -, maluje obraz godziwą powojennej sytuacji społecznej w Włoszech , nie opowiadają się go nie. Neo- etyka realistyczna  ; jest to raczej „typowa powojenna komedia, o smaku zarazem gorzko-słodkim”, która „z dużą wnikliwością opisuje lokalną sztukę zaradności ( arte di arrangiarsi ). " Film, z drugiej strony, zasługa językowych dialogów prawda zakazać więcej, jak pod faszyzmem , korzystanie z dialektów regionalnych. Krótko mówiąc, film pomiędzy dwiema epokami, posługujący się konwencjami kina białych telefonów, w którym z drugiej strony „widz jest projektowany w scenerię zbudowaną z materialnej destrukcji, ale gdzie nędza moralna dominuje jeszcze bardziej; to wesoły film Włoch, które płaczą, ale także ponury film Włoch, który się śmieje. "

Uwagi i referencje

  1. P. Mereghetti, II Mereghetti 2014, Mediolan, Baldini i Castoldi, 2013.
  2. w: La nuova stampa, 28.12.1945.

Linki zewnętrzne