W Brazylii , kolonialna architektura definiowana jest jako architektura przeprowadzone na obecnym terytorium Brazylii od 1500 roku , rok po odkryciu przez portugalski , aż do niepodległości , w 1822 roku .
W okresie kolonialnym kolonizatorzy sprowadzali do kolonii prądy stylistyczne z Europy, dostosowując je do lokalnych warunków materialnych i społeczno-gospodarczych. W Brazylii można znaleźć budynki kolonialne z cechami architektonicznymi renesansu , manieryzmu , baroku , rokoka i neoklasycyzmu , ale przejście między stylami dokonywało się stopniowo na przestrzeni wieków , a klasyfikacja epok i stylów jest przedmiotem prac artystycznych kolonialnej Brazylii . debata wśród specjalistów.
O znaczeniu kolonialnego dziedzictwa architektonicznego i artystycznego w Brazylii świadczą grupy i zabytki tego pochodzenia, które zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO . Są to historyczne centra Salvador de Bahia , Ouro Preto , Olinda , São Luís do Maranhao , Diamantina , Goiás Velho , ruin Guarani misjach jezuickich w São Miguel das Missoes , w Sanktuarium Bom Jesus de Matosinhos w Congonhas i Sao Francisco Plac w São Cristóvão . Istnieją również historyczne centra, które choć nie są uznawane za światowe dziedzictwo, zachowują ważne zabytki tamtych czasów, takie jak Recife , Rio de Janeiro i Mariana . Zwłaszcza w przypadku Recife o nieuznaniu zadecydowały wyburzenie i wyburzenie większości zabytkowych budynków oraz kolonialny plan urbanistyczny.
(pt) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty ze strony Wikipedii w języku portugalskim zatytułowanej „ Arquitetura colonial do Brasil ” ( patrz lista autorów ) .