| André Joseph Ansart | |
| Biografia | |
|---|---|
| Narodziny |
11 sierpnia 1723 w Aubigny-en-Artois |
| Śmierć |
25 grudnia 1786 u commanderie de Villeconin |
| Zakon religijny |
Zakon św. Jana Jerozolimskiego |
| Otrzymane w kolejności | ok. 1776 |
| Język | Język Francji |
| Kapelan konwentualny | |
| Inne funkcje | |
| Funkcja religijna | |
|
sub przed z Saint-Germain-des-Prés na 4 lipca 1760 przed Priory Saint-Nicolas de Taupont w 1762/1763 |
|
| Funkcja świecka | |
|
Honorowy stowarzyszona z Akademii Nauk, listów i Sztuki Arras od 1769 Akademii gier w Rzymie |
|
André Joseph Ansart , urodzony dnia11 sierpnia 1723w Aubigny-en-Artois i zmarł 25 grudnia 1786 roku w Villeconin ( Seine-et-Oise ), zakonnik benedyktynów kongregacji Saint-Maur , ówczesny kapelan konwentualny zakonu św. Jana z Jerozolimy . Jest honorowym współpracownikiem Akademii Nauk, Literatury i Sztuki w Arras (od 1769 r.) Oraz Akademii Arkad w Rzymie , jest też doktorem prawa i autorem kilku prac z zakresu teologii i historii Kościoła .
André Joseph Ansart urodził się w Aubigny-en Artois dnia 11 sierpnia 1723Jego chrzest odbył się następnego dnia. Jest synem Jean François Roberta Ansarta adwokata przy baroniach Aubigny i Bathilde Hester (Esther) Longis (niewątpliwie z Longis) Demelis. Jest bratankiem Ansart du Fiénet, lorda Fiénet. Wyznanie wiary złożył w opactwie Saint-Faron de Meaux dnia5 kwietnia 1741, w wieku 18 lat. Następnie był subprzeorem w opactwie Saint-Germain-des-Prés le4 lipca 1760.
W latach 1762-1763 był przeorem klasztoru Saint-Nicolas de Taupont . Był otrzymał honorowy stowarzyszonej na Akademii Nauk, listów i Sztuki Arras na16 grudnia 1769 pod tytułem byłego profesora retoryki, filozofii i teologii, prokuratora królewskiego opactwa Saint-Denis.
André Joseph Ansart następnie opuścił zakon benedyktynów i został kapelanem konwentualnym zakonu św. Jana Jerozolimskiego . Przeniesienie to rodzi całą procedurę odstępstwa, w rzeczywistości zmiana zakonów nie jest łatwa i jest to nawet zabronione, gdy tylko złożyło się śluby , ale tu chodzi tylko o śluby małoletnie. Kapelan konwentualny to kapłan, który kieruje kościołem Zakonu lub pełni funkcje administracyjne. Ta funkcja jest ograniczona pod względem liczby i początku XVIII -go wieku do 24. André Joseph Ansart, pozostając w opactwie Saint-Medard Soissons , poprosił, aby stać się kapłanem zakonu, z powodu osłabienia niezgodnych z wyrzeczeń Zgromadzenia Saint-Maur prawdopodobnie w 1775 roku, z potwierdzającymi zaświadczeniami lekarskimi. W 1775 r. Skorzystał ze wsparcia wysokiej postaci, hrabiego de la Marche , Louisa-François de Bourbon-Conti . Zakon przyjął na początku 1776 r., Jak się wydaje, wpływ na decyzję hrabiego de la Marche. Papież Pius VI wyraża zgodę, parlament Paryża ratyfikuje tę zgodę, ale przełożony kongregacji Saint-Maur zgłasza sprzeciw. Wreszcie, po interwencji prawnej, Ansart wygrywa sprawę.
Uzyskał stopień doktora prawa na Wydziale Paryskim i został wybrany na członka Académie des Arcades w Rzymie . Według Ferdinand Hoefer oraz Journal des uczeni , za rok 1780, był przez pewien czas prawnik w Parlamencie w Paryżu .
André Joseph Ansart opublikował wiele prac, tylko częściowo znanych. Wysłał kilka w hołdzie Akademii Arras, która ma je w swoich archiwach lub wspomina o nich w swojej korespondencji z tym uczonym społeczeństwem. Jego książki dotyczą zagadnień teologicznych, kwestii statusu duchownych, historii instytucji kościelnych (w szczególności opactwa Saint-Maur , opactwa Flavigny ) czy nawet historii świętych ( św. Fiacre ). André Joseph Ansart jest autorem w 1771 roku wydania w 4 tomach kazań jednego ze swoich kolegów, Dom Sensaric, kaznodziei króla. Publikuje także tłumaczenia dzieł skomponowanych w języku łacińskim. Jego najbardziej znane dzieło, pobożnym kompilacja, wydana w 1780 roku, Duch Św Wincentego lub jazdy model dostępny dla wszystkich duchownych było skuteczne w pierwszej połowie XIX th wieku, przedrukowany kilka razy we Francji, było również przetłumaczone na język niemiecki i angielski dla Stanów Zjednoczonych . Przypisuje mu się także powieść w sprawie wykorzystania czasu: Przygody rycerza z Loremi (1770). Według Eugène Van Drival, to „przekomarzanie się” przyniosło Ansartowi pochwalną krytykę ze strony Élie Fréron, ale także pewne kłopoty, bez dalszych szczegółów.
Zmarł 25 grudnia 1786, kapelan Konwentualnych w komandorii szpitala z Villeconin ( Seine-et-Oise , dziś Essonne ). Można przypuszczać, że André Joseph Ansart jest spokrewniony z Louisem Josephem Augustem Ansartem (1748 - około 1790), podobnie jak on, pochodzący z Aubigny-en-Artois, a także pisarz kościelny.
André Joseph Ansart podpisuje swoje książki swoim nazwiskiem lub „dom André Joseph Ansart”. Jakość autora (mnich benedyktyn, przeor Zakonu Maltańskiego) zmienia się w zależności od rozwoju jego kariery.
Autor z XIX e wieku (Michel Pierre Joseph Picot) minie niepochlebny osąd Ansart: „on nie był uważany za bardzo ani wykształcony, ani bardzo pracowity” , ale nie obsługuje tej uznanie. Z drugiej strony Ansart czerpie korzyści z bardziej pozytywnych uwag w Mémoire de la Société éduenne des lettres, sciences et arts : należy zauważyć, że gdyby Ansart rzeczywiście znalazł swoje pisma prawie ukończone w Archives of Saint-Germain- des -President, jak głosiły niektóre plotki, benedyktyni nie zawahaliby się zareagować, zwłaszcza że Ansart był dezerterą, który porzucił swój zakon dla Zakonu Maltańskiego.
Ferdynand Hœfer bardziej niuansuje , zauważając, że André Joseph Ansart prawdopodobnie znalazł w archiwach opactwa Saint-Germain-des-Prés materiał swoich prac.
Odnośnik wskazuje na poniższej liście prace wybrane przez Hœfera do jego New General Biography .
Witryna Bnf zawiera listę następujących książek:
Quérard w La France littéraire dodaje:
Eugène Van Drival uzupełnia tę listę pracą, o której mowa powyżej:
Z drugiej strony André Joseph Ansart byłby również według Van Drival'a autorem książki, która nie została przejęta przez Bnf i którą Hoefer i Quérard przypisują wspomnianemu wyżej Louisowi Josephowi Auguste Ansartowi: