Antoine Mégret d'Étigny

Antoine Mégret d'Étigny Obraz w Infobox. Funkcje
Intendent generała Auch
10 maja 1751 -24 sierpnia 1767
Zarządca Pau
10 maja 1751 -24 sierpnia 1767
Biografia
Narodziny 28 listopada 1719
Paryż
Śmierć 24 sierpnia 1767(w wieku 47 lat)
Auch
Czynność Sędzia
Tata François-Nicolas Mégret d'Étigny
Rodzeństwo Jean-Nicolas Mégret de Sérilly ( d )

Antoine Mégret d'Étigny , urodzony w Paryżu dnia28 listopada 1719, zmarł w Auch dnia24 sierpnia 1767, jest francuskim administratorem, intendentem ogólników Gaskonii , Béarn i Nawarry .

Jest szczególnie znany ze swojego zarządzania Auch i Pau oraz z ożywiania łaźni termalnych w Bagnères-de-Luchon .

Pochodzenie rodzinne

Rodzina Antoine Mégret należy do noblesse de robe wszczepiane do końca XVII -tego  wieku między górnej klasy średniej z Saint-Quentin w Aisne. Jego dziadek Nicolas Mégret był prokuratorem w Saint-Quentin .

Rodzina przeniosła się do Paryża na początku XVIII -go  wieku . Jego ojciec, François-Nicolas Mégret , był początkowo prostym urzędnikiem na poczcie w Soissons . Zbudował fortunę, spekulując na pszenicy podczas wojny o sukcesję w Hiszpanii , fortunę, którą następnie zainwestował w przepis na przycinanie w Soissons, a następnie w ogólny przepis na finanse w Owernii (1714); w 1718 roku kupił Lord of Etigny i Sérilly (obecnie w miejscowości Etigny) blisko Sens w Burgundii . Ostatecznie został wybrany sekretarzem królewskim odpowiedzialnym za finanse (1719), a następnie Wielkim Audiencierem Francji w 1725 roku.

Rodzina stanowi dynastię wielkich urzędników państwowych: po dziadku i ojcu, wuj Antoine'a z małżeństwa, Guillaume françois Joly de Fleury, jest ojczymem swojego starszego brata i prokuratora generalnego w parlamencie. Starszy brat Antoni, Jean-Nicolas Mégret był pierwszy prawnik króla w Châtelet , a następnie prokurator generalny w sądzie adiutantów, mistrz wniosków w 1722 roku, Intendant handlu w 1733 roku Intendant od Auch w 1739- 1742 r Intendant z Franche -Comté i ostatecznie intendent Alzacji w 1750 roku. Zmarł nagle w pełnym rozkwicie15 października 1752, kiedy obrał ścieżkę prowadzącą do stanowiska Generalnego Kontrolera Finansów. Najstarszy syn Antoine'a, Antoine Jean-François Mégret de Sérilly, utrwali tę tradycję, stając się generalnym skarbnikiem nadzwyczajnych wojen.

Biografia

Dnia urodził się Antoine Mégret, lord Etigny 28 listopada 1719 w Paryżu.

Ojciec, były uczeń jezuitów , zmarł w 1734 r .; Antoine ma zaledwie 15 lat i dziedziczy Étigny. W 1738 r. Został przyjęty jako zastępca parlamentu. Plik18 kwietnia 1740zostaje doradcą parlamentu; the28 kwietniaw tym roku kupił duży dom przy rue de l'Arbre Sec w Paryżu.
W 1744 r. Pożyczył 86 500 funtów od swojego przyszłego teścia Jeana-Baptisty Thomasa de Pange na11 maja 1744, aby kupić od Sieura Pagota, intendenta generała Orleanu, urząd doradcy króla i mistrza zwyczajnych wniosków o hotel królewski w kwietniu, maju i czerwcu, a następnie mistrza wniosków do prywatnej rady królewskiej w lipcu, sierpniu i Wrzesień.

On się żeni 21 majatego samego roku 1744 z Françoise Thomas de Pange (1723-1789), z zamożnej rodziny należącej do szlachty z Lotaryngii. Mają dwóch synów w 1746 i 1748 roku oraz córkę.

Powołany w kwietniu 1751 r . Pod zarząd Auch i Pau , wprowadził do powierzonej mu prowincji znaczące ulepszenia, pomimo sprzeciwu parlamentów i samych miast (zwłaszcza parlamentu Bordeaux iw mniejszym stopniu Tuluzy). ).

