Aoxomoxoa
| Wyjście | 20 czerwca 1969 |
|---|---|
| Zakwaterowany |
wrzesień 1968 - marzec 1969 |
| Trwanie |
38:07 (oryginalny LP) 79:20 (wznowienie CD) |
| Uprzejmy | Rock psychodeliczny |
| Producent | Wdzięczna śmierć |
| Etykieta | Warner Bros. Dokumentacja |
Wdzięczne martwe albumy
Aoxomoxoa to trzeci album studyjny Grateful Dead . Oryginalny tytuł brzmiał Earthquake Country .
W 1991 roku magazyn Rolling Stone uznał ją za ósmą najlepszą okładkę albumu wszechczasów.
Zauważ, że Aoxomoxoa to palindrom (jak każdy to widzi).
Zespół już odbywa sesji nagraniowej do albumu gdy Ampex wyprodukowany pierwszy wielościeżkowe, urządzenie rejestrujące 16-track (numer modelu MM-1000), który podwoił liczbę utworów dostępnych za porównaniu do poprzedniego albumu Anthem of the Sun nagrał Poprzedni rok. Grupa spędziła osiem miesięcy w studiu, aby nagrać album i skorzystała z okazji, aby poeksperymentować z tą nową technologią. Jerry Garcia zdradził, że „to była nasza pierwsza przygoda z szesnastoma utworami i zwykle wkładaliśmy za dużo wszystkiego”. Jerry Garcia i Phil Lesh musieli wrócić do studia w 1971 roku, aby nagrać album, usuwając całe fragmenty piosenek. Pierwsza aranżacja z 1969 roku jest „zagubiona”, ponieważ wznowiona płyta CD miesza ją z tą z 1971 roku.
Aoxomoxoa było z kilku powodów punktem zwrotnym w historii Grateful Dead. Jest to pierwszy album grupy nagrany w San Francisco i okolicach (w Pacific Recording Studio w San Mateo oraz w Pacific High Recording Studio w samym San Francisco). To pierwsze nagranie studyjne z pianistą Tomem Constantenem jako stałym członkiem grupy. Był to również pierwszy album, na którym Robert Hunter jest autorem tekstów, rozpoczynając tandem Jerry Garcia / Robert Hunter jako autor piosenek. Po raz pierwszy grupa koncentruje się na piosenkach akustycznych, takich jak Mountains of the Moon i Diamond Blues Dupree . Phil Lesh jako pierwszy zagrał na basie akustycznym.
Przedłużone sesje związane z albumem mocno zadłużały zespół wobec Warner Bros. Aoxomoxoa kosztowało 180 000 dolarów, co w tamtym czasie było ich najbardziej ambitnym i kosztownym przedsięwzięciem. To był ostatni raz, kiedy zespół przeznaczył taką sumę na nagrania studyjne. Album zawiera kilka klasyków Grateful Dead, takich jak Doin 'That Rag , Diamond Blues i Cosmic Charlie Dupree oraz dwie piosenki, które na stałe pozostaną w repertuarze zespołu na koncertach: St. Stephen i China Cat Sunflower .
Reedycja z 2003 roku zawiera trzy improwizacje studyjne (w tym wersję The Eleven ) ze starych sesji nagranych na ośmiościeżkowej oraz koncertową wersję Cosmic Charlie nagraną na początku 1969 roku.
Wszystkie piosenki są napisane przez Garcię i Roberta Huntera, chyba że zaznaczono inaczej.
utwory dodane we wznowieniu z 2003 roku