Architektura neoklasycystyczna w Belgii
Klasycystycznej architektury pojawia się w Belgii w czasie austriackiego Holandii z dziełami architektów Laurent-Benoît Dewez , Jean Faulte , Claude Fisco , Jean-Benoît-Vincent Barre , Barnabé Guimard , Charles de Wailly , Louis Montoyer ...
Ona będzie doświadczyć wyjątkowej długowieczności w Belgii, utrwalona przez okres francuskiego The Królestwo Zjednoczonych Niderlandów , za panowania Leopolda I st , panowania Leopolda II , a nawet XX -go wieku.
Geneza architektury neoklasycystycznej
Architektura wynik neoklasycyzm odnowionego zainteresowania form architektonicznych grecko-rzymskiego antyku budzi wykopalisk witryn Pompei i Herkulanum w XVIII -tego wieku.
Rozprzestrzenianiu się w Europie sprzyjały:
- pisma Johanna Joachima Winckelmanna, którego można uznać za twórcę historii sztuki i archeologii jako dyscyplin współczesnych;
- praktyka „ Grand Tour ”, długiej podróży młodych ludzi z najwyższych warstw społeczeństwa europejskiego, która zaowocowała zetknięciem wyższych sfer północnej Europy ze sztuką starożytną;
- pobyt we Włoszech wielu młodych artystów i architektów.
Rozpowszechnienie stylu neoklasycystycznego w austriackich Niderlandach
Penetracja stylu neoklasycystycznego w austriackich Niderlandach rozpoczęła się w 1759 roku za panowania cesarzowej Austrii Marie-Thérèse , za rządów jej szwagra Karola Aleksandra Lotaryńskiego .
Tej dystrybucji sprzyjały pewne elementy, takie jak:
Styl terezjański
Jeśli we Francji styl neoklasyczny nazywany jest „stylem Ludwika XVI”, to ten, który rozwinął się w austriackich Niderlandach, jest czasami nazywany „stylem terezjańskim”, w odniesieniu do cesarzowej Marii Teresy Austrii .
Fazy
W kolejnych rozdziałach architekci są klasyfikowani według początku ich neoklasycznej produkcji architektonicznej.
Źródła i odniesienia odsyłamy do szczegółowych artykułów.
Czysty neoklasycyzm (1759-1865)
Okres austriacki (1759-1792)
Kościół opactwa Orval (1759-1782, zniszczony),
opactwo Hélécine (1762-1780),
opactwo Gembloux (1762-1779),
zamek Seneffe (1763-1768),
opactwo Saint-Martin de Tournai (1763),
opactwo leśne (1764) ),
kolegiata Sainte-Begge w
Andenne (1764-1778), opactwo Valduc w
Hamme-Mille (1765, zniszczone), opactwo
opactwa Bonne-Espérance (1770-1776), wnętrze
opactwa Floreffe (1770 -1775), kwatera opata
Sint-Truiden (1770),
opactwo Affligem (1770-1779, zniszczone),
opactwo Dieleghem (1775), kościół św.Piotra w
Jette (1776)
opactwo Vlierbeek (1776) ...
Kaplica Palatyńska
Pałacu Karola Lotaryngii (znana pod nazwą „Kaplica Królewska” lub „
Kościół Protestancki w Brukseli ”) (1760)
Palais de Charles de Lorraine (1760) (pierwsze skrzydło, ukończone przez
Laurent-Benoît Dewez po śmierci Faulte, drugie skrzydło zostało wzniesione przez
Nicolasa Rogeta w 1825 r.)