Jego postawa i działania

Jego działanie charakteryzuje się w szczególności poprawą kiepskiej sieci drogowej zarządu. On najlepiej wykorzystuje dwanaście rocznych dni obowiązków związanych z utrzymaniem dróg, nie wahając się jednak powierzyć najpotrzebniejszych prac profesjonalnym wykonawcom kosztem społeczności odpowiedzialnych za ten obowiązek, zamiast odwracać ich uwagę od działalność rolniczą. Dbał o produktywność rolnictwa, aby uniknąć częstych wówczas niedoborów żywności. Co więcej, nie zawsze otrzymuje zwrot kosztów za liczne zaliczki dokonane na jego osobistej kasecie, które następnie doprowadziły do ​​jego ruiny.

Zajmuje się rozwojem eksploatacji lasów wysokogórskich, dróg wodnych, kuźni, hydroterapii i kamieniołomów marmuru, handlu i targów.

Dąży przede wszystkim do rozwoju produkcji rolnej poprzez oczyszczanie i wprowadzanie kukurydzy; pasjonuje się również hodowlą serów , tworzeniem nowych stadnin czy doskonaleniem owiec merynosami hiszpańskimi , bez większych sukcesów . Popycha podstawową działalność młynów kaflowych i mącznych do maksimum swoich możliwości, ale także papierni, wyrobów ceramicznych, firm tekstylnych, garbarni.

D'Étigny ogólnie demonstruje uczciwość i sprawiedliwość, jest raczej bezstronny, a jednocześnie potrafi wykazać się elastycznością, aby pogodzić populacje w mniej ważnych, ale symbolicznych kwestiach; w ten sposób na przykład akceptuje wyścigi byków na ulicach, podczas gdy książę Richelieu ich zakazał . Podjął inicjatywę opracowania zestawu przepisów, które miałyby nadać realny status Żydom dyskryminowanym w Kraju Basków (zanim zostali wygnani przez administrację królewską). Jako żarliwy katolik, początkowo był instynktownie wrogi wobec protestantów, zanim złagodniał, co utrzymywał nawet po odwołaniu edyktu nantejskiego .

D'Étigny jest przeciwny miejskim lekarzom, pirenejskiej instytucji, którą uważa za zbędną opłatę, która jego zdaniem nie przynosi korzyści najbardziej potrzebującym. W zakresie zdrowia publicznego jego działanie jest ograniczone. Rozwój hydroterapii ma raczej cel ekonomiczny niż terapeutyczny.

Podobnie sprzeciwia się pouczaniu ludzi, których uważa za nieproduktywnych, ryzykując odwrócenie broni z pól i wyrzucenie ich w kierunku miast. Z tych samych powodów w ogóle nie zachęca do nauczania języka francuskiego, a wręcz przeciwnie, uważa za wystarczające, by zadowolić się jedynie nauczaniem katechizmu w Gascon .

Upiększył kilka miast, którymi był zarządzany. Wykonał 200 lig dróg (800 kilometrów), w dużej mierze dzięki własnemu zwiększeniu sum.

Étigny ma reputację szczególnie obecnego w swoim zarządzaniu, po którym niestrudzenie podróżuje konno. Kilka anegdot śledzi jego obecność na placu budowy wczesnym rankiem, na mrozie, cierpliwie czekając na swoich rozmówców późno, po kilkugodzinnej jeździe i zakładaniu wyczerpujących wydarzeń towarzyskich poprzedniej nocy.

W swojej akcji obraża również wiele wysokich rangą postaci, które mogły go później skrzywdzić; podczas gdy czasami może być wrażliwy na nędzę swoich wyborców i często decyduje się na złagodzenie ich kar.

Organizacja administracyjna

Od 1756 r. W subdelegacji Pau oparł się o Jeana de Sallenave, prawnika z Pau, którego być może zbyt gorąco polecono mu i którego początkowo odrzucił, mając wobec tego ostrożność. Jego poprzednik, intendent Aligre de Bois-Landry (1749-1751) - który sam odziedziczył urząd swojego poprzednika, intendenta Caze de la Bove (1744-1749) - również go zwolnił.

Genain był zatem skutecznym pierwszym sekretarzem do Marzec 1763, ale ostatecznie zastępuje go Sallenave.

Ten ostatni przejmował coraz więcej obowiązków, a nawet wiernie przejął pośrednictwo Etigny'ego w okresie jego hańby w 1765 r., A następnie po jego śmierci w 1767 r. Kontynuował również karierę u intendentów Aine (1768-1774) i Boullaye (1776-). 1782).

Poddelegat Aucha, Jean Baptiste Joseph Daignan, na stanowisku przez kilka dziesięcioleci, kiedy przybył Étigny, został zwolniony latem 1752 r. Za nieposłuszeństwo, starając się chronić syna znanej osoby. Zastąpił go baron de Seissan de Marignan.

Około trzydziestu subdelegatów, na ogół sędziów, przekazało lokalnie działania intendenta. Byli zwolnieni z podatków i opłacani doraźnie w systemie zmianowym. Wszystko zawdzięczali stewardowi, który wiedział, jak zdobyć ich przysługę, jeśli na to zasłużyli. Musieli przygotowywać raporty i dbać o postęp projektów, nawet jeśli czasami sprzeciwiali się innym władzom lokalnym. Sam intendent nie uniknął nieustępliwej nienawiści parlamentu Bordeaux, który ostatecznie go pokonał.

