Lustrzanka jednoobiektywowa to rodzaj aparatu , w których pojedynczy obiektyw służy do celowania i strzelania zarówno. Podczas celowania lustro odbija światło wychodzące z soczewki (stąd nazwa refleks) w kierunku szkiełka celowniczego. Podczas fotografowania to lustro jest na chwilę uniesione, aby światło dotarło do wrażliwej powierzchni. Lustrzanki jednoobiektywowe mogą być filmowe lub cyfrowe , w małym lub średnim formacie . Są one przede wszystkim na docelową wymienne, z chlubnym wyjątkiem mostu srebra. Najpopularniejszymi modelami są klisze 24 × 36 i cyfrowe 4/3 , APS-C i 24 × 36 .
Aparaty te różnią się od lustrzanek dwuobiektywowych tym, że te ostatnie używają oddzielnych obiektywów do celowania i fotografowania. Ponieważ odruchy dwusoczewkowe stały się rzadkie i mało znane, często używa się terminu odruch na określenie odruchów pojedynczych soczewek, a dokładniej odruchów kliszowych pojedynczych soczewek w formacie 24 × 36. są również czasami określane jako lustrzanki jednoobiektywowe. ( stały w pojedynczej soczewki odruchu ) do folii lub DSLR ( cyfrowa lustrzany ) na cyfrowy.
Podczas celowania światło przechodzi przez obiektyw (1) i napotyka zwierciadło (2), które kieruje je w stronę szkiełka celowniczego (5) , na ogół matowego i wyposażonego w stygmometr pozwalający na dokładniejsze ogniskowanie . W najczęstszym przypadku powrót odbywa się do góry, a za wziernikiem znajduje się soczewka zbierająca (prosta wypukła lub płaszczyzna Fresnela ) (6), następnie pryzmat dachowy (7) lub pentamirror, który prostuje obraz tak, aby był widziany pionowo w wizjerze (8) przy oku fotografa.
Podczas robienia zdjęcia lustro podnosi się tuż przed otwarciem migawki (3) . Następnie światło pada na wrażliwą powierzchnię (4) ( folię lub czujnik ). Lustro natychmiast wraca na swoje miejsce.
Takie podejście (inne niż np. Celowanie przez dalmierz , gdzie celownik jest oddzielony od obiektywu i zachowuje to samo pole widzenia niezależnie od zamontowanego obiektywu) ma tę główną teoretyczną zaletę, że pozwala fotografowi dokładnie zobaczyć, na czym zostanie nagrane klisza (dokładna głębia ostrości, precyzyjne kadrowanie) i to nawet przy zmianie obiektywu. Ta zaleta jest szczególnie widoczna w przypadku długich ogniskowych , zoomów , a także niektórych bardziej egzotycznych elementów optyki (soczewki makro , odchylane i / lub przesuwne , teleskopy, mikroskopy, mieszki itp.). Jednak w praktyce większość aparatów amatorskich i eksperckich jest wyposażona w wizjer pokrywający tylko 90-95% pola, przede wszystkim ze względów ekonomicznych - 100% celowania pozostaje zarezerwowane dla aparatów bardzo wysokiej klasy.
Przez lata lustrzanki cyfrowe korzystały z wielu osiągnięć technologicznych, do tego stopnia, że późniejsze modele należą do najbardziej zaawansowanych aparatów. Wśród ulepszeń, z których skorzystali, są:
Z drugiej strony warto zwrócić uwagę na następujące błędy:
Jednak ze względu na wysoką reaktywność, jakość i dużą wszechstronność (dzięki wielu wymiennym obiektywom) lustrzanka jednoobiektywowa od dawna jest najpopularniejszym narzędziem dla profesjonalistów; niektórzy wolą to dzisiaj (2020-2021), w cyfrowych, hybrydach .
Na tym schemacie lustrzanki jednoobiektywowej pokazano: przednią soczewkę obiektywu (1), przedni ruchomy zespół optyczny (2) i tylny zespół optyczny (3), pomiędzy którymi znajduje się przysłona, uzwojenie naświetlony film fotograficzny (5), jeden z dwóch pierścieni paska (6), włącznik / wyłącznik (7), pokrętło sterujące (8) wokół spustu migawki, wyświetlacz ciekłokrystaliczny (9), gumowa muszla oczna ( 10) przymocowany do okularu, styk synchronizacji błysku (11) w środku stopki akcesoriów, pierścień regulacji zoomu obrotowego (12). (Uwaga, ten schemat prawdopodobnie zawiera błąd: przedstawia roletę z tekstylną kurtyną (4), ale roletę z metalowymi lamelami przed oknem ekspozycyjnym).
Nikon F (1959).
Canon EOS-1v (2000).
Przekrój odruchu Praktica.
Hasselblad 503: średnioformatowa lustrzanka jednoobiektywowa .