| Narodziny |
23 stycznia 1911 Antwerpia |
|---|---|
| Śmierć |
18 lipca 2004 r.(w wieku 93 lat) Neuilly-sur-Seine |
| Pogrzeb | Port-Mort |
| Imię urodzenia | André Storms |
| Narodowość | Francuski |
| Trening |
Gerson Institution Notre-Dame de Sainte-Croix Institution |
| Zajęcia | Dziennikarz , pisarz , scenarzysta , biograf |
| Matka | Gabrielle Castelot |
| Rodzeństwo | Jacques Castelot |
| Pracował dla | Wydawnictwo Perrin (od1947) , Darmowy lunch , Le Figaro , Historia |
|---|---|
| Gatunek artystyczny | Biografia |
| Nagrody |
André Storms , znany jako André Castelot , urodzony w dniu23 stycznia 1911w Antwerpii i zmarł dnia18 lipca 2004 r.w Neuilly-sur-Seine , jest pisarzem , dziennikarzem , biografem i pisarzem francuskim oryginalnym belgijskim .
Autor wielu książek poświęconych historii , nie wahał się przekształcić się w reportera. Stwierdził, że wyjazd w teren jest jedynym realnym sposobem „zbliżenia się jak najbliżej prawdy historycznej”.
André Castelot jest synem Belga Paula Stormsa i poety Gabrielle Castelot . W 1914 roku, aby uniknąć niemieckiej inwazji, rodzice sprowadzili go do Francji. W bardzo młodym wieku został naturalizowanym Francuzem. Według innych źródeł, został naturalizowany na Francję dopiero w 1961 lub 1962 roku. Jego młodszy brat, przyszły aktor Jacques Castelot , urodził się w 1914 roku. Obaj przyjęli jako pseudonim nazwisko panieńskie matki, która mieszka w separacji z ojcem.
André Castelot jest studentem Gerson College w Paryżu , a następnie Sainte-Croix de Neuilly . Jako dziecko był regularnie zabierany przez matkę w czwartki do Pałacu Wersalskiego , gdzie spędził dzieciństwo, następnie do Pałacu Fontainebleau i Luwru . Samouk , nie ma wykształcenia wyższego i nie ma wykształcenia jako historyk. „Zajmowałem się sztuką dekoracyjną, potem teatrem i krytyką literacką” – powiedział później. Studiował w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych . W 1928 roku André Castelot i jego matka poprosili o członkostwo w Towarzystwie Historii i Archeologii Senlis; następnie uczestniczy w kilku sesjach. Odbył służbę wojskową w Belgii w latach 1933-1934.
Gabrielle Castelot poznaje pisarza Alphonse de Châteaubriant i zostaje zarówno jego kochanką, jak i współpracownicą. André Castelot pełnił funkcję jego prywatnego sekretarza w latach 1933 (lub 1934)-1937. Od 1935 był także dziennikarzem, krytykiem dramatycznym dziennika Le Petit Journal do stycznia 1938. Następnie był krytykiem dramatycznym i korespondentem belgijskiego dziennika Le Pays Réel i La Presse de Rex , czasopisma Rexism , skrajnie prawicowego ruchu politycznego Léona Degrelle . Jednocześnie jest komentatorem francuskich wiadomości filmowych France-actualités Gaumont .
Próbował też swoich sił w teatrze w 1938 roku; występuje w zespole wykonującym adaptację brytyjskiej sztuki L'Emprise w Théâtre des Deux-Masques z innymi początkującymi aktorami.
W międzyczasie jego matka wyznaje ideologię narodowosocjalistyczną i wchodzi w kontakt z Niemcami, przekonanymi nazistami.
Zmobilizowany w 1939 r., zdemobilizowany w czerwcu 1940 r.
W 1940 roku Gabrielle Castelot została sekretarzem generalnym zarządu La Gerbe , kolaboracyjnego pisma polityczno-literackiego założonego przez Châteaubriant. André Castelot pracował tam jako pisarz specjalizujący się w wiadomościach ze świata oraz jako krytyk teatralny. 17 czerwca 1943Opublikował tam zjadliwe krytyki spektaklu Les Mouches przez Jean-Paula Sartre'a czasu,8 czerwca 1944, tym razem o Huis Clos , powtarza swoje kwalifikacje „zgnilizny” i „pogardy” , prosząc o zakaz przedstawienia, jednocześnie uznając talent Sartre'a. Wzywa do utworzenia „Rady Zakonu Autorów Dramatycznych” .
Dostarcza również gazecie pierwsze historyczne śledztwa w sprawie śmierci króla Ludwika XVI dla21 stycznia, Paryż Ludwika Filipa , upadek Robespierre'a i jego ulubiony temat spośród wszystkich: Ludwik XVII i Naundorff .