Kościół Najświętszego Sakramentu w
Liège (1766),
Waux-hall de Spa (1769-1771),
zamek Hasselbrouck (1770),
ratusz Verviers (1775-1780),
zamek Beaumont (1775-1776)
Place des Martyrs (1774), Place du Nouveau Marché au Grain (1787, z R. Nivoy)
Abbey Church
of Cambron Abbey (1775-1780), Church of Grand-Leez in
Gembloux (1776),
Church of Saint-Pierre d'Uccle (1782), Church of Neufchâteau-lez-Visé (1789)
Plany kościoła
Saint-Jacques-sur-Coudenberg i
placu królewskiego w Brukseli (1776)
Fasada kościoła
Saint-Jacques-sur-Coudenberg na planach Barré (1776-1787), dawny hotel Bellevue, obecne
muzeum BELvue (1776),
place royale de Bruxelles na planach Barré (1776-1781),
hotel de Ligne ( 1777),
Pałac Narodu (1778-1783),
Hotel Errera (1779-1782)
Mały teatr zamku Seneffe (1779),
zamek Laeken (1782-1784), pałac myśliwski zamku Ursel (pawilon znany jako „de Notelaer”) w
Hingene (1791-1794)
1780-1781
Były arsenał Brukseli
1787 Place du Nouveau Marché au Grain (neoklasyczny zespół przypisywany Rémy Nivoy i Claude Fisco)
Royal Theatre of the Park (1782),
oranżeria zamku Seneffe (1782), nadzór nad budową
zamku Laeken , według planów
Charlesa de Wailly'ego (1782-1784), dawna ostoja opactwa Sainte-Gertrude w Louvain, rue de la Loi 14 i 16 (1782/84), były hotel Walckiers, rue de la Loi 12 (1782-1784, teraz Hôtel des Finances), hotele Bender, Belgiojoso i Walckiers (1783 -1786, zarodki
Royal Palace de Bruxelles ), chór, nawa i transept kościoła
Saint-Jacques-sur-Coudenberg (1785-1786)
Zamek Duras w Sint-Truiden (1786-1789)
Klasycystyczna kruchta kościoła
Sainte-Marguerite de Tournai (między 1779 a 1782)
Okres francuski (1792-1815)
Okres francuski, będący okresem niepokojów i wojen, nie będzie zaskoczeniem nielicznych dokonań neoklasycznych dokonanych w latach 1792-1815.
Możemy jednak przytoczyć kilku architektów tego okresu, stosunkowo mało znanych, to prawda:
Oranżeria i świątynia posiadłości Burggraaf Spoelbergh w
Wespelaar (1798)
Zamek Tour au Bois w
Villers-le-Temple (1791)
Zamek Sélys-Longchamps w
Waremme (1805)
Siedziba gubernatora w
Brugii (1806)
Zamek Gavergracht w
Drongen (1807)
Zjednoczone Królestwo Niderlandów (1815-1830)
W 1815 roku Austriacka Holandia została zjednoczona przez Kongres Wiedeński z dawnymi Zjednoczonymi Prowincjami, tworząc nowe państwo europejskie, Królestwo Niderlandów .
Król Wilhelm I jako pierwszy para Bruksela niektórych z jego najpiękniejszych neoklasycystycznych budynków, takich jak Pałac Akademii , teatr La Monnaie , ogród botaniczny , stare Królewskie Obserwatorium w Brukseli lub jego własny Pałac Królewski, poprzedni pałac królewski .
Grupowanie hoteli Bender i Belgiojoso (zbudowanych przez
Montoyerstraat w 1785 r.) W celu stworzenia Pałacu Królewskiego
Guillaume I er w Holandii (1820)
Pałac Akademii i
Stajnie Królewskie w Brukseli (projekt 1815, prace 1823-1825), przekształcenie
Pałacu Narodu (1816-1818),
sala balowa
Waux-Hall (po 1820)
(patrz poniżej dla budynków po 1830 roku)
Aula Academica w
Gandawie (1816-1825), Liberal Circle of
Grammont (1817), neoklasycystyczna wieża
opactwa Ninove (1826-1844), południowe skrzydło
ratusza w Aalst (1828-1830)
(patrz poniżej dla budynków po 1830 roku)
Théâtre de la Monnaie (1818-1819) (inny budynek od obecnego, ze względu na
Poelaerta ),
Mapa ulic otaczających teatr (plany 1817-1819) (z uwzględnieniem
domu Jacquesa-Louisa Davida i sąsiednich domów)
Place des Barricades (1824), przedłużenie
pałacu Karola Lotaryngii (1825),
dawne królewskie obserwatorium w Brukseli (1826-1832, z
Augustem Payenem )
Ukończenie
Palais des Académies (1825-1828), plany
Ogrodu Botanicznego (1826, miejsce kierowane przez Pierre-François Gineste, następnie przejęte przez Suys w 1842)
(patrz poniżej dla budynków po 1830 roku)
Grand-Hornu (1825)
(patrz poniżej dla budynków po 1830 roku)
Oranżeria w Ogrodzie Botanicznym w Antwerpii (1826, rozebrana), Królewski Teatr Francuski (znany jako „Teatr Bourla”) w
Antwerpii (1827–1834)
(patrz poniżej dla budynków po 1830 roku)
Wielki Hospicjum (1827), plan dzielnicy Béguinage (po 1827), oranżeria
zamku Beloeil (1830)
Panowania Leopolda I st (1830-1865)
Architekci już działali w
Wielkiej Brytanii w Holandii
Royal Opera of Ghent (1837-1840), sala Akademii Sint-Truiden (1845 ...)
