Anarchizm w Chile | |
![]() Logo Frente de Estudiantes Libertarios | |
Osobowości |
Teresa Wilms Montt Manuel Rojas |
---|---|
Struktury |
Frente de Estudiantes Libertarios ) La Alzada |
Anarchizm według obszaru geograficznego | |
Anarchistyczny ruch w Chile urodził się pod wpływem europejskich imigrantów, zwolennicy Michaił Bakunin i podmioty powiązane z Międzynarodowego Workers ' Association , którzy spotykają się Manuel Chinchilla, żywą Hiszpan w Iquique .
Ich wpływ jest początkowo widoczny w związkach typografów, malarzy, robotników budowlanych i żeglarzy.
Podczas pierwszej dekady XX th century, anarchosyndykalizm , organizowanie 50.000 pracowników (z ogólnej populacji 3 mln mieszkańców) jest jednym z głównych trendów w ruchu robotniczym .
Libertariański wpływ dotyka także kręgów intelektualnych.
Wśród znanych osobistości są poeta Carlos Pezoa Véliz (es) , profesor Juan Gandulfo, związkowcy Luis Olea, Magno Espinoza, Alejandro Escobar y Carballo, Angela Muñoz Arancibia, Juan Chammorro, Armando Triviño i Ernesto Miranda, profesor Flora Sanhueza i pisarze José Domingo Gómez Rojas, Fernando Santiván, José Santos González Vera i Manuel Rojas .
W XXI TH grupy anarchistyczne wieku ponownie w ruchach studenckich ( Frente de Estudiantes Libertarios ) i feministycznych ( Alzada ), grup rówieśniczych, świetlic środowiskowych i społecznych oraz przysiady.
Około 1880 r. W Chile zaczęła krążyć propaganda anarchistyczna, składająca się z dzieł literackich przybywających z Hiszpanii i Argentyny . Pierwszy libertarianin gazeta, El Oprimido, została opublikowana w 1893 roku, w mieście Valparaíso, a następnie przez innych, takich jak El Ácrata , La Luz , La Revuelta , La Batalla , El Surco , Acción directa , ... La Batalla był publikacja, która miała najdłuższe życie w latach 1912–1926. Były też gazety wydawane przez związki o tendencjach anarchistycznych, takie jak: El Siglo XX , La Imprenta (typograf) i El Marítimo in Antofagasta (marynarze).
Po rewolucji rosyjskiej (która od początku była postrzegana z podejrzliwością przez większość anarchistów), różnice między anarchistami a marksistami pogłębiły się. Ich wspólne pożycie w związkach powszechnych dobiegło końca, umiarkowani i socjalistyczni reformiści przejęli w posiadanie Federację Robotników Chile (FOCH).
W Grudzień 1919, chilijskie skrzydło Światowych Robotników Przemysłowych (IWW) zostaje założone w Valparaiso . Jego organizacja, naznaczona anarchosyndykalizmem, różni się od organizacji robotników w Stanach Zjednoczonych, która jest bardziej rewolucyjna. Jej wpływ rozciąga się od Iquique do Corral. Członkowie ogłaszają się „wrogami kapitału, rządu i Kościoła” . Ich typowe taktyki to strajk , akcja bezpośrednia , bojkot i sabotaż . Wywierają ogromny wpływ na żeglarzy Valparaíso, Iquique i Antofagasta. Organizują także związki piekarzy, wytwórców amunicji, budowniczych i szewców. Najbardziej znanymi wobblami (członkami) byli między innymi Juan Chamorro (es) , Armando Triviño, Pedro Ortuzar i Porfirio Soto.
O ile można się cofnąć w literaturze anarchistycznej, wydawnictwo Editorial Lux wyróżniało się drukiem książek chilijskich i europejskich anarchistów, takich jak Manuel Márquez i José Domingo Rojas Gómez. Inni znani działacze to typograf Enrique Arènes de Iquique, założyciel wielu anarchistycznych gazet, a także Luis Olea, Alejandro Magno Espinosa i Alejandro Escobar y Carballo, siła napędowa kilku związków zawodowych (Cappelletti, LXXXV).
Pierwsze mobilizacjeJednym z pierwszych konfliktów rozpętanych przez anarchistów był „wielki strajk marynarzy” w 1890 roku, który miał miejsce w Iquique , Antofagasta , Valparaiso , Concepcion oraz w innych mniejszych portach.
Czerwony tydzień (1905)W 1905 r. W Santiago miał miejsce spontaniczny ruch robotniczy , zachęcany przez anarchistów. Ten ruch jest znany jako Czerwony Tydzień. Ruch powstał z powodu nieuzasadnionego stłumienia demonstracji przeciwko podatkom na importowane mięso. W wyniku ostrych represji i starć z policją zginęło 200 pracowników. Oburzenie robotników przybrało na sile, a związki zawodowe ogłosiły strajk generalny. Rząd ogłosił stan oblężenia i wzywa armię do unicestwienia ruchu. Tłum usiłował przejąć pałac rządowy i choć to się nie udało, miasto pozostało pod ich kontrolą.
Odpowiedzią rządu było nasilenie represji, a także prześladowanie rewolucyjnych anarchistów i związkowców, którzy stali na czele ruchu. Niemniej jednak aktywność anarchistów stale rosła. Anarchistyczna gazeta El Alba potępiła represje w swoim wydaniuPaździernik 1905 „Młode hordy burżuazji mordowały ludzi z wściekłością i złośliwością. Ponad 500 obywateli zostało zamordowanych w tchórzostwie, a ponad 1500 zostało rannych”.
Pod koniec dyktatury w 1931 r. Komuniści i socjaliści założyli Konfederację Robotników Chile (CTCH).
Ze swojej strony anarchiści stworzyli swój własny związek: Generalną Konfederację Robotników (CGT).
Pomimo legalizacji związku reformistycznego i jego instytucjonalizacji, silne represje wobec anarchistów, a także pewna dezorganizacja osłabiły ruch anarchistyczny w tej dekadzie. W latach czterdziestych ruch anarchistyczny będzie niewielki.
Najważniejsza część związkowców pozostawała w rękach reformistów, socjalistów, komunistów i chadeków.
W 1947 roku anarchistyczna nauczycielka z Cobquecura w Chile, Flora Sanhueza, stworzyła Ateneo Luisa Michel inspirowaną libertariańskimi szkołami przełomu wieków.
Po zamachu stanu przeprowadzonym 11 września 1973 r. W Chile przez generała Augusto Pinocheta zaciekłe represje uderzyły w całą chilijską lewicę, w tym ruch anarchistyczny.
W drugiej połowie lat siedemdziesiątych Comité de Defensa de Derechos Humanos y Sindicales (es) (CODEHS) było kierowane w szczególności przez związkowca Clotario Blest (es) i anarchosyndykalistę Ernesto Miranda (es) , strukturę, która miało zostać ustanowione. ”ma żywotne znaczenie dla ochrony prześladowanych przed dyktaturą.
Podczas dyktatury wojskowej anarchizm nie istnieje już w formie zorganizowanych organizacji, ale ogranicza się do działań kilku osób aktywnych w tworzeniu grup oporu, szczególnie na uniwersytetach.
Anarchizm jako ruch społeczny już nie istnieje w tych latach dyktatury.