Od września 1940 do marca 1944 był także paryskim redaktorem L'Echo de Nancy , kolaboracyjnego dziennika drukowanego w Nancy, który przejął po gazecie L'Est Républicain . Ta prowadzona przez Niemców gazeta zatrudnia francuskich dziennikarzy. Gazeta ta honoruje swoją paryską redakcję i Castelot w czerwcu 1942 r., z okazji wizyty w jej siedzibie Fernanda de Brinon , w obecności Alphonse de Châteaubriant , tych "dwóch przyjaciół zbliżenia francusko-niemieckiego" . Castelot w swojej rubryce „Lettre de Paris” podaje opowieści, recenzje spektakli i wystaw . Pisze również o postaciach historycznych, takich jak Maria Antonina. Ale pisze też na czarnym rynku, twierdzi, że Niemcy nie są odpowiedzialne za restrykcje żywnościowe w Paryżu i oskarża reżim Vichy, przywołuje kolaborację przemysłu francuskiego z przemysłem niemieckim, obejmuje w 1943 r. drugą rocznicę powstania Legionu Francuskich Ochotników przeciwko Bolszewizm czy bombardowania Paryża przez lotnictwo alianckie. W 1941 r. przeprowadza wywiad z Fernandem de Brinon (w towarzystwie niemieckiego redaktora naczelnego gazety), który chwali kolaborację i nazistowskie Niemcy oraz Pierre'a Lavala w 1943 r. Pochwala Alphonse'a de Châteaubriant i kolaborację, donosi o anty- komunistyczna praca, podkreślając okultystyczne powiązania „między anglosaskim kapitalizmem a bolszewizmem” , również podpisała w 1941 r. artykuł przeciwstawiający się Francji Vichy i Francji sprzed klęski do Francji, która rozumiała potrzebę kolaboracji. W 1940 zaprezentował wystawę o masonerii - zapewniał, że jego "wielcy mistrzowie (byli) poddani międzynarodowemu żydostwu" - aw 1941 wystawę paryską " Le Juif et la France " ; podkreśla „halucynacyjną radość” Francji od 1936 roku.
Publikuje także w tygodniku literackim Comœdia . W 1941 roku napisał komentarze do filmu dokumentalnego Face au bolchevisme . W 1943 roku z Jeanem Coupanem nakręcił film dokumentalny The Typewriter History , w którym kroniki filmowe, których był komentatorem, powstawały w okresie okupacji .
Po wyzwoleniu znalazł się na „czarnej liście” Narodowego Komitetu Pisarzy (CNE) w 1944 r. Aresztowany pod koniec sierpnia 1944 r. i więziony przez kilka miesięcy we Fresnes, nie został jednak skazany, mimo swoich artykułów i udział w filmowanych wiadomościach propagandowych ku chwale marszałka Pétaina . Został zwolniony w lipcu 1945 r., osądzony i uniewinniony przez Trybunał Sprawiedliwości. Jednak w styczniu 1946 roku publikacja została zakazana na dwa lata przez Narodowy Komitet Pisarzy, co jest najcięższą sankcją, jaką CNE ma prawo zastosować.
Ożenił się z Julienne Carré 19 lipca 1946 roku. Dyrektor i założyciel w 1947 (lub 1948 lub 1949 w zależności od źródeł) kolekcji „Présence de l'Histoire” w Sfelt, następnie w Amiot-Dumont i wreszcie w Librairie académie Perrin , André Castelot lubi określać się jako „litera i dziennikarz od 1935 roku” . W 1948 opublikował książkę poświęconą Ludwikowi XVII i jego przetrzymywaniu w więzieniu Temple . Pisał później „to dzięki zagadce Świątyni zostałem historykiem, a raczej – bo wolę tę definicję – pisarzem historii i opowiadań” .
Pisał w wielu dziennikach i periodykach, m.in. Carrefour , od 1949, Paris-Presse-L'intransigeant , od 1954 (z Alainem Decaux , dla serii o historii Paryża), Le Figaro , Midi libre , Historama , Dni Francji , Punkt widzenia-Obrazy świata , Historia czy chociażby magazyn L'Histoire . Pisze głównie w swojej wiejskiej rezydencji La Closerie de Port-Mort , w Eure .
Jest autorem ponad sześćdziesięciu pięciu historycznych biografii i studiów nad wielkimi postaciami historii, szczególnie tych z XVI TH , XVIII TH i XIX th wieku. Jego biografia Napoleona II jest pierwszym w użyciu litery odkryte w bagażniku ukryty w wiedeńskim poddaszu (8000 słów) i skierowane do cesarzowej Marii Ludwiki , drugiej żony Napoleona I er i matki „ Orlika ” .
Wraz ze swoim wspólnikiem i przyjacielem, pisarzem Alainem Decaux , założył i wyprodukował od października 1951 cotygodniowy program radiowy France Inter w czasie Paris Inter, La Tribune de l'Histoire , z sukcesem słuchania, który nigdy nie był kwestionowany, dopóki nie został zatrzymany w 1997.
W telewizji ogólnokrajowej obaj autorzy zaprezentowali także, w latach 1956-1966, serial Zagadki potem Kamera bada czas w reżyserii Stellio Lorenziego .
Pisze spektakle „ dźwięk i światło ”, zwłaszcza dla Chambord i Compiègne , ale także w Atenach, Villandry, na Lérins, Coppet, Tours, Madrycie, Persépolis, Portoryko, Ajaccio, Fontainebleau, Les Invalides, Hospices de Beaune. Przedstawia on w 1984 roku na scenie Palais-Royal Theatre aluzję „ Francis I st Wspaniałego”. Współpracuje również z reżyserem i aktorem Robertem Hosseinem przy spektaklach Jesus to jego imię, a ja nazywałem się Marie-Antoinette .
Był członkiem komitetu wsparcia ruchu L'Unité capétienne , podobnie jak Jean Dutourd , Marcel Jullian , Reynald Secher , Gonzague Saint Bris i Georges Bordonove .
Aby uczcić jego pamięć, utworzono Nagrodę Historyczną André-Castelot , nagradzającą popularne dzieło lub powieść historyczną.