Narodziny |
1634 Haute-Garonne |
---|---|
Śmierć |
7 kwietnia 1698 Rzym |
Czynność | Teolog |
Religia | Kościół katolicki |
---|
Antoine Charlas (urodzony w Puymaurin w 1634 r., Zmarł w Rzymie dnia7 kwietnia 1698) to francuski duchowny, który odegrał ważną rolę w kłótni o Regale, podczas której był najbliższym wsparciem biskupa Pamiers, François de Caulet . W swoich pracach krytykował galikańską politykę Bossueta .
Antoine Charlas pochodził z Puymaurin , mało znanej i biednej wioski w diecezji Comminges . Niedobra rodzina Charlasów mieszkała tam w powiecie Las Bagnères.
Przyszły teolog urodził się tam w 1634 r. Miał głuchoniemego brata Bernarda, który później poświęcił się służbie bez wynagrodzenia w kościelnym domu Sabarta (por. Dzieło François de Caulet ). Inny brat, Peyon (skrót od Pierre), miał syna i dwie córki.
Pierwszy biograf Charlasa chwali przedwcześnie rozwiniętą inteligencję swojego bohatera, łatwość nauki, co podkreśla go najpierw w miejscowej szkole, a potem na uniwersytecie w Tuluzie - był tam w szczególności uczeń dominikanina. Raymond Maillat - gdzie będzie się uczył wszystkie nauki sakralne i uzyskać stopień doktora teologii.
Wkrótce został wychowawcą dzieci prezydenta Jean-Georgesa Cauleta, brata biskupa Pamiers.
Wyświęcony na kapłana w roku 1657, mając zaledwie dwadzieścia trzy lata, był zastępcą sekretarza ds. Urzędowych (trybunału kościelnego) w Pamiers, aw 1660 r. Kanonika Notre Dame du Camp.
To było w 1670s że M gr François-Etienne Caulet, ostra przeciwnikiem Regale i polityki Gallican Ludwika XIV - polityka, który zalecał niezależności Kościoła od Francji vis-à-vis Rzym - trwa Antoine Charlas jako doradca, myśliciel i pisarz. Ten radzi mu napisać traktat o regaliach .
PoczątkiGallikanizm Królewski, roszczenie Kinga do dominacji władzy cywilnej nad duchowej władzy, objawia prawa petycji i Regale.
Było to przede wszystkim doczesne - było to prawo, na mocy którego król rozporządzał dochodami biskupstw podczas wakacji.
Było też duchowe: król miał prawo nadać w czasie wakansu drobne przywileje zależne od biskupstwa, któremu się podobał.
To prawo miało wrócić do królów Francji i Karola Wielkiego.
Ludwik XIV i Innocenty XILudwik XIV wyniósł do szczytu prawa Kościoła Gallikańskiego, w czym pomógł Bossuet i znaczna większość wysokiego duchowieństwa, i twierdził, że rządzi Kościołem Francji, a nawet Rzymem. W ten sposób papież Innocenty XI wszedł w konflikt z królem Francji, zwłaszcza od 1673 roku.
BossuetBiskup Meaux, Bossuet, był głównym architektem tej polityki, poprzez swoje dzieła, a przede wszystkim zdominował Zgromadzenie Duchowne swoją Deklaracją czterech artykułów z 1682 roku - prawdziwym manifestem Kościoła Gallikańskiego.
W przypadku święto , M gr Caulet jest jednym z dwóch biskupów z która od Alet Nicolas Pavillon, którzy sprzeciwiali się polityce galijskiej Louis XIV , który zakończy się z Deklaracji czterech artykułów z 1682 roku napisane w dużej mierze pod egidą Bossuet.
Antoine Charlas, rektor seminarium w PamiersW 1670 M gr Caulet nazwie reżysera Antoine Charlas z jego seminarium w Pamiers . Będąc osobą umiarkowaną, udzielił biskupowi rady co do roztropności - wydaje się, że nie zawsze go przestrzegał.
Wikariusz generalny diecezji PamiersW 1678 roku powierzył mu funkcję wikariusza generalnego swojej diecezji. Po śmierci Cauleta7 sierpnia 1680Antoine Charlas, jego wykonawca, wygłosił przemówienie do ludu. Kapituła nadała mu tytuł wikariusza kapitulnego, a także Cerle.