Étigny z naiwnością popierał sprzeciw wobec króla pochodzący z parlamentu Béarn, z którym, podobnie jak w przypadku Tuluzy, miał znacznie lepsze stosunki niż z parlamentem Bordeaux. Plik27 maja 1765, został koniecznie wezwany do Paryża. Dzięki kilku aresztowaniom i wysłaniu pułku Beauffremont, działalność dyplomatyczna Sallenave przyczyniła się do złagodzenia konfliktu w Béarn, co pozwoliło d'Étigny zwrócić się do króla o usprawiedliwienie i wznowić jego funkcje. Powrót z przymusowego wygnania umocnił jego lokalny wizerunek i cieszył się wieloma ciepłymi oznakami popularności.

Ale jego stan zdrowia gwałtownie się pogarszał i zmarł w ciągu kilku miesięcy, w wieku 47 lat 24 sierpnia 1767, w Auch.

Jego pamięć zostanie wtedy powitana przez rewolucjonistów, Konsulat, Imperium jako Przywrócenie.

„Nigdy nie myślałem o czymś innym niż służbie mojemu panu i dobru publicznemu i chociaż bardzo mocno naruszyłem swój majątek w tej prowincji na przedmioty, które są dla niego użyteczne, nie żałuję, ponieważ spełniłem moją skłonność i wierzę, że moja pamięć będzie tam pielęgnowana ” (ostatni list z12 sierpnia 1767) przytoczony na podstawie pomnika Etigny w Luchon .

Luchon i d'Étigny

W 1759 r. Baron Antoine Mégret d'Étigny rozpoczął od stworzenia drogi samochodowej w Luchon , wykorzystując harówkę i wywłaszczenie. Musi wezwać towarzystwo smoków, aby trzymać ludność na dystans, nieprzyzwyczajoną do takiego autorytarnego traktowania.

W 1761 roku zreorganizował termy i dał im podstawy do ich przyszłego rozwoju. W 1763 roku rozkazał marszałkowi du Plessis , księciu Richelieu, wziąć wody  ; wizyta, podczas której, w trakcie prac wokół źródeł w łaźni miejscu termicznej, to jest wotywna cippus poświęcony nimf tego miejsca znajduje się w obecności d'Etigny i du Plessis. Ten ostatni powrócił w 1769 roku z dużą częścią dziedzińca. Rusza spa!
D'Étigny rozwija również eksploatację lasów, jako że drewno jest podstawowym surowcem dla marynarki wojennej oraz węgiel drzewny do kuźni.

Luchon zostanie nazwany na cześć Allée d'Étigny, głównej arterii miasta, a posąg z jego podobizną zostanie tam wzniesiony w 1889 roku przed łaźniami termalnymi, gdzie nadal stoi.

Kolejny posąg, bardziej wierny rzeczywistości, znajduje się na alejach Etigny w Auch.

Potomków

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Ołtarz wotywny poświęcony
    nimfom nosi następujący napis: NYMPHIS / AUG (ustis) / SACRUM / [---] A [-] AFI [---] / [---] E [---] / [---] s F (ilia) / V (otum) S (olvit) L (ibens) M (erito)
    (tłumaczenie: Sanctuary (des) nimfy augustes; A ...; z należnym uznaniem życzenia).
  2. Wyjątkowość wojen nazywa się kwotami, których nie przewiduje się w budżecie wojennym; kwoty te w czasach Ludwika XIV i jego ministra Louvois często przekraczały pierwotny budżet i były znaczne. Skarbnik generalny wojen nadzwyczajnych jest również odpowiedzialny za opłacenie wojsk [ patrz „Archiwa Bastylii: niepublikowane dokumenty”, 1866, s. 1.  374n.] (Lub, jak może być rozkazane przez Ludwika XIII w latach 1620-1630, w celu sfinansowania takich prac, jak przebudowa fortec i zwiększenie armii [patrz Guy Rowlands, „The dynastic state and the army under Louis XIV : usługi królewskie i prywatne. ”CUP, 2002. Prezentacja książki (w języku angielskim) autorstwa Williama Younga] .

Bibliografia

  1. Ozanam 1969 , str.  9.
  2. Ozanam 1969 , s.  8.
  3. Ozanam 1969 , s.  8, uwaga nr 29.
  4. Ozanam 1969 , s.  8 i 9.
  5. Alphonse Couget, książę Richelieu, gubernator Guyenne i Gaskonii w Comminges i Nébouzan (1763) , str.  11
  6. Laurent Quevilly. Ostatni opat z Jumièges na stronie jumieges.free.fr .

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne