Wewnętrznej tętnicy piersiowej (lub tętnica sutka , termin ten jest korzystnie używany w chirurgii serca , w języku angielskim, tętnica sutka lub IMA ) jest zabezpieczenie w tętnicę podobojczykową i daje tętnicy nadbrzuszu , jak i tętnicy musculo-. przepony . Jest ich dwa: prawa tętnica piersiowa wewnętrzna i lewa tętnica piersiowa wewnętrzna.
U normalnych ludzi ich użyteczność jest ograniczona: tętnice te można przeciąć bez powodowania niedokrwienia na danym terytorium. To wyjaśnia ich bezproblemowe zastosowanie w operacji pomostowania tętnic wieńcowych .
Tętnica piersiowa wewnętrzna zapewnia przednie tętnice międzyżebrowe od 1 do 6. Przednie tętnice międzyżebrowe od 7 do 9 pochodzą z tętnic mięśniowo-przeponowych.
Tętnicę piersiową wewnętrzną stosuje się w pomostach wieńcowych , gdzie po rozwarstwieniu na całej długości zespala się ją z jedną lub kilkoma tętnicami wieńcowymi . Może być również stosowany jako wolny przeszczep, którego początek jest przecinany i zespalany na innej tętnicy, na przykład: prawej tętnicy piersiowej wewnętrznej na lewej tętnicy piersiowej wewnętrznej. W ten sposób można wykorzystać dwie tętnice piersiowe wewnętrzne, ale z większym ryzykiem zakażenia blizny.
Ich stosowanie jest alternatywą dla żył odpiszczelowych . Operacja bajpasów piersi jest jednak trwalsza, co zapewnia lepsze przeżycie i powinna być stosowana w pierwszej kolejności. Podobnie wydaje się, że zastosowanie obu sutków ma przewagę nad przeszczepami gruczołu sutkowego i odpiszczelowego, chociaż istnieje nieco większe ryzyko problemów infekcyjnych, zwłaszcza u cukrzyków.
W praktyce w latach 2002-2005 ponad 90% operacji pomostowania tętnic wieńcowych w Stanach Zjednoczonych wykorzystywało jedną tętnicę piersiową i 4% obie piersi.
W chirurgii rekonstrukcyjnej piersi, zwłaszcza po całkowitej mastektomii w kontekście raka piersi , jedna z wielu istniejących technik polega na usunięciu płata tłuszczowego skóry z okolicy brzucha poprzez usunięcie tętnicy głęboko perforującej z tętnicy nadbrzusza dolnego (głęboki perforator nadbrzusza dolnego) lub DIEP) ze względu na unaczynienie.
Następnie płat typu DIEP jest przenoszony na poziom klatki piersiowej, zwykle zespalając perforator nadbrzusza z tętnicą piersiową wewnętrzną, umożliwiając rewaskularyzację i długotrwałe przeżycie transponowanej tkanki.