Maison de la Malibran (obecny ratusz Ixelles, 1835)
Plan dzielnicy Léopold (1837), rozbudowa
ogrodu botanicznego (1842-1854), przekształcenia kościoła
Saint-Jacques-sur-Coudenberg (nawy boczne w 1843-1845, nowy fronton fasady i nowa dzwonnica w 1849 1851),
kościół Saint-Joseph (1849), przekształcenie
Palais de la Nation (sala Senatu 1847-1849)
Place Saint-Pierre w Tournai (około 1850)
Muzeum i pawilon wejściowy Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii (1841)Nowi architekci
Ratusz w Tienen (1835-1836)
Dawne królewskie obserwatorium w Brukseli (1826-1832, ze swoim mistrzem
Nicolasem Rogetem ), nadając pawilony Porte d'Anderlecht (1832), nadając pawilony Porte de Ninove (1832-34),
dawne pawilony nadania Porte de Namur (1836), Wielka śluza w Brukseli (1840), wiele stacji, w tym stara
stacja Bruxelles-Midi (1864-1869)
Kościół Saint-Martin de
Melle (1841), oranżeria szkoły ogrodniczej Melle, kościół Saint-Adrien d'Adegem (1843-1844), teatr Minard w
Gandawie (1847)
Saints-Jean-et-Nicolas Church w Schaerbeek (z JPJ Peeters, 1847-1850), Antoine Depage Clinic (1873), były zarząd prowincji Brabant (1884)
Poelaert jest architektem eklektycznym, który ma jednak na swoim koncie kilka neoklasycznych osiągnięć:
rozbudowa Place des baryricades (1849), rekonstrukcja
Théâtre de la Monnaie po pożarze (1855-1860)
Wiele neoklasycznych kościołów, w tym: kościół Saint-Martin de
Quenast (1855),
kościół Saint-Barthélemy de Bousval (1857), kościół Saint-Michel de
Monstreux w
Nivelles (1859)
Eklektyczny neoklasycyzm (1865-1909)
Król Leopold II (1865-1909) był wielkim budowniczym, który pokrył kraj wielkoformatową zabudową mającą na celu nadanie monarchii prestiżu.
Jednak za jego panowania eklektyzm pojawił się wraz z Poelaertem za Leopolda I po raz pierwszy we wszystkich formach: neoromańskiej, gotyckiej, neorenesansowej, neobarokowej ...
Neoklasycyzm za Leopolda II nie jest wyjątkiem od tego trendu i jest zabarwiony eklektyzmem. Niektóre budynki z tego okresu, takie jak Palais de la Bourse w Brukseli czy Palais de Justice w Brukseli , są otwarcie eklektyczne, inne, cytowane poniżej, można uznać globalnie za neoklasyczne, nie będąc jednak zwolnionym z tego dekoracyjnego przeciążenia, które charakteryzuje eklektyzm. .
Zwróć uwagę, że budynki zamówione przez Leopolda II są wybite jego monogramem składającym się z dwóch liter L ułożonych symetrycznie
Cité Fontainas (z architektem Trappeniers, 1867), przebudowa
Izby (1883-1886)
Plan Quartier des Squares (1875), przekształcenie
teatru Monnaie (1876),
pałac Cinquantenaire : kolumnady (1880), sale północne i północno-wschodnie (1880, muzeum armii i muzeum lotnictwa), sala południowo-wschodnia lub Palace ”(1888, obecne muzeum
Autoworld ), powiększenie salonu Senatu (1903)
Wielki Teatr Verviers (1892)
- 1897 Albert-Philippe Aldophe
Pałac Kolonialny (Tervuren) (1897)
Powiększenie
Château de Laeken (1902),
Arcades du Cinquantenaire (Arc de triomphe du Cinquantenaire, 1904),
Royal Galleries in Ostend (1905),
Royal Museum for Central Africa w
Tervueren (1905-1910)
Fasada
Pałacu Królewskiego w Brukseli (1904),
Królewska Szkoła Wojskowa w Brukseli (1907, z
Henri van Dievoetem )
Prawe skrzydło Pałacu Prowincjonalnego (Bruksela, rue du Chêne, 1907)
Późny neoklasycyzm (1910-1980)
W XX th century, neoklasycyzm niemal znika, zmiecione przez innowacyjne fale secesji , w stylu Art Deco , z modernizmu i funkcjonalizmu .