Deklaracja ta ustala do końca starego reżimu doktrynę wolności Kościoła Gallikańskiego.
Będzie miał ogromny wpływ na historię Kościoła francuskiego, predysponując do przyszłych reform religijnych konstytucji Konstytucji Cywilnej Duchowieństwa z 1790 r.
Paradoksalna opozycjaBiskupi Pamiers i Alet - w szczególności ten ostatni - mimo wszystko wydawali się być posłuszni jansenistom, nurtowi prześladowanemu przez Rzym, ale w tym konkretnym kontekście nastąpiła zbieżność zainteresowań z papiestwem, które stworzyło Caulet, a po jego śmierci w Sierpień 1680Jego Wikariusz Antoine Charlas, w „Ultramontaninem” przed literą - termin ten nie istnieje w XVII -tego wieku, ale fakt, że obejmuje ono nie istnieje.
Po śmierci M gr Caulet, kanoników regularnych wybiera trzech wikariuszy Tymczasowej. Księża Rech i Aubarède zostali powierzeni przez swoich współbraci zarządzanie diecezją. Natychmiast Foucault, intendent Montaubana i markiz de Mirepoix, gubernator Pays de Foix, udają się z czterema kompaniami kawalerii do Pamiers i zabijają wikariusza kapituły Aubarède (pozostanie 6 lat w więzieniu w Caen, gdzie oślepł) . Aby go zastąpić, plik31 sierpnia 1680kanonicy regularni mianowali wówczas księdza Jeana Cerle wikariusza generalnego i urzędnika diecezji (to znaczy odpowiedzialnego za dyscyplinę duchowieństwa) oraz Antoine Charlas. Wcześniej Jean Cerle był wikariuszem w Tarascon, przeora Caulet, brata zmarłego biskupa. Rech jest zamknięty w zamku Axe.
Antoine Charlas odegrał więc bardzo ważną rolę jako doradca biskupa Cauleta i opublikował pisma przeciwko Regale i wolności Kościoła Gallikańskiego.
W szczególności opublikował anonimowo we Flandrii w 1684 r. Tractatus de libertatibus ecclesiae Gallicanae . Dopiero znacznie później Bossuet był pewien, że autorem był Antoine Charlas.
Niektóre z tych pism zostały spalone na placu publicznym w Tuluzie.
UcieczkaJednak ze względu na wsparcie okazane François de Caulet, Antoine Charlas i Jean Cerle musieli się ukrywać, aby uciec przed policją pod wodzą Ludwika XIV .
Wędrując od ukrycia do ukrycia, Antoine Charlas w końcu musiał się przebrać, aby uciec i udać się na wygnanie do Rzymu w 1683 lub 1684 r., Gdzie schronił się u oratorian z Vallicella.
Działania rzymskieTam dalej pisał, często słuchany przez kardynałów i samego papieża.
Czy w Rzymie był świadkiem przekonania inspiratora kwietyzmu Miguela de Molinosa za herezję w 1687 roku? Żaden dokument tego nie potwierdza, ale jest to wysoce prawdopodobne: w tym okresie wiemy, że Antoine Charlas był odpowiedzialny za kwietyzm i że w tej sprawie pomagał agentom Bossueta (którzy w swojej korespondencji nazywali go Nicodème)
Administracja jego diecezjiPo śmierci Cerle w 1691 roku bardziej zaangażował się w administrowanie swoją diecezją. W ten sposób jako Wikariusz Generalny przekazuje bąbelkowe wskazanie Jubileuszu - M gr Vidal (patrz bibliografia) opublikował dosłownie piękny list, który wysłał z tej okazji wiernym z Pamiers.
Plik 2 lipca 1692wydaje również rozporządzenie nakazujące publiczne modlitwy za króla, rodzinę królewską i państwo.
Zmarł w Rzymie w kaplicy Matki Bożej della Vallicella - która od tego czasu stała się Chiesa Nuova -7 kwietnia 1698 i został pochowany w Ste Sabine.
Aimé-Georges Martimort opublikował w 1953 roku pracę o Gallikanizmie Bossueta , w której cały rozdział poświęca relacjom między Bossuetem a Charlasem. Pokazuje, jak bardzo prace Wikariusza Generalnego Pamiers wzbudziły niepokój biskupa Meaux.
Ulica w Tuluzie do dziś nosi imię Antoine Charlas.