W Brukseli swoje przetrwanie zawdzięcza jedynie przepisom urbanistycznym regulującym budowę budynków w sąsiedztwie brukselskiego parku , a także chęci zachowania stylistycznej jedności tej dzielnicy.
Belgische Bank van de Arbeid (1920, Gandawa, Voldersstraat n o 1)
Siedziba firmy Electrobel Electric (1929-1930, Bruksela, place du Trône)
Kompleks biurowy „Royal Atrium” (1950-1959, rue Royale 60-68 w Brukseli; wisior z
Hôtel de Ligne Barnabé Guimarda )
Siedziba
Towarzystwa Generalnego Belgii (1966-1980, Bruksela, rue Royale 20-40)
- 1972-1974 Christian i Jean-Pierre Housiaux
Rozbudowa siedziby
Union minière (1977, Bruksela, przedłużenie przy rue du Marais 21)
Klasycyzacja architektury monumentalnej (1929-1959)
W dwudziestoleciu międzywojennym w wielu krajach Europy rozwinął się typ architektury oficjalnej, składający się z monumentalnego wariantu architektury klasycystycznej .
1930 są te reżimy totalitarne , ten styl jest często błędnie zredukowane do totalitarnej architektury ( stalinowskiej architektury , nazistowski architektury , faszyzm włoski architektury , portugalski faszystowskiej architektury i stylu miękkie portugalski ), kiedy spotykamy go w tym samym czasie w krajach demokratycznych, takich jak: Belgia , Francja (gdzie najsłynniejszym przykładem jest Palais de Chaillot na Place du Trocadéro w Paryżu , naprzeciwko Wieży Eiffla ), Wielka Brytania czy Stany Zjednoczone .
Uwaga: jako datę zakończenia klasycyzacji architektury monumentalnej w Belgii podajemy rok 1959, a nie rok 1969, ponieważ ostatnie osiągnięcie tego stylu pochodzi z 1959 roku, a rok 1969 to dopiero data zakończenia ogromnego placu budowy Biblioteki Royal Albert I ul .
Postmodernizm (po 1980)
Pod koniec XX th wieku, Pojawi się ponownie Neoklasycyzm w zrewidowana i wyrafinowanej formie, która wpisuje się w aktualną postmodernizmu .
Ten postmodernistyczny neoklasycyzm jest intensywnie wykorzystywany do budowy biur i kompleksów biurowych zwanych „ Parkami Biurowymi ”.
Siedziba
SWIFT (1989,
La Hulpe )
"Orion Center" (IWT),
boulevard Bischoffsheim 21-25 (z o. Schillingiem)
Place communale d '
Auderghem (1993-1994)
„Goemaere” („Thilly Van Eessel I”), Chaussée de Wavre 1945 (1988–1998)
„Office Park Rozendal” (Terhulpsesteenweg 6, Albert I-laan 2,
Hoeilaart )
Hôtel Méridien (1995, Bruksela, Carrefour de l'Europe, naprzeciwko
głównego dworca )
- 1996 „Roosevelt Office Park” (avenue Roosevelt 104 w Genval )
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne
Uwagi i odniesienia
-
Odbudowa kolegiaty Saint-Jean-en-l'isle de Liège po 1754 roku była dziełem włoskiego architekta Gaetano Matteo Pisoniego , nawet jeśli Renoz był odpowiedzialny za realizację; co więcej, spektakl Pisoniego nie jest klasycystyczny, ale raczej wynikiem mieszanki baroku i klasycyzmu: nie możemy więc prześledzić początku neoklasycznej produkcji Renoza aż do 1754 roku.